II KK 25/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-02-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 25/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Małgorzata Gierszon
SSN Roman Sądej
Protokolant Anna Janczak
w sprawie A. M.
skazanej z art. 284 § 2 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 19 lutego 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
na korzyść skazanej
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 28 listopada 2011 r.,
na podstawie art. 537 § 2 kpk i art. 632 § 2 kpk uchyla
zaskarżony wyrok i ;
- umarza postępowanie o czyn z pkt 2, obciążając kosztami
procesu w tej części Skarb Państwa,
- przekazuje sprawę w zakresie czynu z pkt 1 Sądowi
Rejonowemu w W. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w W. wyrokiem nakazowym z dnia 11 marca 2011 r.,
prawomocnym z dniem 19 maja 2011 r. uznał A. M. za winną tego, że w okresie od
dnia 8 czerwca 2010 r. do dnia 29 lipca 2010 r. w W. przy ul. D. na Poczcie Polskiej
2
numer …, działając czynem ciągłym dokonała przywłaszczenia powierzonego
mienia w łącznej kwocie 3020,81 zł, poprzez przyjęcie i potwierdzenie odciskiem
imiennie przydzielonego datownika czterech wpłat, a następnie niezarachowanie
ich na rachunki bankowe zgodnie z danymi zawartymi na dowodach wpłat, czym
działała na szkodę Poczty Polskiej, tj. czynu z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,
po czym na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 58 § 3 k.k. wymierzył oskarżonej
karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej
kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 20 godzin miesięcznie i podjął
inne rozstrzygnięcia.
Tenże Sąd wyrokiem z dnia 28 listopada 2011 r., uznał A. M. za winną
dokonania dwóch, pozostających w zbiegu realnym, przestępstw z art. 284 § 2 k.k.,
polegających na tym, że:
1) w dniu 7 czerwca 2010 r. w W. będąc zatrudniona na stanowisku asystenta
w Urzędzie Pocztowym nr .. przy ul. D. przywłaszczyła powierzone jej mienie
ruchome w postaci pieniędzy w kwocie 588,10 zł i 195,50 zł w ten sposób,
że posługując się imiennym datownikiem i podpisem pobrała od klienta
Poczty Polskiej pieniędzy w w/w kwocie, a następnie pobranych pieniędzy
nie zaksięgowała, czym działała na szkodę Poczty Polskiej S.A. /…/,
2) w dniu 5 lipca 2010 r. w W. będąc zatrudniona na stanowisku asystenta w
Urzędzie Pocztowym nr … przy ul. D. przywłaszczyła powierzone jej mienie
ruchome w postaci pieniędzy w kwocie 684,50 zł w ten sposób, że
posługując się imiennym datownikiem i podpisem pobrała od klienta Poczty
Polskiej pieniędzy w w/w kwocie, a następnie pobranych pieniędzy nie
zaksięgowała, czym działała na szkodę Poczty Polskiej S.A. /…/,
i za każdy z tych czynów skazał ją na kary po 10 miesięcy pozbawienia wolności.
Następnie Sąd wymierzył karę łączną roku pozbawienia wolności, warunkowo
zawieszając jej wykonanie na okres próby 4 lat, na podstawie art. 72 § 2 k.k. orzekł
obowiązek naprawienia w całości szkody przez zapłatę 1468,10 zł
poszkodowanemu oraz obciążył oskarżoną kosztami sądowymi.
Ten wyrok uprawomocnił się z dniem 6 grudnia 2011 r.
Wyrok został zaskarżony w całości, na korzyść skazanej przez Prokuratora
Generalnego, który zarzucił „rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku
naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.,
stanowiące bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 8
3
k.p.k., polegającą na wydaniu przez Sąd Rejonowy w W. w dniu 28 listopada 2011
r. wyroku skazującego A. M. za czyn opisany w pkt II z art. 284 § 2 k.k., popełniony
w dniu 5 lipca 2010 r., pomimo tego, że stanowił on element czynu ciągłego z art.
284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., popełnionego w okresie od dnia 8 czerwca 2010 r.
do dnia 29 lipca 2010 r., za dokonanie którego została ona wcześniej skazana
prawomocnym wyrokiem tego sądu z dnia 11 marca 2011 r., sygn. X K … .”
Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i umorzenie
postępowania karnego przeciwko A. M. o czyn opisany w pkt II na podstawie art. 17
§ 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 537 § 2 k.p.k., a w pozostałym zakresie przekazanie
sprawy Sądowi Rejonowemu w W. do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja, wywiedziona na korzyść skazanej, jest oczywiście zasadna w
całości i dlatego mogła być uwzględniona na posiedzeniu (art. 535 § 5 k.p.k.).
