IV KK 224/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-11-2012
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 224/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Barbara Skoczkowska
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Jolanta Grabowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Zbigniewa Siejbika
w sprawie P. B.
skazanego z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 6 listopada 2012 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 3 października 2003 r.,
1. uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6
kpk umarza postępowanie,
2. kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 3 października 2003 r. Sąd Rejonowy skazał P. B. za dwa
przestępstwa z ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii: 1/
z art. 48 ust. 1 na karę roku pozbawienia, 2/ z art. 45 na karę roku i 6 miesięcy
pozbawienia wolności. Za zbiegające się przestępstwa wymierzono oskarżonemu
2
karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono
na okres 5 lat próby. Na podstawie art. 55 ust. 3 wskazanej ustawy orzeczono od
oskarżonego na rzecz Monaru nawiązkę w kwocie 2.000 zł.
Wyrok ten uprawomocnił się w pierwszej instancji.
Od tego wyroku kasację na korzyść oskarżonego P. B. wniósł Prokurator
Generalny zaskarżając go w całości i zarzucił rażące naruszenie prawa
procesowego, tj. art. 113 k.p.k. polegające na niepodpisaniu wyroku przez sędziego
orzekającego w sprawie, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą
określoną w art. 439 § 1 pkt 6 k.p.k. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest zasadna. Wyrok Sądu Rejonowego nie został podpisany przez
wszystkich członków składu orzekającego. Jest to uchybienie stanowiące
bezwzględną przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 6 k.p.k., która powoduje
konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku. Jednak w niniejszej sprawie rodzaj
orzeczenia następczego zależy od dopuszczalności ponownego rozpoznania
sprawy, albowiem oskarżony popełnił przestępstwa w 1998 r. Karalność
przypisanego mu przestępstwa z art. 48 ust. 1 ustawy z 1997 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii ustaje z upływem 10 lat od czasu jego popełnienia (art. 101 § 1 pkt 4 w
zw. z art. 102 k.k.). Natomiast przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 45 tej
ustawy nie zawiera pełnej kwalifikacji prawnej, gdyż brakuje sprecyzowania, czy
chodzi o ustęp 1 czy 2. Jednak opis czynu daje podstawę do stwierdzenia, że
oskarżony wypełnił dyspozycję art. 45 ust. 1 tej ustawy. Tym samym karalność tego
przestępstwa też ustaje z upływem 10 lat od czasu jego popełnienia (art. 101 § 1
pkt 4 w zw. z art. 102 k.k.).
W wypadku zaistnienia ujemnej przesłanki procesowej w postaci
przedawnienia karalności (art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.), po uchyleniu wyroku ponowne
rozpoznanie sprawy nie jest dopuszczalne. Dlatego też Sąd Najwyższy na
podstawie art. 439 § 1 pkt 6 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok, zaś w oparciu o art. 17
§ 1 pkt 6 k.p.k. umorzył postępowanie. O kosztach procesu orzekł na podstawie art.
632 pkt 2 k.p.k.
3
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 6 listopada 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Barbara Skoczkowska
SSN Eugeniusz Wildowicz
Protokolant Jolanta Grabowska
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Zbigniewa Siejbika
w sprawie P. B.
skazanego z art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na rozprawie
w dniu 6 listopada 2012 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego
od wyroku Sądu Rejonowego
z dnia 3 października 2003 r.,
1. uchyla zaskarżony wyrok i na podstawie art. 17 § 1 pkt 6
kpk umarza postępowanie,
2. kosztami procesu obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 3 października 2003 r. Sąd Rejonowy skazał P. B. za dwa
przestępstwa z ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii: 1/
z art. 48 ust. 1 na karę roku pozbawienia, 2/ z art. 45 na karę roku i 6 miesięcy
pozbawienia wolności. Za zbiegające się przestępstwa wymierzono oskarżonemu
2
karę łączną 2 lat pozbawienia wolności, której wykonanie warunkowo zawieszono
na okres 5 lat próby. Na podstawie art. 55 ust. 3 wskazanej ustawy orzeczono od
oskarżonego na rzecz Monaru nawiązkę w kwocie 2.000 zł.
Wyrok ten uprawomocnił się w pierwszej instancji.
Od tego wyroku kasację na korzyść oskarżonego P. B. wniósł Prokurator
Generalny zaskarżając go w całości i zarzucił rażące naruszenie prawa
procesowego, tj. art. 113 k.p.k. polegające na niepodpisaniu wyroku przez sędziego
orzekającego w sprawie, co stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą
określoną w art. 439 § 1 pkt 6 k.p.k. W konkluzji skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest zasadna. Wyrok Sądu Rejonowego nie został podpisany przez
wszystkich członków składu orzekającego. Jest to uchybienie stanowiące
bezwzględną przyczynę odwoławczą z art. 439 § 1 pkt 6 k.p.k., która powoduje
konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku. Jednak w niniejszej sprawie rodzaj
orzeczenia następczego zależy od dopuszczalności ponownego rozpoznania
sprawy, albowiem oskarżony popełnił przestępstwa w 1998 r. Karalność
przypisanego mu przestępstwa z art. 48 ust. 1 ustawy z 1997 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii ustaje z upływem 10 lat od czasu jego popełnienia (art. 101 § 1 pkt 4 w
zw. z art. 102 k.k.). Natomiast przypisane oskarżonemu przestępstwo z art. 45 tej
ustawy nie zawiera pełnej kwalifikacji prawnej, gdyż brakuje sprecyzowania, czy
chodzi o ustęp 1 czy 2. Jednak opis czynu daje podstawę do stwierdzenia, że
oskarżony wypełnił dyspozycję art. 45 ust. 1 tej ustawy. Tym samym karalność tego
przestępstwa też ustaje z upływem 10 lat od czasu jego popełnienia (art. 101 § 1
pkt 4 w zw. z art. 102 k.k.).
W wypadku zaistnienia ujemnej przesłanki procesowej w postaci
przedawnienia karalności (art. 17 § 1 pkt 6 k.p.k.), po uchyleniu wyroku ponowne
rozpoznanie sprawy nie jest dopuszczalne. Dlatego też Sąd Najwyższy na
podstawie art. 439 § 1 pkt 6 k.p.k. uchylił zaskarżony wyrok, zaś w oparciu o art. 17
§ 1 pkt 6 k.p.k. umorzył postępowanie. O kosztach procesu orzekł na podstawie art.
632 pkt 2 k.p.k.
3