Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CO 49/12
POSTANOWIENIE
Dnia 5 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Tadeusz Wiśniewski (przewodniczący)
SSN Jan Górowski (sprawozdawca)
SSN Krzysztof Pietrzykowski
w sprawie ze skargi A. O., S. O.
i K. W. o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem
Sądu Najwyższego z dnia 29 lutego 2012 r.,
sygn. akt I CSK 462/11 w sprawie z wniosku N. O.
przy uczestnictwie A. O. i in. ,
o stwierdzenie nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym
w Izbie Cywilnej w dniu 5 grudnia 2012 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
Uczestnicy wnieśli skargę o wznowienie postępowania od postanowienia
Sądu Najwyższego z dnia 29 lutego 2012 r. I CSK 462/11 o odmowie przyjęcia
skargi kasacyjnej do rozpoznania. Powołali się na art. 401 pkt 2 k.p.c. wskazując,
że po wydaniu prawomocnego orzeczenia przez sąd drugiej instancji a przed
wydaniem postanowienia przez Sąd Najwyższy – zmarła wnioskodawczyni.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o wznowienie postępowania nie jest środkiem odwoławczym
od orzeczenia wydanego w sprawie cywilnej. W sprawie rozpoznanej w trybie
procesowym jest ona nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, przysługującym,
wówczas, gdy postępowanie zostało zakończone prawomocnym wyrokiem (art. 399
k.p.c.). W sytuacji, gdy jej podstawą jest art. 4011
§ 1 k.p.c. może ona dotyczyć
także postępowania, które zostało zakończone prawomocnym postanowieniem;
przy czym przepis ten ma zastosowanie do postępowań o charakterze
merytorycznym. Skarga, która dotyczy postępowania toczącego się po wydaniu
w sprawie wyroku, w szczególności skarga dotycząca postępowania kasacyjnego
zakończonego postanowieniem Sądu Najwyższego o odmowie przyjęcia kasacji
do rozpoznania, jest niedopuszczalna. Pogląd taki wyraził już Sąd Najwyższy
m.in. w postanowieniach z dnia 9 grudnia 2002 r., III AO 32/02 , z dnia 6 maja
2003 r., I CO 7/03 i z dnia 21 sierpnia 2003 r., III CO 13/03 (niepubl.) oraz
postanowieniu z dnia 9 października 2007 r., II CO 6/07 (niepubl.).
Wobec powyższego, Sąd Najwyższy na podstawie art. 410 § 1 k.p.c.
postanowił jak w sentencji.
es