Nie budzi wątpliwości, utrwalone m.in. w judykaturze, aprobowane przez
obecny skład Sądu Najwyższego, stanowisko, że prawomocne skazanie za czyn
ciągły (art. 12 k.k.) stoi na przeszkodzie ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.,
ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami
tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia (patrz uchwały:
z dnia 21 listopada 2001 r., I KZP 25/01 – OSNKW 2002, z. 1 – 2, poz. 2, z dnia 15
czerwca 2007 r., I KZP 15/07 – OSNKW 2007, z. 7 – 8, poz. 55, wyrok z dnia 5
stycznia 2011 r., V KK 64/10 – OSNKW 2011, z. 2, poz. 14). Aktualne są również
motywy tego stanowiska i nie ma potrzeby ich tutaj przytaczać.
Porównanie opisu przypisanego czynu w tamtej sprawie X K … z opisem
czynu z pkt II osądzonego w niniejszej sprawie oraz ich kwalifikacji prawnych,
prowadzi do oczywistego wniosku, że ten ostatni czyn jest elementem czynu
ciągłego wcześniej przypisanego oskarżonej. Na skutek późniejszego ujawnienia
czyn z pkt II nie został wymieniony jako składnik czynu ciągłego objętego zarzutem
w sprawie X K …, lecz w rezultacie skazania za ten czyn doszło do skazania za
czyn z pkt II niniejszej sprawy. Tym samym, wystąpiła tzw. bezwzględna przyczyna
odwoławcza, określona w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. - orzeczenie co do tego czynu
zostało wydane pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej
samej osoby zostało już prawomocnie zakończone.
Uchylenie wyroku w całości wynikało z potrzeby uwzględnienia, że nie mogło
się ostać rozstrzygnięcie o karze łącznej i jej warunkowym zawieszeniu oraz o
4
naprawieniu w całości szkody oraz z tego powodu, że orzeczenie co do czynu z pkt
I nie będzie mogło pozostawać bez związku z orzeczeniem co do czynu ze sprawy
X K … tego Sądu, którą przekazano do ponownego rozpoznania po uchyleniu
wyroku (sprawa II KK 24/11 Sądu Najwyższego).
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Małgorzata Gierszon
SSN Roman Sądej
Protokolant Anna Janczak
w sprawie A. M.
skazanej z art. 284 § 2 kk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 kpk
w dniu 19 lutego 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego
na korzyść skazanej
od wyroku Sądu Rejonowego w W.
z dnia 28 listopada 2011 r.,
na podstawie art. 537 § 2 kpk i art. 632 § 2 kpk uchyla
zaskarżony wyrok i ;
- umarza postępowanie o czyn z pkt 2, obciążając kosztami
procesu w tej części Skarb Państwa,
- przekazuje sprawę w zakresie czynu z pkt 1 Sądowi
Rejonowemu w W. do ponownego rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w W. wyrokiem nakazowym z dnia 11 marca 2011 r.,
prawomocnym z dniem 19 maja 2011 r. uznał A. M. za winną tego, że w okresie od
dnia 8 czerwca 2010 r. do dnia 29 lipca 2010 r. w W. przy ul. D. na Poczcie Polskiej
2
numer …, działając czynem ciągłym dokonała przywłaszczenia powierzonego
mienia w łącznej kwocie 3020,81 zł, poprzez przyjęcie i potwierdzenie odciskiem
imiennie przydzielonego datownika czterech wpłat, a następnie niezarachowanie
ich na rachunki bankowe zgodnie z danymi zawartymi na dowodach wpłat, czym
działała na szkodę Poczty Polskiej, tj. czynu z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k.,
po czym na podstawie art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 58 § 3 k.k. wymierzył oskarżonej
karę 10 miesięcy ograniczenia wolności z obowiązkiem wykonywania nieodpłatnej
kontrolowanej pracy na cele społeczne w rozmiarze 20 godzin miesięcznie i podjął
inne rozstrzygnięcia.
Tenże Sąd wyrokiem z dnia 28 listopada 2011 r., uznał A. M. za winną
dokonania dwóch, pozostających w zbiegu realnym, przestępstw z art. 284 § 2 k.k.,
polegających na tym, że:
1) w dniu 7 czerwca 2010 r. w W. będąc zatrudniona na stanowisku asystenta
w Urzędzie Pocztowym nr .. przy ul. D. przywłaszczyła powierzone jej mienie
ruchome w postaci pieniędzy w kwocie 588,10 zł i 195,50 zł w ten sposób,
że posługując się imiennym datownikiem i podpisem pobrała od klienta
Poczty Polskiej pieniędzy w w/w kwocie, a następnie pobranych pieniędzy
nie zaksięgowała, czym działała na szkodę Poczty Polskiej S.A. /…/,
2) w dniu 5 lipca 2010 r. w W. będąc zatrudniona na stanowisku asystenta w
Urzędzie Pocztowym nr … przy ul. D. przywłaszczyła powierzone jej mienie
ruchome w postaci pieniędzy w kwocie 684,50 zł w ten sposób, że
posługując się imiennym datownikiem i podpisem pobrała od klienta Poczty
Polskiej pieniędzy w w/w kwocie, a następnie pobranych pieniędzy nie
zaksięgowała, czym działała na szkodę Poczty Polskiej S.A. /…/,
i za każdy z tych czynów skazał ją na kary po 10 miesięcy pozbawienia wolności.
