Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 364/12
POSTANOWIENIE
Dnia 12 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Lech Paprzycki
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 12 lutego 2013 r.,
sprawy M. K.
skazanego z art. 157 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 16 maja 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w S.
z dnia 13 stycznia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddala kasację obrońcy skazanego M. K. jako oczywiście
bezzasadną;
2. obciąża M. K. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny, wyrokiem z dnia 16 maja 2012 r., utrzymał w mocy wyrok
Sądu Okręgowego w S. z dnia 13 stycznia 2012 r., którym M. K. skazany został, za
przestępstwo zakwalifikowane z art. 157 § 1 kk, na karę trzech lat pozbawienia
wolności.
Od powyższego wyroku Sądu Apelacyjnego, kasację na korzyść skazanego
M. K. wniósł jego obrońca i, zarzucając „A. Rażące naruszenie prawa
procesowego, mające istotny wpływ na treść orzeczenia, a to: - art. 433 § 1 kpk,
poprzez nierozpoznanie sprawy w granicach apelacji, jeśli chodzi o kontrolę
prawidłowości procedowania Sądu I instancji, polegające na przyjęciu, że Sąd
Okręgowy dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych opierając się na
2
wyjaśnieniach pokrzywdzonego T. G. w odniesieniu do użycia paralizatora i oceny
zamiaru działania oskarżonego, w sytuacji gdy przy uwzględnieniu wszystkich
okoliczności sprawy oraz całokształtu materiału dowodowego, należało uznać te
zeznania za niewiarygodne; - art. 433 § 1 kpk poprzez nierozpoznanie sprawy w
granicach apelacji, jeśli chodzi o kontrolę prawidłowości procedowania Sądu I
instancji, polegające na przyjęciu, że Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy ustalił,
że oskarżony M. K. działał z premedytacją powodując obrażenia u
pokrzywdzonego, przy jednoczesnym zaniechaniu ustalenia motywów działania
oskarżonego; B. Rażące naruszenie prawa materialnego, a to: art. 53 § 1 i 2 kk,
polegające na przyjęciu, że Sąd I instancji dokonał prawidłowego zastosowania
prawa materialnego w zakresie dotyczącym ustawowych dyrektyw wymiaru kary
określonych w ustawie, co zostało uznane przez Sąd odwoławczy za prawidłowe, a
w szczególności poprzez pominięcie okoliczności łagodzących” wniósł o uchylenie
wyroku Sądu Apelacyjnego i przekazanie temu Sądowi sprawy do ponownego
rozpoznania.
Prokurator Prokuratury Apelacyjnego, w odpowiedzi na kasację, wniósł o jej
oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego M. K. jest oczywiście bezzasadna, w rozumieniu
art. 535 § 3 kpk, i jako taka została oddalona, natomiast skazany został obciążony
kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego na podstawie art. 636 § 1 kpk w zw.
z art. 518 kpk.
Z treści zarzutów kasacji i jej uzasadnienia wynika w sposób jednoznaczny,
że powtórzone w niej zostały zarzuty apelacyjne, a intencją skarżącego jest
spowodowanie, żeby Sąd Najwyższy ponownie dokonał oceny dowodów, w tym
przede wszystkim zeznań pokrzywdzonego, oraz ustaleń faktycznych. Autor kasacji
ponownie kwestionuje ustalenia faktyczne, przyjęte przez Sąd Apelacyjnym za
Sądem Okręgowym, co do użycia przez oskarżonego paralizatora i działania z
premedytacją. Do tak samo, w istocie, sformułowanych zarzutów apelacji Sąd
odwoławczy odniósł się z wręcz wzorową i wzorcową starannością, spełniając
wymogi określone w art. 457 § 3 kpk w zw. z art. 433 kpk. (s. 5-8 uzasadnienia SA).
Sąd ten przedstawił ponownie pełną argumentację przemawiającą za obdarzeniem
zeznań pokrzywdzonego wiarygodnością, także co do tego, że oskarżony użył w
stosunku do niego paralizatora. Sąd Apelacyjny, akceptując ustalenia i oceny Sądu
3
Okręgowego, wskazał okoliczności zachowania oskarżonego, które świadczą o
premedytacji.
Również oczywiście bezzasadny jest zarzut z pkt B kasacji – naruszenia
prawa materialnego – art. 53 § 1 i § 2 kk. To powtórzony z apelacji zarzut rażącej
niewspółmierności orzeczonej przez Sąd Okręgowy kary pozbawienia wolności.
Wówczas to obrońca nie zrzucał, że Sąd pierwszej instancji nie uwzględnił
okoliczności łagodzących, lecz twierdził, że na wymiar kary pozbawienia wolności
orzekanej w tej sprawie nie powinno wpływać użycie paralizatora, co, zdaniem
obrońcy, nie miało miejsce, ani działanie z premedytacją, której nie było, natomiast
nie stanowi okoliczności obciążającej „przeciętna” opinia z miejsca zamieszkania,
zgadzając się jednak z tym, że tylko co najmniej „dobra” opinia mogłaby stanowić
okoliczność łagodzącą. I do tego obrońca ponownie odwołuje się w kasacji, gdy
Sąd Apelacyjny, w uzasadnieniu swego orzeczenia (s. 9 uzasadnienia SA), jeszcze
raz wykazuje, że w sprawie tej, jeżeli chodzi o oskarżonego, to brak było
okoliczności istotnie wpływających łagodząco na wymiar kary. Wobec tego, brak
jest jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, że Sądy obu instancji dopuściły się
naruszenia prawa materialnego – art. 53 § i § 2 kk.
Mając powyższe na względzie, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.