III KK 442/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-02-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 442/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Rafał Malarski
SSN Dariusz Świecki
Protokolant Jolanta Włostowska
po rozpoznaniu na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 k.p.k., w dniu 7 lutego
2013r.,
w sprawie P. P.,
skazanego za czyn z art. 279 § 1 k.k. i in.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego,
od prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w T. z dnia 11 kwietnia 2011r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w T.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w T. z dnia 11 kwietnia 2011r., wydanym w
trybie art. 387 § 1 i 2 k.p.k., P. P. został uznany za winnego popełnienia ciągu
dwóch przestępstw z art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., za
który wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości
30 stawek dziennych, po 10 zł każda; wykonanie kary pozbawienia wolności
2
zostało warunkowo zawieszone na okres próby 3 lat, na który oskarżonego oddano
pod dozór kuratora sądowego.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 19 kwietnia 2011r.
Kasację od powyższego wyroku, na korzyść skazanego, wniósł Prokurator
Generalny. Podniósł w niej zarzut rażącego i mającego istotny wpływ na treść
wyroku naruszenia przepisu prawa procesowego – art. 387 § 2 k.p.k. –
polegającego na uwzględnieniu wniosku oskarżonego o wydanie wyroku
skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego w sytuacji, gdy
okoliczności popełnienia przez P. P. przestępstw z art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k.
w zw. z art. 279 § 1 k.k., z uwagi na sposób działania, budziły wątpliwości, co
obligowało do przeprowadzenia postępowania dowodowego w celu ich wyjaśnienia.
Prokurator Generalny wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w T.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja była zasadna w stopniu oczywistym, uzasadniającym jej
uwzględnienie w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
Bezsprzecznie, jednym z warunków konsensualnego zakończenia procesu
karnego w trybie art. 387 k.p.k. jest ustalenie, że „okoliczności popełnienia
przestępstwa nie budzą wątpliwości” - § 2 tego przepisu. W tej sprawie P. P. na
rozprawie, podobnie jak w postępowaniu przygotowawczym, zadeklarował, że
przyznaje się do popełnienia zarzuconych aktem oskarżenia czynów, a więc
występków z art. 279 § 1 k.k. oraz z art. 13 § 1 k.k. w z. z art. 279 § 1 k.k. Niemniej,
równie konsekwentnie twierdził, że „po prostu patrzył czy samochody są otwarte,
szarpał za klamki i jak były otwarte to wchodził” (k.71, k.130, k.237). Takie
wyjaśnienia oskarżonego nie dawały podstaw do ustalenia, że oskarżony
rzeczywiście dopuścił się występków włamania i usiłowania włamania do dwóch
samochodów, a w zgromadzonym materiale brak było materialnych dowodów
pokonania przeszkód zabezpieczających wnętrza pojazdów (k.4, k.91 oraz k. 37).
Zeznania pokrzywdzonych K. P. (k.336) oraz M. J. (k.353v), złożone już po wydaniu
zaskarżonego wyroku, na rozprawie prowadzonej w stosunku do dwóch
współoskarżonych, nie potwierdziły zamknięcia samochodów. Z tego też powodu w
ich sprawie dokonano zupełnie odmiennej subsumcji pierwszego z zarzuconych
oskarżonemu czynów – jako wyczerpującego znamiona art. 119 § 1 k.w. (k.356v).
Wprawdzie współoskarżeni M. M. i A. P. zostali uniewinnieni od drugiego zarzutu
3
(usiłowania włamania do samochodu M. J.), ale niewątpliwie i wskazane już
zeznania tego pokrzywdzonego (k.353v-354), nie upoważniają do wnioskowania o
usiłowaniu włamania.
Powołane już konsekwentne wyjaśnienia P. P., w istocie zaprzeczające
dokonaniu i usiłowaniu włamania do dwóch samochodów, nie pozwalały na
uznanie, że istotne okoliczności popełnienia przestępstw nie budzą wątpliwości, jak
wymaga tego dyspozycja art. 387 § 2 k.p.k. Wskazane zeznania pokrzywdzonych,
choć uzyskane w późniejszym czasie, jaskrawo potwierdziły występowanie
wątpliwości wynikających już z wyjaśnień oskarżonego. W tej sytuacji podzielić
należało zasadność podniesionego w kasacji Prokuratora Generalnego zarzutu
rażącego naruszenia zaskarżonym wyrokiem przepisu art. 387 § 2 k.p.k., które bez
wątpienia miało istotny wpływ na jego treść.
Konsekwencją spełnienia przesłanek określonych w art. 523 § 1 k.p.k.
musiało być zatem uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W jego toku konieczne będzie
przeprowadzenie rozprawy na zasadach ogólnych, choć to Sądowi pozostawić
należy decyzję co do sposobu przeprowadzenia postępowania dowodowego, w tym
zakresu poprzestania na ujawnieniu poszczególnych dowodów.