Następnie Sąd wymierzył karę łączną roku pozbawienia wolności, warunkowo
zawieszając jej wykonanie na okres próby 4 lat, na podstawie art. 72 § 2 k.k. orzekł
obowiązek naprawienia w całości szkody przez zapłatę 1468,10 zł
poszkodowanemu oraz obciążył oskarżoną kosztami sądowymi.
Ten wyrok uprawomocnił się z dniem 6 grudnia 2011 r.
Wyrok został zaskarżony w całości, na korzyść skazanej przez Prokuratora
Generalnego, który zarzucił „rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku
naruszenie przepisów prawa procesowego, to jest art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.,
stanowiące bezwzględną przyczynę odwoławczą określoną w art. 439 § 1 pkt 8
3
k.p.k., polegającą na wydaniu przez Sąd Rejonowy w W. w dniu 28 listopada 2011
r. wyroku skazującego A. M. za czyn opisany w pkt II z art. 284 § 2 k.k., popełniony
w dniu 5 lipca 2010 r., pomimo tego, że stanowił on element czynu ciągłego z art.
284 § 2 k.k. w zw. z art. 12 k.k., popełnionego w okresie od dnia 8 czerwca 2010 r.
do dnia 29 lipca 2010 r., za dokonanie którego została ona wcześniej skazana
prawomocnym wyrokiem tego sądu z dnia 11 marca 2011 r., sygn. X K … .”
Prokurator wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i umorzenie
postępowania karnego przeciwko A. M. o czyn opisany w pkt II na podstawie art. 17
§ 1 pkt 7 k.p.k. w zw. z art. 537 § 2 k.p.k., a w pozostałym zakresie przekazanie
sprawy Sądowi Rejonowemu w W. do ponownego rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja, wywiedziona na korzyść skazanej, jest oczywiście zasadna w
całości i dlatego mogła być uwzględniona na posiedzeniu (art. 535 § 5 k.p.k.).
Nie budzi wątpliwości, utrwalone m.in. w judykaturze, aprobowane przez
obecny skład Sądu Najwyższego, stanowisko, że prawomocne skazanie za czyn
ciągły (art. 12 k.k.) stoi na przeszkodzie ze względu na treść art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.,
ponownemu postępowaniu o później ujawnione zachowania, będące elementami
tego czynu, które nie były przedmiotem wcześniejszego osądzenia (patrz uchwały:
z dnia 21 listopada 2001 r., I KZP 25/01 – OSNKW 2002, z. 1 – 2, poz. 2, z dnia 15
czerwca 2007 r., I KZP 15/07 – OSNKW 2007, z. 7 – 8, poz. 55, wyrok z dnia 5
stycznia 2011 r., V KK 64/10 – OSNKW 2011, z. 2, poz. 14). Aktualne są również
motywy tego stanowiska i nie ma potrzeby ich tutaj przytaczać.
Porównanie opisu przypisanego czynu w tamtej sprawie X K … z opisem
czynu z pkt II osądzonego w niniejszej sprawie oraz ich kwalifikacji prawnych,
prowadzi do oczywistego wniosku, że ten ostatni czyn jest elementem czynu
ciągłego wcześniej przypisanego oskarżonej. Na skutek późniejszego ujawnienia
czyn z pkt II nie został wymieniony jako składnik czynu ciągłego objętego zarzutem
w sprawie X K …, lecz w rezultacie skazania za ten czyn doszło do skazania za
czyn z pkt II niniejszej sprawy. Tym samym, wystąpiła tzw. bezwzględna przyczyna
odwoławcza, określona w art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k. - orzeczenie co do tego czynu
zostało wydane pomimo to, że postępowanie karne co do tego samego czynu tej
samej osoby zostało już prawomocnie zakończone.
Uchylenie wyroku w całości wynikało z potrzeby uwzględnienia, że nie mogło
się ostać rozstrzygnięcie o karze łącznej i jej warunkowym zawieszeniu oraz o
4
naprawieniu w całości szkody oraz z tego powodu, że orzeczenie co do czynu z pkt
I nie będzie mogło pozostawać bez związku z orzeczeniem co do czynu ze sprawy
X K … tego Sądu, którą przekazano do ponownego rozpoznania po uchyleniu
wyroku (sprawa II KK 24/11 Sądu Najwyższego).