IV KZ 53/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-07-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KZ 53/12
POSTANOWIENIE
Dnia 11 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu - bez udziału stron - w dniu 11 września 2012 r.,
po rozpoznaniu w sprawie K. B. o wznowienie postępowania
zażalenia K. B. na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego z dnia 11 lipca 2012 r. o odmowie przyjęcia osobistego wniosku
skazanego o wznowienie postępowania prawomocnie zakończonego wyrokiem
Sądu Okręgowego z dnia 21 lutego 2012 r.,
na podstawie art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 3 k.p.k. postanowil:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zażalenie K. B. nie mogło zostać uwzględnione. To ustawodawca w art. 545
§ 2 k.p.k. ustanowił tzw. przymus adwokacki i jest to formalny warunek
dopuszczalności rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania. Jeżeli nie
zostanie on spełniony, nie jest możliwe rozpoznanie osobistego wniosku skazanego
o wznowienie postępowania. Taka sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie, a zatem
zaskarżone zarządzenie wydane zostało zgodnie z obowiązującą procedurą karną
– art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k.
W zażaleniu na to zarządzenie K. B. nie podjął polemiki z jego zasadnością,
a stwierdził jedynie, że orzekający merytorycznie Sąd nie wziął pod uwagę
karalności poszkodowanych, jak również czasu zgłoszenia zdarzenia na policję.
Rzeczą oczywistą jest, że takie okoliczności nie mogą być przedmiotem rozważań
na obecnym etapie postępowania. Kognicja Sądu Najwyższego na tym etapie
ogranicza się do instancyjnej kontroli prawidłowości zaskarżonego zarządzenia. W
tym natomiast zakresie skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji, a analiza
2
zgromadzonej w aktach o wznowienie postępowania dokumentacji, daje podstawy
do stwierdzenia, że w pełni rzetelnie stan sprawy o wznowienie i powody wydania
zaskarżonego zarządzenia przedstawione zostały w jego uzasadnieniu.
W tym stanie sprawy należy stwierdzić, że zażalenie skazanego na
uwzględnienie nie zasługiwało, a zaskarżone zarządzenie należało utrzymać w
mocy.
POSTANOWIENIE
Dnia 11 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej
na posiedzeniu - bez udziału stron - w dniu 11 września 2012 r.,
po rozpoznaniu w sprawie K. B. o wznowienie postępowania
zażalenia K. B. na zarządzenie Przewodniczącego II Wydziału Karnego Sądu
Apelacyjnego z dnia 11 lipca 2012 r. o odmowie przyjęcia osobistego wniosku
skazanego o wznowienie postępowania prawomocnie zakończonego wyrokiem
Sądu Okręgowego z dnia 21 lutego 2012 r.,
na podstawie art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 3 k.p.k. postanowil:
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zażalenie K. B. nie mogło zostać uwzględnione. To ustawodawca w art. 545
§ 2 k.p.k. ustanowił tzw. przymus adwokacki i jest to formalny warunek
dopuszczalności rozpoznania wniosku o wznowienie postępowania. Jeżeli nie
zostanie on spełniony, nie jest możliwe rozpoznanie osobistego wniosku skazanego
o wznowienie postępowania. Taka sytuacja wystąpiła w niniejszej sprawie, a zatem
zaskarżone zarządzenie wydane zostało zgodnie z obowiązującą procedurą karną
– art. 545 § 1 k.p.k. w zw. z art. 530 § 2 k.p.k.
W zażaleniu na to zarządzenie K. B. nie podjął polemiki z jego zasadnością,
a stwierdził jedynie, że orzekający merytorycznie Sąd nie wziął pod uwagę
karalności poszkodowanych, jak również czasu zgłoszenia zdarzenia na policję.
Rzeczą oczywistą jest, że takie okoliczności nie mogą być przedmiotem rozważań
na obecnym etapie postępowania. Kognicja Sądu Najwyższego na tym etapie
ogranicza się do instancyjnej kontroli prawidłowości zaskarżonego zarządzenia. W
tym natomiast zakresie skarżący nie przedstawił żadnej argumentacji, a analiza
2
zgromadzonej w aktach o wznowienie postępowania dokumentacji, daje podstawy
do stwierdzenia, że w pełni rzetelnie stan sprawy o wznowienie i powody wydania
zaskarżonego zarządzenia przedstawione zostały w jego uzasadnieniu.
W tym stanie sprawy należy stwierdzić, że zażalenie skazanego na
uwzględnienie nie zasługiwało, a zaskarżone zarządzenie należało utrzymać w
mocy.