IV CNP 66/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:11-05-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV CNP 66/12
POSTANOWIENIE
Dnia 8 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosław Bączyk
w sprawie ze skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w G.
z dnia 29 lipca 2011 r.,
w sprawie z powództwa J. J.
przeciwko M. M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 lutego 2013 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Powód J. J. złożył skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 29 lipca 2011 r., w którym
oddalono apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 19 stycznia 2011 r.
Wyrokiem tym Sąd Rejonowy oddalił powództwo powoda o zadośćuczynienie
za krzywdę wywołaną naruszeniem dóbr osobistych.
W skardze wskazano przepisy, które – zdaniem skarżącego – zostały
naruszone w zaskarżonym wyroku. Skarżący wskazał na to, że wzruszenie
kwestionowanego wyroku nie jest już możliwe przy pomocy innych środków
prawnych, a ponadto została mu wyrządzona tym wyrokiem szkoda w postaci
„należnego mu zasadnie zadośćuczynienia w kwocie 10.000 zł”.
Z ostrożności procesowej jako podstawę prawną skargi wskazywano także
art. 4241
§ 2 k.p.c. (s. 9 skargi).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
(art. 4241
§ 1 k.p.c.) jest szczególnym środkiem zaskarżenia, którego
dopuszczalność uzależniona jest od spełnienia przesłanek określonych w art. 4245
k.p.c. Jednym z zasadniczych wymogów tej skargi stanowi „uprawdopodobnienie
wyrządzonej szkody, spowodowanej przez wydanie wyroku, którego skarga
dotyczy”. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie wyjaśniano to, w jaki
sposób omawiane wymaganie miałoby być spełnione (por. np. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 19 listopada 2010 r., III CNP 44/10, nie publ.; postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 28 października 2011 r., III CNP 22/11, nie publ.). W tym ostatnim
postanowieniu wyjaśniono, że szkodą w rozumieniu art. 4241
k.p.c. może być także
szkoda niemajątkowa (krzywda), przy czym w takiej sytuacji skarżący – w ramach
przesłanki przewidzianej w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. - powinien wykazać rodzaj,
wysokość i czas powstania szkody niemajątkowej oraz wykazać, że jest ona
następstwem wydania zaskarżonego orzeczenia, powołać lub przedstawić dowody
albo inne środki uwiarygodniające jego twierdzenie w tym przedmiocie. Wymagania
takiego na pewno nie spełnia ogólne twierdzenie powoda, że „przez wydanie przez
3
Sąd Okręgowy (wyroku) z dnia 29 lipca 2011 r. (…) została powodowi wyrządzona
szkoda w postaci utraty należnego mu zasadnie zadośćuczynienia w kwocie 10.000
zł”. To samo dotyczy wywodu zamieszczonego w pkt. IV skargi (s. 14). Wyrok
w sprawie o odszkodowanie (zadośćuczynienie) jest wyrokiem deklaratoryjnym
i przy sformułowanej przez prawo podstawie faktycznej żądania nie mógł
prowadzić do powstania szkody majątkowej wskazanej na s. 9 skargi (art. 361 § 1
k.p.c.). Należy zaznaczyć, że uprawdopodobnienie szkody (krzywdy) w rozumieniu
art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. powinno nastąpić także w razie wskazywania jako prawnej
podstawy skargi art. 4241
§ 2 k.p.c.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy odrzucił skargę powoda jako
niedopuszczalną (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
es
POSTANOWIENIE
Dnia 8 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Mirosław Bączyk
w sprawie ze skargi powoda
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
Sądu Okręgowego w G.
z dnia 29 lipca 2011 r.,
w sprawie z powództwa J. J.
przeciwko M. M.
o zapłatę,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 8 lutego 2013 r.,
odrzuca skargę.
2
Uzasadnienie
Powód J. J. złożył skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 29 lipca 2011 r., w którym
oddalono apelację powoda od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 19 stycznia 2011 r.
Wyrokiem tym Sąd Rejonowy oddalił powództwo powoda o zadośćuczynienie
za krzywdę wywołaną naruszeniem dóbr osobistych.
W skardze wskazano przepisy, które – zdaniem skarżącego – zostały
naruszone w zaskarżonym wyroku. Skarżący wskazał na to, że wzruszenie
kwestionowanego wyroku nie jest już możliwe przy pomocy innych środków
prawnych, a ponadto została mu wyrządzona tym wyrokiem szkoda w postaci
„należnego mu zasadnie zadośćuczynienia w kwocie 10.000 zł”.
Z ostrożności procesowej jako podstawę prawną skargi wskazywano także
art. 4241
§ 2 k.p.c. (s. 9 skargi).
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku
(art. 4241
§ 1 k.p.c.) jest szczególnym środkiem zaskarżenia, którego
dopuszczalność uzależniona jest od spełnienia przesłanek określonych w art. 4245
k.p.c. Jednym z zasadniczych wymogów tej skargi stanowi „uprawdopodobnienie
wyrządzonej szkody, spowodowanej przez wydanie wyroku, którego skarga
dotyczy”. W orzecznictwie Sądu Najwyższego wielokrotnie wyjaśniano to, w jaki
sposób omawiane wymaganie miałoby być spełnione (por. np. postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 19 listopada 2010 r., III CNP 44/10, nie publ.; postanowienie Sądu
Najwyższego z dnia 28 października 2011 r., III CNP 22/11, nie publ.). W tym ostatnim
postanowieniu wyjaśniono, że szkodą w rozumieniu art. 4241
k.p.c. może być także
szkoda niemajątkowa (krzywda), przy czym w takiej sytuacji skarżący – w ramach
przesłanki przewidzianej w art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. - powinien wykazać rodzaj,
wysokość i czas powstania szkody niemajątkowej oraz wykazać, że jest ona
następstwem wydania zaskarżonego orzeczenia, powołać lub przedstawić dowody
albo inne środki uwiarygodniające jego twierdzenie w tym przedmiocie. Wymagania
takiego na pewno nie spełnia ogólne twierdzenie powoda, że „przez wydanie przez
3
Sąd Okręgowy (wyroku) z dnia 29 lipca 2011 r. (…) została powodowi wyrządzona
szkoda w postaci utraty należnego mu zasadnie zadośćuczynienia w kwocie 10.000
zł”. To samo dotyczy wywodu zamieszczonego w pkt. IV skargi (s. 14). Wyrok
w sprawie o odszkodowanie (zadośćuczynienie) jest wyrokiem deklaratoryjnym
i przy sformułowanej przez prawo podstawie faktycznej żądania nie mógł
prowadzić do powstania szkody majątkowej wskazanej na s. 9 skargi (art. 361 § 1
k.p.c.). Należy zaznaczyć, że uprawdopodobnienie szkody (krzywdy) w rozumieniu
art. 4245
§ 1 pkt 4 k.p.c. powinno nastąpić także w razie wskazywania jako prawnej
podstawy skargi art. 4241
§ 2 k.p.c.
Z przedstawionych powodów Sąd Najwyższy odrzucił skargę powoda jako
niedopuszczalną (art. 4248
§ 1 k.p.c.).
es