Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KZ 68/12
POSTANOWIENIE
Dnia 13 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska
w sprawie z wniosku R. R.
o wznowienie postępowania
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 13 września 2012 r.
zażalenia wnioskodawcy na zarządzenie Zastępcy Przewodniczącego
Wydziału II Karnego Sądu Apelacyjnego z dnia 25 czerwca 2012 r.
w przedmiocie odmowy przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania
postanowił:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem, na podstawie art. 545 § 1 w zw. z art. 530 §
2 k.p.k., odmówiono przyjęcia wniosku R. R. o wznowienie postępowania po
stwierdzeniu zachodzącej w art. 120 § 2 k.p.k. okoliczności, przejawiającej się
w tym, że wnioskodawca, pomimo wezwania, nie uzupełnił w terminie braku
formalnego wniosku, przez jego sporządzenie i podpisanie przez adwokata.
W zażaleniu złożonym na powyższe zarządzenie wnioskodawca zarzuca
obrazę wymienionych wyżej przepisów prawa, w szczególności jednak
podnosi naruszenie unormowania art. 140 k.p.k. Twierdzi bowiem, że
wezwanie go do uzupełnienia braku formalnego jego osobistego wniosku o
wznowienie postępowania, choć prawidłowe, nie było jednak wystarczające.
Jego zdaniem, wezwanie to powinno zostać doręczone również jego obrońcy,
który miałby możliwość uzupełnienia braku niezależnie od samego skazanego.
2
Skutkiem tego uchybienia, zdaniem skarżącego, doszło do przedwczesnej
odmowy przyjęcia wniosku, co uzasadnia uchylenie zaskarżonego zarządzenia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest bezzasadne i jako takie nie może być uwzględnione.
Wywód tego środka opiera się na całkowitym nieporozumieniu,
wynikającym prawdopodobnie z przeświadczenia skarżącego, że wyznaczony
w postępowaniu o wznowienie, na jego wniosek, obrońca z urzędu (inny
bowiem nie występował na obecnym etapie postępowania) nadal może i
powinien wykonywać czynności na jego rzecz. Jest to jednak przekonanie
zupełnie nieuprawnione. Przepis art. 84 § 3 k.p.k., stanowiący tu podstawę
wyznaczenia obrońcy z urzędu, jednoznacznie bowiem przesądza, że
oczekiwane przez skarżącego uprawnienie obrońcy, wyznaczonego do
ewentualnego sporządzenia wniosku o wznowienie postępowania, aktualizuje
się dopiero z momentem wniesienia wniosku o wznowienie postępowania.
Dopiero w tak wszczętym i toczącym się postępowaniu obrońca ma prawo
wziąć udział, a co za tym idzie, istnieje podstawa do uruchomienia dyspozycji
art. 140 k.p.k.
Tymczasem, z przebiegu podjętych w niniejszej sprawie czynności
wynika, że wyznaczony, na podstawie art. 84 § 3 k.p.k., obrońca z urzędu
poinformował sąd na piśmie, że nie znalazł podstaw do wystąpienia z
wnioskiem o wznowienie postępowania w sprawie R. R. Wykonał zatem
czynność, do której został zobowiązany i do której podjęcia miał zgodnie z
cytowanym przepisem prawo, kończąc w ten sposób swój udział w dalej
podejmowanych czynnościach procesowych. Nie było zatem żadnych podstaw
do doręczania mu wezwania do uzupełnienia braku formalnego wniosku o
wznowienie, sporządzonego przez wnioskodawcę osobiście. Zresztą trzeba
zauważyć, że w kwestii uzupełnienia tego braku obrońca przecież się już
wypowiedział, zajmując na piśmie negatywne stanowisko co do wystąpienia z
wnioskiem o wznowienie postępowania.
3
Wykonanie czynności zmierzających do uzupełnienia omawianego
braku formalnego wniosku skazanego nie budzi zatem żadnych zastrzeżeń w
świetle treści art. 120 § 1 i 2 k.p.k., jak również wskazanego w zażaleniu art.
140 k.p.k. Wyłącznie od skazanego zależało, czy ów brak formalny uzupełni
we własnym zakresie, przy pomocy obrońcy ustanowionego z wyboru.
Z tych względów, nie znajdując podstaw do podważenia zaskarżonej
decyzji, Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.