Kierując się przedstawioną powyżej argumentacją Sąd Najwyższy orzekł, jak
w części dyspozytywnej wyroku.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 7 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Roman Sądej (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Rafał Malarski
SSN Dariusz Świecki
Protokolant Jolanta Włostowska
po rozpoznaniu na posiedzeniu, w trybie art. 535 § 5 k.p.k., w dniu 7 lutego
2013r.,
w sprawie P. P.,
skazanego za czyn z art. 279 § 1 k.k. i in.,
kasacji wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanego,
od prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w T. z dnia 11 kwietnia 2011r.,
uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do
ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w T.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w T. z dnia 11 kwietnia 2011r., wydanym w
trybie art. 387 § 1 i 2 k.p.k., P. P. został uznany za winnego popełnienia ciągu
dwóch przestępstw z art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k., za
który wymierzono mu karę roku pozbawienia wolności oraz grzywnę w wysokości
30 stawek dziennych, po 10 zł każda; wykonanie kary pozbawienia wolności
2
zostało warunkowo zawieszone na okres próby 3 lat, na który oskarżonego oddano
pod dozór kuratora sądowego.
Wyrok ten uprawomocnił się w dniu 19 kwietnia 2011r.
Kasację od powyższego wyroku, na korzyść skazanego, wniósł Prokurator
Generalny. Podniósł w niej zarzut rażącego i mającego istotny wpływ na treść
wyroku naruszenia przepisu prawa procesowego – art. 387 § 2 k.p.k. –
polegającego na uwzględnieniu wniosku oskarżonego o wydanie wyroku
skazującego bez przeprowadzenia postępowania dowodowego w sytuacji, gdy
okoliczności popełnienia przez P. P. przestępstw z art. 279 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k.
w zw. z art. 279 § 1 k.k., z uwagi na sposób działania, budziły wątpliwości, co
obligowało do przeprowadzenia postępowania dowodowego w celu ich wyjaśnienia.
Prokurator Generalny wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i
przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowemu w T.
Sąd Najwyższy rozważył, co następuje.
Kasacja była zasadna w stopniu oczywistym, uzasadniającym jej
uwzględnienie w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
Bezsprzecznie, jednym z warunków konsensualnego zakończenia procesu
karnego w trybie art. 387 k.p.k. jest ustalenie, że „okoliczności popełnienia
przestępstwa nie budzą wątpliwości” - § 2 tego przepisu. W tej sprawie P. P. na
rozprawie, podobnie jak w postępowaniu przygotowawczym, zadeklarował, że
przyznaje się do popełnienia zarzuconych aktem oskarżenia czynów, a więc
występków z art. 279 § 1 k.k. oraz z art. 13 § 1 k.k. w z. z art. 279 § 1 k.k. Niemniej,
równie konsekwentnie twierdził, że „po prostu patrzył czy samochody są otwarte,
szarpał za klamki i jak były otwarte to wchodził” (k.71, k.130, k.237). Takie
wyjaśnienia oskarżonego nie dawały podstaw do ustalenia, że oskarżony
rzeczywiście dopuścił się występków włamania i usiłowania włamania do dwóch
samochodów, a w zgromadzonym materiale brak było materialnych dowodów
pokonania przeszkód zabezpieczających wnętrza pojazdów (k.4, k.91 oraz k. 37).
Zeznania pokrzywdzonych K. P. (k.336) oraz M. J. (k.353v), złożone już po wydaniu
zaskarżonego wyroku, na rozprawie prowadzonej w stosunku do dwóch
współoskarżonych, nie potwierdziły zamknięcia samochodów. Z tego też powodu w
ich sprawie dokonano zupełnie odmiennej subsumcji pierwszego z zarzuconych
oskarżonemu czynów – jako wyczerpującego znamiona art. 119 § 1 k.w. (k.356v).
Wprawdzie współoskarżeni M. M. i A. P. zostali uniewinnieni od drugiego zarzutu
3
(usiłowania włamania do samochodu M. J.), ale niewątpliwie i wskazane już
zeznania tego pokrzywdzonego (k.353v-354), nie upoważniają do wnioskowania o
usiłowaniu włamania.
Powołane już konsekwentne wyjaśnienia P. P., w istocie zaprzeczające
dokonaniu i usiłowaniu włamania do dwóch samochodów, nie pozwalały na
uznanie, że istotne okoliczności popełnienia przestępstw nie budzą wątpliwości, jak
wymaga tego dyspozycja art. 387 § 2 k.p.k. Wskazane zeznania pokrzywdzonych,
choć uzyskane w późniejszym czasie, jaskrawo potwierdziły występowanie
wątpliwości wynikających już z wyjaśnień oskarżonego. W tej sytuacji podzielić
należało zasadność podniesionego w kasacji Prokuratora Generalnego zarzutu
rażącego naruszenia zaskarżonym wyrokiem przepisu art. 387 § 2 k.p.k., które bez
wątpienia miało istotny wpływ na jego treść.
Konsekwencją spełnienia przesłanek określonych w art. 523 § 1 k.p.k.
musiało być zatem uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi
pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. W jego toku konieczne będzie
przeprowadzenie rozprawy na zasadach ogólnych, choć to Sądowi pozostawić
należy decyzję co do sposobu przeprowadzenia postępowania dowodowego, w tym
zakresu poprzestania na ujawnieniu poszczególnych dowodów.
Kierując się przedstawioną powyżej argumentacją Sąd Najwyższy orzekł, jak
w części dyspozytywnej wyroku.