Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II CSK 479/12
POSTANOWIENIE
Dnia 31 stycznia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Grzegorz Misiurek
w sprawie z wniosku U. T.
przy uczestnictwie E. Ł., M. K.
i R. H.
o dział spadku po H. H.,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 31 stycznia 2013 r.,
na skutek skargi kasacyjnej wnioskodawczyni oraz uczestniczki
postępowania E. Ł.
od postanowienia Sądu Okręgowego
z dnia 15 maja 2012 r.,
1. odrzuca skargę kasacyjną uczestniczki postępowania E. Ł.;
2. odmawia przyjęcia do rozpoznania skargi kasacyjnej
wnioskodawczyni;
3. oddala wniosek uczestniczki postępowania R. H.
o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.
Uzasadnienie
2
Sąd Okręgowy postanowieniem z dnia 15 maja 2012 r. zmienił
postanowienie Sądu Rejonowego w sposób szczegółowo określony w pkt I
sentencji orzeczenia, a w pozostałej części oddalił apelację wnioskodawczyni U. T.
i uczestniczek E. Ł. oraz M. K. Skargę kasacyjną od tego postanowienia wniosły
wnioskodawczyni oraz uczestniczka E. Ł., domagając się uchylenia zaskarżonego
postanowienia w części i przekazania w tym zakresie sprawy do ponownego
rozpoznania Sądowi Okręgowemu.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna uczestniczki E. Ł. podlegała odrzuceniu. Zgodnie z art.
3985
§ 1 k.p.c. skargę kasacyjną wnosi się w terminie dwóch miesięcy od dnia
doręczenia orzeczenia z uzasadnieniem stronie skarżącej. Warunkiem
dopuszczalności skargi kasacyjnej jest skuteczne doręczenie orzeczenia wraz z
uzasadnieniem, skuteczność ta zaś wymaga uprzedniego złożenia przez stronę
skarżącą wniosku o doręczenie (art. 387 § 1 i 3 k.p.c.). W rozpoznawanej sprawie
E. Ł., reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika będącego radcą
prawnym, nie złożyła wniosku o doręczenie odpisu postanowienia Sądu
Okręgowego wraz z uzasadnieniem. W takiej sytuacji, wobec niezachowania
wymogów przewidzianych w art. 3985
§ 1 k.p.c. w zw. z art. 387 § 1 i 3 k.p.c.,
skarżąca E. Ł. nie była uprawniona do wniesienia skargi kasacyjnej i skarga ta jako
niedopuszczalna podlegała odrzuceniu (art. 3986
§ 3 w zw. z art. 3986
§ 2 k.p.c.).
Skarga kasacyjna wnioskodawczyni U. T. nie kwalifikuje się do przyjęcia.
Określone w art. 3984
§ 2 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze kasacyjnej
wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący wykaże, że
w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba wykładni
przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego w
art. 3984
§ 2 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie i
uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które będą
mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do
3
rozpoznania. Na tych wyłącznie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Skarżąca wniosek o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania oparła
na przesłankach z art. 3989
§ 1 pkt: 1) i 2) k.p.c. Sformułowane w skardze
„istotne zagadnienie prawne" dotyczyło kwestii „oszacowania wartości otrzymanej
przez U. T. darowizny, to jest wartości wkładu budowlanego związanego ze
spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu".
W ocenie Sądu Najwyższego, przesłanka istotnego zagadnienia prawnego
nie została wykazana, gdyż, zagadnienie prawne jest to zagadnienie nowe
i nierozwiązane dotąd w orzecznictwie sądowym, które wiąże się z określonym
przepisem prawnym i którego wyjaśnienie ma znaczenie nie tylko dla
rozstrzygnięcia przedmiotowej sprawy, ale także dla rozstrzygnięcia innych
podobnych spraw. Według utrwalonego poglądu Sądu Najwyższego, powołanie się
na okoliczność „istotnego zagadnienia prawnego" wymaga, obok sformułowania
tego zagadnienia, także przytoczenia związanych z nim konkretnych przepisów
prawnych, wskazania dlaczego jest ono istotne oraz przedstawienia argumentacji
wskazującej na rozbieżne oceny prawne. Do Sądu Najwyższego należy ocena, czy
wskazywane przez skarżącego zagadnienie prawne rzeczywiście nim jest i czy jest
na tyle istotne, aby skarga kasacyjna została rozpoznana przez ten Sąd.
Odnosząc te uwagi do niniejszej sprawy, należy stwierdzić,
że zaprezentowane w skardze „istotne zagadnienie prawne" nie posiada takiego
charakteru, w konsekwencji wniosek skarżącej, o przyjęcie jej skargi kasacyjnej do
rozpoznania nie mógł odnieść zamierzonego skutku.
Skarżąca powołała się także na przesłankę z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c., która
w żaden sposób nie została wykazana. Zgodnie, bowiem, z ugruntowaną linią
orzeczniczą Sądu Najwyższego, jeżeli przesłanką wniosku o przyjęcie skargi
kasacyjnej do rozpoznania jest twierdzenie skarżącego, że istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, powinien on w uzasadnieniu wniosku
przedstawić odrębny wywód prawny, z którego wynikałoby, na czym polega błędna
4
wykładnia zastosowanego przepisu dokonana przez sąd drugiej instancji oraz jakie
argumenty prawne przemawiają za inną wykładnią. Odwołanie się do przesłanki
istnienia potrzeby wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości
lub wywołujących rozbieżności w orzecznictwie sądów wymaga wskazania,
że określony przepis prawa, mimo że budzi poważne wątpliwości, nie doczekał się
wykładni, bądź niejednolita jego wykładnia wywołuje rozbieżności w orzecznictwie
sądów, które należy przytoczyć. W konsekwencji, wniosek skarżącej o przyjęcie jej
skargi kasacyjnej do rozpoznania z uwagi na przesłankę z art. 3989
§ 1 pkt 2 k.p.c.
nie mógł odnieść zamierzonego skutku.
Wskazać wreszcie należy, że nie zachodzi również nieważność
postępowania, którą Sąd Najwyższy bierze pod rozwagę - w granicach zaskarżenia
- z urzędu (art. 39813
§ 1 k.p.c.).
Z przytoczonych względów Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi
kasacyjnej wnioskodawczyni U. T. do rozpoznania (art. 398 § 2 k.p.c.), oddalając
wniosek uczestniczki R. H. o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego z
uwagi na brak podstaw do odstąpienia od zasady wyrażonej w art. 520 § 1 k.p.c.