III KZ 56/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KZ 56/12
POSTANOWIENIE
Dnia 13 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska
w sprawie z wniosku A. R.
o wznowienie postępowania
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 13 września 2012 r.
zażalenia wnioskodawcy na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego
Wydziału II Karnego Sądu Apelacyjnego z dnia 30 maja 2012 r.
w przedmiocie odmowy przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania
postanowił:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem, na podstawie art. 545 § 1 w zw. z z art. 530
§ 2 k.p.k., odmówiono przyjęcia wniosku A. R. o wznowienie postępowania
po stwierdzeniu zachodzącej w art. 120 § 2 k.p.k. okoliczności, przejawiającej
się w tym, że wnioskodawca, pomimo wezwania, nie uzupełnił braku
formalnego wniosku, przez jego sporządzenie i podpisanie przez adwokata lub
radcę prawnego.
W zażaleniu złożonym na powyższe zarządzenie wnioskodawca
podnosi, że mieszka w Niemczech - w Hamburgu, a wobec tego „odmowa,
jaką otrzymał, była nieuzasadniona dla niego, ponieważ 7 dni było za krótkim
terminem na dostarczenie w całości wszystkich wymaganych dokumentów”.
Ponadto wywodzi, że chciałby sam występować w sprawie („sprawę
reprezentować”) i dostarczać potrzebne dokumenty, a jako adres dla
2
korespondencji wskazuje adres miejsca zamieszkania swej siostry, w Gdańsku.
Na tej podstawie domaga się ponownego „rozpatrzenia sprawy”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie może być uwzględnione.
W pierwszej kolejności wypada zaznaczyć, że wezwanie wnioskodawcy
do uzupełnienia braku formalnego jego osobistego wniosku o wznowienie
postępowania zostało mu wysłane pod adresem wskazanym w zażaleniu. Po
wtóre, trzeba zauważyć, że na dotychczasowym etapie podejmowania
czynności związanych ze złożonym wnioskiem nie żądano od wnioskodawcy
przedstawienia żadnych dokumentów. Wezwano go tylko, w dniu 18 maja
2012r. (data doręczenia wezwania – k. 7), do uzupełnienia opisanego braku
formalnego pisma procesowego, wyznaczając mu jedyny możliwy termin, jaki
ustawa przewiduje w art. 120 § 1 k.p.k. Brak ten nie został uzupełniony przez
wnioskodawcę nie tylko w terminie owych 7 dni, ale i do chwili złożenia przez
niego, w dniu 8 czerwca 2012 r. (k.12, k.13), zażalenia. Przede wszystkim
jednak należy podkreślić, że wniosek o wznowienie postępowania musi
odpowiadać przewidzianym w przepisach postępowania karnego warunkom
formalnym, do których należy, między innymi, określony przepisem art. 545 §
2 k.p.k. wymóg sporządzenia i podpisania tego wniosku przez tzw. podmiot
fachowy. Nie jest zatem możliwe, jak zdaje się postulować wnioskodawca,
przyjęcie do rozpoznania wniosku sporządzonego przez niego osobiście, nie
zaś przez adwokata lub radcę prawnego. Można natomiast na marginesie
zauważyć, że wnioskodawca w każdym czasie może wystąpić z wnioskiem
spełniającym omawiany wymóg formalny.
W świetle powyższych okoliczności uznać należało, że orzekający
sędzia był obowiązany do wydania zarządzenia odmawiającego przyjęcia
opisywanego wniosku. Dlatego też, nie znajdując podstaw do podważenia
zaskarżonej decyzji, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska
w sprawie z wniosku A. R.
o wznowienie postępowania
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 13 września 2012 r.
zażalenia wnioskodawcy na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego
Wydziału II Karnego Sądu Apelacyjnego z dnia 30 maja 2012 r.
w przedmiocie odmowy przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania
postanowił:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem, na podstawie art. 545 § 1 w zw. z z art. 530
§ 2 k.p.k., odmówiono przyjęcia wniosku A. R. o wznowienie postępowania
po stwierdzeniu zachodzącej w art. 120 § 2 k.p.k. okoliczności, przejawiającej
się w tym, że wnioskodawca, pomimo wezwania, nie uzupełnił braku
formalnego wniosku, przez jego sporządzenie i podpisanie przez adwokata lub
radcę prawnego.
W zażaleniu złożonym na powyższe zarządzenie wnioskodawca
podnosi, że mieszka w Niemczech - w Hamburgu, a wobec tego „odmowa,
jaką otrzymał, była nieuzasadniona dla niego, ponieważ 7 dni było za krótkim
terminem na dostarczenie w całości wszystkich wymaganych dokumentów”.
Ponadto wywodzi, że chciałby sam występować w sprawie („sprawę
reprezentować”) i dostarczać potrzebne dokumenty, a jako adres dla
2
korespondencji wskazuje adres miejsca zamieszkania swej siostry, w Gdańsku.
Na tej podstawie domaga się ponownego „rozpatrzenia sprawy”.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie może być uwzględnione.
W pierwszej kolejności wypada zaznaczyć, że wezwanie wnioskodawcy
do uzupełnienia braku formalnego jego osobistego wniosku o wznowienie
postępowania zostało mu wysłane pod adresem wskazanym w zażaleniu. Po
wtóre, trzeba zauważyć, że na dotychczasowym etapie podejmowania
czynności związanych ze złożonym wnioskiem nie żądano od wnioskodawcy
przedstawienia żadnych dokumentów. Wezwano go tylko, w dniu 18 maja
2012r. (data doręczenia wezwania – k. 7), do uzupełnienia opisanego braku
formalnego pisma procesowego, wyznaczając mu jedyny możliwy termin, jaki
ustawa przewiduje w art. 120 § 1 k.p.k. Brak ten nie został uzupełniony przez
wnioskodawcę nie tylko w terminie owych 7 dni, ale i do chwili złożenia przez
niego, w dniu 8 czerwca 2012 r. (k.12, k.13), zażalenia. Przede wszystkim
jednak należy podkreślić, że wniosek o wznowienie postępowania musi
odpowiadać przewidzianym w przepisach postępowania karnego warunkom
formalnym, do których należy, między innymi, określony przepisem art. 545 §
2 k.p.k. wymóg sporządzenia i podpisania tego wniosku przez tzw. podmiot
fachowy. Nie jest zatem możliwe, jak zdaje się postulować wnioskodawca,
przyjęcie do rozpoznania wniosku sporządzonego przez niego osobiście, nie
zaś przez adwokata lub radcę prawnego. Można natomiast na marginesie
zauważyć, że wnioskodawca w każdym czasie może wystąpić z wnioskiem
spełniającym omawiany wymóg formalny.
W świetle powyższych okoliczności uznać należało, że orzekający
sędzia był obowiązany do wydania zarządzenia odmawiającego przyjęcia
opisywanego wniosku. Dlatego też, nie znajdując podstaw do podważenia
zaskarżonej decyzji, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.