II KK 218/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-07-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:V KK 158/06
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 218/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Michał Laskowski
SSN Jacek Sobczak
Protokolant Ewa Oziębła
w sprawie K. A.
skazanego z art. 279 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 26 września 2012 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 11 stycznia 2010r.,
1/ uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej
rozstrzygnięcia o karze i w tym zakresie sprawę przekazuje do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu,
2/ kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
K. A. w dniu 7 grudnia 2007r. (k. 54) postawiono zarzut tego, że:
- w dniu 26 lipca 2002r. dokonał włamania do budynku mieszkalnego
poprzez wybicie fragmentu szyby w drzwiach tarasowych, a następnie zabrał w
celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 15.050 zł., telefon komórkowy Nokia
3310, dwa telefony komórkowe Nokia 6210 o łącznej wartości 17.052 zł. na szkodę
K. K.;
tj. popełnienia czynu z art. 279§1 k.k.
Na rozprawie w dniu 11 stycznia 2010r. oskarżony złożył wniosek o
dobrowolne poddanie się karze bez przeprowadzania postępowania dowodowego
(k.168).
Sąd Rejonowy uwzględnił ten wniosek i w dniu 11 stycznia 2010r. wydał
wyrok, którym uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i
za to skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie zawiesił na
okres próby wynoszący 5 lat, oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego i
zobowiązał go do naprawienia pokrzywdzonej wyrządzonej jej szkody.
Wyrok uprawomocnił się nie zaskarżony przez żadną ze stron.
Kasację od tego orzeczenia, na korzyść skazanego, w części dotyczącej
orzeczenia o karze, wywiódł Prokurator Generalny. W skardze podniesiono zarzut
rażącego i mającego wpływ na treść wyroku naruszenia przepisów procesowych, a
mianowicie art. 387§2 i 3 k.p.k. polegające na uwzględnieniu wadliwie
sformułowanego wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego bez
przeprowadzenia postepowania dowodowego, w wyniku czego doszło do rażącego
i mającego istotny wpływ na orzeczenie naruszenia przepisów art. 13 w zw. z art.
18§1 pkt 2 ustawy z dnia 26 października 1982r. o postepowaniu w sprawach
nieletnich (tj. Dz. U. z 2010r., Nr 13, poz. 178 ze zm.) poprzez orzeczenie wobec
nieletniego w chwili czynu oskarżonego kary bez zastosowania nadzwyczajnego jej
złagodzenia.
Podnosząc powyższe Prokurator Generalny wniósł o uchylenie wyroku w
zaskarżonej części i o przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna w stopniu oczywistym, tak
jak wymaga tego art. 535 § 5 k.p.k.
Nie ulega wątpliwości, że oskarżony urodził się w dniu 6 listopada 1985r., a
zarzuconego mu czynu dopuścił się 26 lipca 2002r. Tak więc w chwili popełniania
tego czynu nie miał ukończonego 17 roku życia. Przypomnieć należy też, że
postępowanie o ten czyn w fazę ad personam weszło z dniem 7 grudnia 2007r., a
więc już po ukończeniu przez niego 18 roku życia. Zarzuconego czynu zatem
skazany dopuścił się jako nieletni, lecz postępowanie przeciwko niemu zgodnie z
dyspozycją art. 18 § 1 pkt 2 u.p.n. przeprowadzono na podstawie przepisów k.p.k.
Pozwalało to oczywiście oskarżonemu wnosić o wymierzenie mu kary bez
przeprowadzania postępowania dowodowego, lecz jednocześnie nakazywało
Sądowi, w oparciu o art. 387§2 k.p.k., badać czy okoliczności popełnienia
przestępstwa nie budzą wątpliwości. Okolicznością, której Sąd ten nie dostrzegł, a
która ma ważkie znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jest właśnie to, iż oskarżony
dopuścił się przypisanego mu czynu będąc nieletnim. Powyższe zaś powodowało
konieczność stosowania w sprawie tej reguły wymiaru kary wynikających z art. 13
u.p.n., a więc nakazujących wymierzenie nieletniemu sprawcy przestępstwa kary
określonej w kodeksie karnym z zastosowaniem nadzwyczajnego jej złagodzenia
(vide: m. in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2006 r. sygn. akt V KK
158/06 R-OSNKW 2006, CD).
W niniejszej sprawie zatem górna granica kary pozbawienia wolności
zgodnie z dyspozycją art. 60 § 6 pkt 3 k.k. nie mogła przekroczyć 11 miesięcy.
Tymczasem skazanemu wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności. Co istotne,
kara, choć wymierzona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, nie uległa
dotąd zatarciu.
W tej sytuacji, zarzut podniesiony w kasacji ocenić należy jako oczywiście
zasadny i mający wpływ na treść zapadłego w sprawie wyroku, a skutkiem jego
uwzględnienia musiało być uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie w
tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania.
Kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążono Skarb Państwa.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 26 września 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Michał Laskowski
SSN Jacek Sobczak
Protokolant Ewa Oziębła
w sprawie K. A.
skazanego z art. 279 § 1 k.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 26 września 2012 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 11 stycznia 2010r.,
1/ uchyla zaskarżony wyrok w części dotyczącej
rozstrzygnięcia o karze i w tym zakresie sprawę przekazuje do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu,
2/ kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża
Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
K. A. w dniu 7 grudnia 2007r. (k. 54) postawiono zarzut tego, że:
- w dniu 26 lipca 2002r. dokonał włamania do budynku mieszkalnego
poprzez wybicie fragmentu szyby w drzwiach tarasowych, a następnie zabrał w
celu przywłaszczenia pieniądze w kwocie 15.050 zł., telefon komórkowy Nokia
3310, dwa telefony komórkowe Nokia 6210 o łącznej wartości 17.052 zł. na szkodę
K. K.;
tj. popełnienia czynu z art. 279§1 k.k.
Na rozprawie w dniu 11 stycznia 2010r. oskarżony złożył wniosek o
dobrowolne poddanie się karze bez przeprowadzania postępowania dowodowego
(k.168).
Sąd Rejonowy uwzględnił ten wniosek i w dniu 11 stycznia 2010r. wydał
wyrok, którym uznał oskarżonego za winnego popełnienia zarzuconego mu czynu i
za to skazał go na karę 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie zawiesił na
okres próby wynoszący 5 lat, oddał oskarżonego pod dozór kuratora sądowego i
zobowiązał go do naprawienia pokrzywdzonej wyrządzonej jej szkody.
Wyrok uprawomocnił się nie zaskarżony przez żadną ze stron.
Kasację od tego orzeczenia, na korzyść skazanego, w części dotyczącej
orzeczenia o karze, wywiódł Prokurator Generalny. W skardze podniesiono zarzut
rażącego i mającego wpływ na treść wyroku naruszenia przepisów procesowych, a
mianowicie art. 387§2 i 3 k.p.k. polegające na uwzględnieniu wadliwie
sformułowanego wniosku oskarżonego o wydanie wyroku skazującego bez
przeprowadzenia postepowania dowodowego, w wyniku czego doszło do rażącego
i mającego istotny wpływ na orzeczenie naruszenia przepisów art. 13 w zw. z art.
18§1 pkt 2 ustawy z dnia 26 października 1982r. o postepowaniu w sprawach
nieletnich (tj. Dz. U. z 2010r., Nr 13, poz. 178 ze zm.) poprzez orzeczenie wobec
nieletniego w chwili czynu oskarżonego kary bez zastosowania nadzwyczajnego jej
złagodzenia.
Podnosząc powyższe Prokurator Generalny wniósł o uchylenie wyroku w
zaskarżonej części i o przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna w stopniu oczywistym, tak
jak wymaga tego art. 535 § 5 k.p.k.
Nie ulega wątpliwości, że oskarżony urodził się w dniu 6 listopada 1985r., a
zarzuconego mu czynu dopuścił się 26 lipca 2002r. Tak więc w chwili popełniania
tego czynu nie miał ukończonego 17 roku życia. Przypomnieć należy też, że
postępowanie o ten czyn w fazę ad personam weszło z dniem 7 grudnia 2007r., a
więc już po ukończeniu przez niego 18 roku życia. Zarzuconego czynu zatem
skazany dopuścił się jako nieletni, lecz postępowanie przeciwko niemu zgodnie z
dyspozycją art. 18 § 1 pkt 2 u.p.n. przeprowadzono na podstawie przepisów k.p.k.
Pozwalało to oczywiście oskarżonemu wnosić o wymierzenie mu kary bez
przeprowadzania postępowania dowodowego, lecz jednocześnie nakazywało
Sądowi, w oparciu o art. 387§2 k.p.k., badać czy okoliczności popełnienia
przestępstwa nie budzą wątpliwości. Okolicznością, której Sąd ten nie dostrzegł, a
która ma ważkie znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, jest właśnie to, iż oskarżony
dopuścił się przypisanego mu czynu będąc nieletnim. Powyższe zaś powodowało
konieczność stosowania w sprawie tej reguły wymiaru kary wynikających z art. 13
u.p.n., a więc nakazujących wymierzenie nieletniemu sprawcy przestępstwa kary
określonej w kodeksie karnym z zastosowaniem nadzwyczajnego jej złagodzenia
(vide: m. in. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 1 czerwca 2006 r. sygn. akt V KK
158/06 R-OSNKW 2006, CD).
W niniejszej sprawie zatem górna granica kary pozbawienia wolności
zgodnie z dyspozycją art. 60 § 6 pkt 3 k.k. nie mogła przekroczyć 11 miesięcy.
Tymczasem skazanemu wymierzono karę 2 lat pozbawienia wolności. Co istotne,
kara, choć wymierzona z warunkowym zawieszeniem jej wykonania, nie uległa
dotąd zatarciu.
W tej sytuacji, zarzut podniesiony w kasacji ocenić należy jako oczywiście
zasadny i mający wpływ na treść zapadłego w sprawie wyroku, a skutkiem jego
uwzględnienia musiało być uchylenie wyroku w zaskarżonej części i przekazanie w
tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania.
Kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego obciążono Skarb Państwa.