Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 326/12
POSTANOWIENIE
Dnia 13 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Michał Laskowski
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 13 grudnia 2012 r.,
sprawy M. D.
skazanego z art. 200 § 1 kk i art. 197 § 2 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 22 czerwca 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
z dnia 27 września 2011 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w Z., wyrokiem z dnia 27 września 2011 r., uznał M. D. za
winnego tego, że w dniu 19 kwietnia 2008 r. w Z., stosując wobec M. K. oraz wobec
dwunastoletniej S. P. przemoc w postaci przytrzymywania ich za ramiona
doprowadził je do poddania się innym czynnościom seksualnym w postaci
dotykania piersi M.K. oraz dotykania krocza dwunastoletniej S. P., to jest za
winnego przestępstwa z art. 197 § 2 k.k. w zw. z art. 200 § 1 k.k. i art. 197 § 2 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k. i za przestępstwo to skazał go na karę 2 lat pozbawienia
wolności. Sąd orzekł nadto na podstawie art. 41a § 2 k.k. środek karny w postaci
zakazu kontaktowania się oskarżonego z S. P. na okres 4 lat.
2
Wyrok ten zaskarżony został przez obrońcę M. D., który zarzucił wyrokowi
obrazę przepisów prawa procesowego i błędy w ustaleniach faktycznych,
polegające na oparciu się przy wydaniu wyroku na nieprawdziwych i
niewiarygodnych dowodach w postaci zeznań pokrzywdzonych. Obrońca M. D.
wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego.
Sąd Okręgowy w G., wyrokiem z dnia 22 czerwca 2012 r., zmienił
zaskarżony wyrok w ten sposób, iż uznał, że czyn przypisany oskarżonemu w
zakresie dotyczącym małoletniej S. P. polegał wyłącznie na doprowadzeniu do
poddania się innej czynności seksualnej w postaci dotykania krocza i przyjął, że
całokształt zachowania oskarżonego wyczerpał znamiona ustawowe przestępstwa
z art. 200 § 1 k.k. i art. 197 § 2 k.k. przy zastosowaniu art. 11 § 2 k.k. W pozostałej
części zaskarżony wyrok utrzymany został w mocy.
Kasację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego. Zarzucił wyrokowi
rażące naruszenie prawa, to jest art. 7 k.p.k. przez:
 błędną, pozostającą w sprzeczności z doświadczeniem życiowym ocenę
zeznań świadków – pokrzywdzonych, zwłaszcza w odniesieniu do faktu
rzekomego pobicia pokrzywdzonych przez nieznanych sprawców,
 sprzeczną z zasadami doświadczenia życiowego oraz wskazań wiedzy
psychologicznej ocenę wyrażona w wyroku, iż nie podważa wiarygodności
pokrzywdzonych rozbieżność w szczegółach opisu zdarzenia podawanych w
trakcie kolejnych przesłuchań i dowolne przyjęcie, że rozbieżności te są
następstwem „ogromnego ładunku emocji”,
 sprzeczne z zasadami prawidłowego rozumowania i doświadczenia
życiowego ocenę i uznanie zeznań świadków Ł. P. i R. Z. za istotny dowód
pośredni.
Kasacja zawiera nadto zarzut rażącego naruszenia przepisu art. 2 § 2 k.p.k. przez
bezzasadne oparcie się na wyizolowanych fragmentach zeznań pokrzywdzonych,
zeznań, które w toku postępowania były następnie zmieniane i odwoływane.
Obrońca skazanego wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
uniewinnienie oskarżonego, względnie przekazanie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi Okręgowemu.
W pisemnej odpowiedzi na kasację Prokurator Prokuratury Okręgowej
wniósł o oddalenie kasacji, jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
3
Kasacja okazała się oczywiście bezzasadna, co pozwoliło na jej rozpoznanie
i oddalenie na posiedzeniu wyznaczonym na podstawie art. 535 § 3 k.p.k.
Przypomnieć krótko wypada, że kasacja jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia
skierowanym przeciwko orzeczeniu wydanemu przez sąd odwoławczy i może być
skuteczna po wykazaniu uchybień wymienionych w art. 439 § 1 k.p.k. lub innych
rażących naruszeń prawa, jeżeli mogły one mieć istotny wpływ na treść wyroku. W
licznych i wielokrotnie publikowanych orzeczeniach Sądu Najwyższego podkreśla
się przy tym, że kontrola kasacyjna nie powinna być utożsamiana z kolejnym
etapem kontroli odwoławczej oraz, że w drodze kasacji w zasadzie nie można
skutecznie kwestionować prawidłowości oceny dowodów i ustaleń faktycznych
oraz wymiaru kary.
Tymczasem zarzuty rozpoznawanej kasacji stanowią w istocie powtórzenie
zarzutów sformułowanych w apelacji obrońcy i sprowadzają się do kwestionowania
prawidłowości oceny dowodów w postaci zeznań pokrzywdzonych w sprawie i
poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych. Lektura uzasadnienia wyroku
sądu odwoławczego prowadzi do wniosku, że zeznania pokrzywdzonych, w
kontekście zgłoszonych zarzutów apelacyjnych, poddane zostały wnikliwej i
starannej ocenie i to zarówno w kontekście różnic pomiędzy nimi co do opisu
przebiegu zdarzenia, jak i różnic w kształcie tych dowodów w toku postępowania
sądowego oraz w zestawieniu z innymi ujawnionymi w toku postępowania
dowodami. Sąd oceniał przy tym motywy działań pokrzywdzonych, do których
doszło po zdarzeniu. Wziął pod uwagę, co wprost wynika z treści uzasadnienia,
wnioski opinii biegłego psychologa, co do stopnia rozwoju i osobowości
pokrzywdzonych, wziął wreszcie pod uwagę okoliczności relacjonowanego przez
pokrzywdzone pobicia, do którego miało dojść już po zdarzeniu, stanowiącym
przedmiot rozpoznania w tej sprawie. Zaznaczyć przy tym należy, że to, czy fakt
pobicia może w istocie budzić pewne wątpliwości ma drugorzędne znaczenie dla
odpowiedzialności M. D.
Ocena dowodów w postaci zeznań M. K. i S. P. przeprowadzona przez sąd
pierwszej instancji i zweryfikowana przez sąd odwoławczy nie jest dotknięta
wadami, o których mowa w kasacji. Mieści się ona w granicach oceny swobodnej
wyznaczonych w art. 7 k.p.k. i brak podstaw do uznania, że w toku postępowania
doszło do rażących naruszeń prawa. Zeznania świadków Ł. P. i R. Z. nie stanowiły
wbrew twierdzeniom kasacji istotnych dowodów winy oskarżonego, a stanowiły
4
jedynie dowód pośredni, pomocny w ocenie wiarygodności zeznań
pokrzywdzonych, co w uzasadnieniach zapadłych w tej sprawie wyroków
podkreśliły sądy pierwszej i drugiej instancji.
Zarzut rażącego naruszenia art. 2 § 2 k.p.k. nie może być uznany za
zasadny wobec faktu, że przepis ten ogólnie tylko wskazuje cele postępowania
karnego. W zarzucie tym zresztą po raz kolejny kwestionowana jest w istocie ocena
zeznań pokrzywdzonych, z którą nie zgadzają się skazany i jego obrońca.
Z powyższych względów orzeczono jak w części dyspozytywnej
postanowienia.