IV KZ 79/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-01-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KZ 79/12
POSTANOWIENIE
Dnia 28 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
na posiedzeniu w dniu 28 grudnia 2012 r.,
w sprawie M. L.
po rozpoznaniu zażalenia skazanego
na zarządzenie Przewodniczącego I Wydziału Karnego Odwoławczego Sądu
Okręgowego w K. działającego z upoważnienia Prezesa tego Sądu
z dnia 9 listopada 2012 r.,
w przedmiocie odmowy przyjęcia kasacji
p o s t a n o w i ł:
uchylić zaskarżone zarządzenie i przekazać sprawę Prezesowi
Sądu Okręgowego w K. w celu podjęcia dalszych czynności w
związku z wniesioną kasacją.
UZASADNIENIE
W związku z zażaleniem skazanego M. L. Sąd Najwyższy zważył co
następuje:
Wydane w dniu 9 listopada 2012 r. zarządzenie Przewodniczącego .
Wydziału Karnego Odwoławczego Sądu Okręgowego, działającego z upoważnienia
Prezesa tego Sądu, o odmowie przyjęcia kasacji sporządzonej przez skazanego M.
L., jest w realiach niniejszej sprawy przedwczesne. Po pierwsze od adw. M. D.
wyznaczonego obrońcą z urzędu skazanego M. L. (k. 910) nie wyegzekwowano
wypełnienia nałożonego obowiązku z art. 84 § 3 k.p.k. to jest: 1) sporządzenia i
podpisania kasacji lub 2) poinformowania na piśmie sądu że brak jest podstaw do
wniesienia kasacji. Oczywiście w przypadku gdy obrońca z urzędu oświadczy
2
sądowi, że nie stwierdził podstaw do sporządzenia i wniesienia kasacji, to w
aktualnym stanie prawnym nie jest możliwe ani „przymuszenie” go do sporządzenia
kasacji, ani też ustanowienie skazanemu innego obrońcy z urzędu, który by taką
kasację sporządził (por. OSNKW 1997, z. 9-10, poz. 82).
Po drugie, wzywając w przedmiotowej sprawie skazanego M. L. do
uzupełnienia braku formalnego wniesionej przez niego kasacji zakreślono mu
siedmiodniowy termin do złożenia kasacji sporządzonej i podpisanej przez
adwokata z wyboru, zamiast terminu trzydziestodniowego (por. OSNKW 2010, z. 5,
poz. 46, glosa M. Zbrojewska, OSP 2011, nr 3, s. 217).
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy rozstrzygnął jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 28 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
na posiedzeniu w dniu 28 grudnia 2012 r.,
w sprawie M. L.
po rozpoznaniu zażalenia skazanego
na zarządzenie Przewodniczącego I Wydziału Karnego Odwoławczego Sądu
Okręgowego w K. działającego z upoważnienia Prezesa tego Sądu
z dnia 9 listopada 2012 r.,
w przedmiocie odmowy przyjęcia kasacji
p o s t a n o w i ł:
uchylić zaskarżone zarządzenie i przekazać sprawę Prezesowi
Sądu Okręgowego w K. w celu podjęcia dalszych czynności w
związku z wniesioną kasacją.
UZASADNIENIE
W związku z zażaleniem skazanego M. L. Sąd Najwyższy zważył co
następuje:
Wydane w dniu 9 listopada 2012 r. zarządzenie Przewodniczącego .
Wydziału Karnego Odwoławczego Sądu Okręgowego, działającego z upoważnienia
Prezesa tego Sądu, o odmowie przyjęcia kasacji sporządzonej przez skazanego M.
L., jest w realiach niniejszej sprawy przedwczesne. Po pierwsze od adw. M. D.
wyznaczonego obrońcą z urzędu skazanego M. L. (k. 910) nie wyegzekwowano
wypełnienia nałożonego obowiązku z art. 84 § 3 k.p.k. to jest: 1) sporządzenia i
podpisania kasacji lub 2) poinformowania na piśmie sądu że brak jest podstaw do
wniesienia kasacji. Oczywiście w przypadku gdy obrońca z urzędu oświadczy
2
sądowi, że nie stwierdził podstaw do sporządzenia i wniesienia kasacji, to w
aktualnym stanie prawnym nie jest możliwe ani „przymuszenie” go do sporządzenia
kasacji, ani też ustanowienie skazanemu innego obrońcy z urzędu, który by taką
kasację sporządził (por. OSNKW 1997, z. 9-10, poz. 82).
Po drugie, wzywając w przedmiotowej sprawie skazanego M. L. do
uzupełnienia braku formalnego wniesionej przez niego kasacji zakreślono mu
siedmiodniowy termin do złożenia kasacji sporządzonej i podpisanej przez
adwokata z wyboru, zamiast terminu trzydziestodniowego (por. OSNKW 2010, z. 5,
poz. 46, glosa M. Zbrojewska, OSP 2011, nr 3, s. 217).
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy rozstrzygnął jak na wstępie.