Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III CZ 59/12
POSTANOWIENIE
Dnia 8 sierpnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Dariusz Zawistowski (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Maria Szulc
SSA Andrzej Niedużak
w sprawie z powództwa I. B.
przeciwko Gminie O.
o wstąpienie w stosunek najmu,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 sierpnia 2012 r.,
zażalenia powódki na postanowienie Sądu Okręgowego
z dnia 9 lutego 2012 r.,
oddala zażalenie.
Uzasadnienie
2
Postanowieniem z dnia 9 lutego 2012 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę
kasacyjną powódki od wyroku Sądu Okręgowego z dnia 16 czerwca 2011 r.,
uprzednio dokonując sprawdzenia wartości przedmiotu zaskarżenia, którą ustalił na
kwotę 1046 złotych.
Postanowienie to zostało zaskarżone zażaleniem przez powódkę, która
wniosła o jego zmianę. Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 26 i art. 39821
k.p.c.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Według utrwalonego już orzecznictwa Sądu Najwyższego w postępowaniu
kasacyjnym odpowiednie zastosowanie art. 19-23 k.p.c. dla oznaczenia wartości
przedmiotu zaskarżenia nie może uzasadniać ponownego ustalania tej wartości
(por. orzeczenia SN z dnia 17 lipca 1997 r., III CKN 135/97, niepubl., z dnia
14 listopada 1997 r„ III CZ 82/97, niepubl. z dnia 19 czerwca 1997 r„ III CZ 25/97,
OSNC 1997, z. 10, poz. 162, postanowienie SN z dnia 17 grudnia 2003 r., IV CZ
153/03, niepubl.). Odesłania do odpowiedniego zastosowania w celu oznaczenia
wartości przedmiotu zaskarżenia, zarówno w apelacji, jak i w skardze kasacyjnej,
przepisów o „wartości przedmiotu sporu" nie można rozumieć jako uprawnienia do
ponownego oznaczania wartości przedmiotu zaskarżenia na użytek skargi
kasacyjnej, według reguł z art. 19 i nast. k.p.c., w sposób prowadzący do zmiany
ustalonej już wartości przedmiotu sporu (por. postanowienie SN z dnia 17 grudnia
2003 r., IV CZ 153/03, niepubl.).
W rozpoznawanej sprawie powódka skarży wyrok sądu drugiej instancji
w całości. Wskazała ona, że zarówno wartość przedmiotu zaskarżenia w sprawie,
jak i przedmiotu sporu w pozwie wynosi 119.712 złotych. Wartość ta nie została
jednak sprawdzona ani przez sąd pierwszej, ani drugiej instancji po wniesieniu
apelacji.
Sądy powszechne nie stosowały zatem art. 25 k.p.c. dla ustalenia wartości
przedmiotu sporu. Tym samym Sąd Apelacyjny nie naruszył art. 26 ustalając
wartość przedmiotu zaskarżenia w postępowaniu kasacyjnym. W postępowaniu
tym Sąd nie jest zaś związany wartością przedmiotu zaskarżenia wskazaną przez
strony. Skarżący nie kwestionuje wskazanej przez Sąd Apelacyjny wysokości
3
stawki czynszu najmu, ani też podstaw do zastosowania art. 23 k.p.c. z uwagi na
przedmiot sprawy.
Uwzględniając, że wartość przedmiotu zaskarżenia została ustalona
prawidłowo, Sąd Apelacyjny zasadnie uznał, iż skarga kasacyjna powódki jest
niedopuszczalna. Podlegała ona zatem odrzuceniu.
Z tych względów zażalenie było pozbawione uzasadnionych podstaw.
Dlatego też zostało oddalone na podstawie art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39815
§ 1
k.p.c.

III CZ 59/12

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia