V KO 67/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:16-01-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:III KO 13/12
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KO 67/12
POSTANOWIENIE
Dnia 6 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba (przewodniczący)
SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca)
SSN Rafał Malarski
w sprawie W. G.
oskarżonego z art. 278 § 1 k.k. i in.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 6 grudnia 2012 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w Z. z dnia 19 października 2012 r.,
w przedmiocie przekazania sprawy do rozpoznania innemu sądowi
równorzędnemu,
na podstawie art. 37 k.p.k.,
p o s t a n o w i ł:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w S.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Z. we wniosku o przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu
w S. wskazał, że oskarżony W. G. aktualnie przebywa w Zakładzie Karnym w W., a
stan jego zdrowia (przebyty udar mózgu z niedowładem wiotkim lewostronnym i
zaburzeniami równowagi) uniemożliwia jego przetransportowanie na rozprawę do
Sądu właściwego. Zarówno Służba Więzienna Zakładu Karnego, jak i Komenda
Wojewódzka Policji w P., nie mają możliwości przetransportowania oskarżonego
poruszającego się na wózku inwalidzkim, przy pomocy osób trzecich, na rozprawę
w Sądzie Rejonowym w Z.
2
Ponadto w zaistniałej sytuacji przetransportowywanie oskarżonego byłoby
dla niego zbytnim obciążeniem fizycznym i psychicznym.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Wystąpienie Sądu Rejonowego w Z. jest zasadne. Trafnie wskazano w nim,
że z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości sprawa powinna zostać rozpoznana
przez inny sąd równorzędny.
Jakkolwiek bowiem nie ulega wątpliwości, że instytucja określona w art. 37
k.p.k. ma charakter wyjątkowy, zaś odstąpienie od zasady rozpoznania sprawy
przez sąd miejscowo właściwy może nastąpić tylko w razie zaistnienia sytuacji
jednoznacznie świadczącej o tym, że pozostawienie sprawy w gestii tego sądu
sprzeciwiałoby się dobru wymiaru sprawiedliwości, to właśnie w przedmiotowej
sprawie przesłanka powyższa zachodzi w sposób rzeczywisty. Kryterium "dobra
wymiaru sprawiedliwości" uzasadniające skorzystanie z właściwości delegacyjnej
na podstawie art. 37 k.p.k. przejawia się nie tylko w realnym zagrożeniu
obiektywizmu w orzekaniu w zakresie odpowiedzialności karnej, lecz także w
sytuacji rzeczywistego zagrożenia sprawnego i szybkiego przeprowadzenia
postępowania sądowego, realizującego ustawowy postulat rozpoznania sprawy w
rozsądnym terminie.
W interesie dobra wymiaru sprawiedliwości leży zatem dopuszczenie
odstępstwa od zasad wyznaczających właściwość sądu również wtedy, gdy
odstępstwo to doprowadzi do usunięcia niepożądanej sytuacji, która z powodu
stanu zdrowia oskarżonego mającego obowiązek stawienia się na rozprawę w
sądzie właściwym, stanowi przeszkodę do wydania w sprawie orzeczenia
końcowego.
Podzielić więc należy pogląd Sądu Rejonowego, że stan zdrowia
oskarżonego stanowi przeszkodę do rozpoczęcia przewodu sądowego przed tym
Sądem, a niewątpliwie dobrem wymiaru sprawiedliwości w ujęciu art. 37 k.p.k. jest
także potrzeba skutecznego spowodowania przeprowadzenia procesu, co byłoby
mało realne, bądź zupełnie niemożliwe z uwagi na stan zdrowia oskarżonego, bez
odejścia od zasady właściwości miejscowej sądu (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2012 r., III KO 13/12, LEX nr 1163346).
Dlatego też, mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w
postanowieniu.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 6 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Grubba (przewodniczący)
SSN Kazimierz Klugiewicz (sprawozdawca)
SSN Rafał Malarski
w sprawie W. G.
oskarżonego z art. 278 § 1 k.k. i in.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 6 grudnia 2012 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w Z. z dnia 19 października 2012 r.,
w przedmiocie przekazania sprawy do rozpoznania innemu sądowi
równorzędnemu,
na podstawie art. 37 k.p.k.,
p o s t a n o w i ł:
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w S.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Z. we wniosku o przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu
w S. wskazał, że oskarżony W. G. aktualnie przebywa w Zakładzie Karnym w W., a
stan jego zdrowia (przebyty udar mózgu z niedowładem wiotkim lewostronnym i
zaburzeniami równowagi) uniemożliwia jego przetransportowanie na rozprawę do
Sądu właściwego. Zarówno Służba Więzienna Zakładu Karnego, jak i Komenda
Wojewódzka Policji w P., nie mają możliwości przetransportowania oskarżonego
poruszającego się na wózku inwalidzkim, przy pomocy osób trzecich, na rozprawę
w Sądzie Rejonowym w Z.
2
Ponadto w zaistniałej sytuacji przetransportowywanie oskarżonego byłoby
dla niego zbytnim obciążeniem fizycznym i psychicznym.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Wystąpienie Sądu Rejonowego w Z. jest zasadne. Trafnie wskazano w nim,
że z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości sprawa powinna zostać rozpoznana
przez inny sąd równorzędny.
Jakkolwiek bowiem nie ulega wątpliwości, że instytucja określona w art. 37
k.p.k. ma charakter wyjątkowy, zaś odstąpienie od zasady rozpoznania sprawy
przez sąd miejscowo właściwy może nastąpić tylko w razie zaistnienia sytuacji
jednoznacznie świadczącej o tym, że pozostawienie sprawy w gestii tego sądu
sprzeciwiałoby się dobru wymiaru sprawiedliwości, to właśnie w przedmiotowej
sprawie przesłanka powyższa zachodzi w sposób rzeczywisty. Kryterium "dobra
wymiaru sprawiedliwości" uzasadniające skorzystanie z właściwości delegacyjnej
na podstawie art. 37 k.p.k. przejawia się nie tylko w realnym zagrożeniu
obiektywizmu w orzekaniu w zakresie odpowiedzialności karnej, lecz także w
sytuacji rzeczywistego zagrożenia sprawnego i szybkiego przeprowadzenia
postępowania sądowego, realizującego ustawowy postulat rozpoznania sprawy w
rozsądnym terminie.
W interesie dobra wymiaru sprawiedliwości leży zatem dopuszczenie
odstępstwa od zasad wyznaczających właściwość sądu również wtedy, gdy
odstępstwo to doprowadzi do usunięcia niepożądanej sytuacji, która z powodu
stanu zdrowia oskarżonego mającego obowiązek stawienia się na rozprawę w
sądzie właściwym, stanowi przeszkodę do wydania w sprawie orzeczenia
końcowego.
Podzielić więc należy pogląd Sądu Rejonowego, że stan zdrowia
oskarżonego stanowi przeszkodę do rozpoczęcia przewodu sądowego przed tym
Sądem, a niewątpliwie dobrem wymiaru sprawiedliwości w ujęciu art. 37 k.p.k. jest
także potrzeba skutecznego spowodowania przeprowadzenia procesu, co byłoby
mało realne, bądź zupełnie niemożliwe z uwagi na stan zdrowia oskarżonego, bez
odejścia od zasady właściwości miejscowej sądu (zob. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 19 kwietnia 2012 r., III KO 13/12, LEX nr 1163346).
Dlatego też, mając powyższe na uwadze, Sąd Najwyższy orzekł jak w
postanowieniu.
3