II KK 63/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:21-02-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 63/12
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)
SSN Roman Sądej
Protokolant Anna Janczak
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Bogumiły Drozdowskiej
w sprawie A. P. C.
oskarżonego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 19 lutego 2013 r.,
zażalenia wniesionego przez oskarżonego na
postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 17 stycznia 2013r.,
o zastosowaniu tymczasowego aresztowania
na podstawie art. 518 kpk w zw. z art. 426 § 2 kpk
p o s t a n o w i ł :
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 17 stycznia 2013 r. Sąd Najwyższy na
podstawie art. 538 § 2 k.p.k. w zw. z art. 258 §2 k.p.k. zastosował wobec
oskarżonego A. C. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania
na okres dwóch miesięcy, to jest do dnia 17 marca 2013 r.
Uzasadniając tą decyzję Sąd Najwyższy podniósł, że oskarżonemu, któremu
zarzucono popełnienie przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 k.k. w zb.
2
z art. 157 § 1 k.k. i in. grozi surowa kara, której to wymiar może powodować, że w
przypadku niezastosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego
aresztowania, może on utrudniać bieg postępowania lub podejmować próby
uniknięcia odpowiedzialności karnej.
Stąd też w celu uniknięcia takiej sytuacji uzasadnione jest zastosowanie
wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania do czasu w którym możliwe
będzie ponowne rozpoczęcie postępowania przed sądem pierwszej instancji.
Zażalenie na to postanowienie wniósł oskarżony.
Zarzucił mu: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę
„polegający na całkowicie dowolnym uznaniu, że zabezpieczenie prawidłowego
toku dalszego postępowania wymaga stosowania wobec niego tymczasowego
aresztowania” (k. 126) i wniósł uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest bezzasadne w stopniu oczywistym.
Brak jest jakichkolwiek podstaw – tak faktycznych, jak i prawnych – do
podważenia trafności zaskarżonego postanowienia.
Podnoszone przez skarżącego w zażaleniu okoliczności bądź to nie mają
żadnego znaczenia dla kontroli odwoławczej wskazanego postanowienia, bądź też
są całkowicie dowolne. Nie uwzględniają w istocie bowiem zaistnienia w sprawie
tych przesłanek, które Sąd I instancji wskazał jako uzasadniające zastosowanie
wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania.
Nie ulega tymczasem wątpliwości, że słusznie zaskarżonym postanowieniem
Sąd I instancji przyjął, iż oskarżony z racji grożącej mu surowej kary może
utrudniać dalsze postępowanie. Jest to wnioskowanie uprawnione w sytuacji
uwzględnienia wysokości kary wciąż grożącej oskarżonemu za zarzucane
przestępstwo, jak i rozmiaru kar wobec niego poprzednio (nieprawomocnie) za ten
czyn orzeczonych, ocenianych także w kontekście wielkości okresu, w którym
dotychczas stosowano wobec niego tymczasowe aresztowanie. Stąd też trafnie
Sąd I instancji uznał, iż zaistniała wobec oskarżonego określona w art. 258 § 2
k.p.k., przesłanka szczególna stosowania tymczasowego aresztowania. Brak jest
również racjonalnych powodów – skarżący też ich nie wskazuje – do stwierdzenia
nietrafności przekonania Sądu I instancji o tym, że zebrane w sprawie dowody
(szczegółowo przez Sąd wskazane) wskazują na duże prawdopodobieństwo, że
oskarżony ten zarzucany mu czyn popełnił i tym samym o zaistnieniu wobec niego
3
przesłanki ogólnej zastosowania środków zapobiegawczych określonej w przepisie
art. 249 § 1 k.p.k.
W tych warunkach i przy braku ujawnienia okoliczności, które nakazywałyby
odstąpienie od tymczasowego aresztowania, stosownie do treści art. 259 k.p.k.,
należało uznać zasadność zaskarżonego postanowienia i – w konsekwencji –
utrzymać je w mocy.
Z tych to względów, postanowiono jak wyżej.
.
POSTANOWIENIE
Dnia 19 lutego 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz (przewodniczący)
SSN Małgorzata Gierszon (sprawozdawca)
SSN Roman Sądej
Protokolant Anna Janczak
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Bogumiły Drozdowskiej
w sprawie A. P. C.
oskarżonego z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 148 § 1 kk i innych
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 19 lutego 2013 r.,
zażalenia wniesionego przez oskarżonego na
postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 17 stycznia 2013r.,
o zastosowaniu tymczasowego aresztowania
na podstawie art. 518 kpk w zw. z art. 426 § 2 kpk
p o s t a n o w i ł :
utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym postanowieniem z dnia 17 stycznia 2013 r. Sąd Najwyższy na
podstawie art. 538 § 2 k.p.k. w zw. z art. 258 §2 k.p.k. zastosował wobec
oskarżonego A. C. środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania
na okres dwóch miesięcy, to jest do dnia 17 marca 2013 r.
Uzasadniając tą decyzję Sąd Najwyższy podniósł, że oskarżonemu, któremu
zarzucono popełnienie przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 2 k.k. w zb.
2
z art. 157 § 1 k.k. i in. grozi surowa kara, której to wymiar może powodować, że w
przypadku niezastosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego
aresztowania, może on utrudniać bieg postępowania lub podejmować próby
uniknięcia odpowiedzialności karnej.
Stąd też w celu uniknięcia takiej sytuacji uzasadnione jest zastosowanie
wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania do czasu w którym możliwe
będzie ponowne rozpoczęcie postępowania przed sądem pierwszej instancji.
Zażalenie na to postanowienie wniósł oskarżony.
Zarzucił mu: błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę
„polegający na całkowicie dowolnym uznaniu, że zabezpieczenie prawidłowego
toku dalszego postępowania wymaga stosowania wobec niego tymczasowego
aresztowania” (k. 126) i wniósł uchylenie zaskarżonego postanowienia.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest bezzasadne w stopniu oczywistym.
Brak jest jakichkolwiek podstaw – tak faktycznych, jak i prawnych – do
podważenia trafności zaskarżonego postanowienia.
Podnoszone przez skarżącego w zażaleniu okoliczności bądź to nie mają
żadnego znaczenia dla kontroli odwoławczej wskazanego postanowienia, bądź też
są całkowicie dowolne. Nie uwzględniają w istocie bowiem zaistnienia w sprawie
tych przesłanek, które Sąd I instancji wskazał jako uzasadniające zastosowanie
wobec oskarżonego tymczasowego aresztowania.
Nie ulega tymczasem wątpliwości, że słusznie zaskarżonym postanowieniem
Sąd I instancji przyjął, iż oskarżony z racji grożącej mu surowej kary może
utrudniać dalsze postępowanie. Jest to wnioskowanie uprawnione w sytuacji
uwzględnienia wysokości kary wciąż grożącej oskarżonemu za zarzucane
przestępstwo, jak i rozmiaru kar wobec niego poprzednio (nieprawomocnie) za ten
czyn orzeczonych, ocenianych także w kontekście wielkości okresu, w którym
dotychczas stosowano wobec niego tymczasowe aresztowanie. Stąd też trafnie
Sąd I instancji uznał, iż zaistniała wobec oskarżonego określona w art. 258 § 2
k.p.k., przesłanka szczególna stosowania tymczasowego aresztowania. Brak jest
również racjonalnych powodów – skarżący też ich nie wskazuje – do stwierdzenia
nietrafności przekonania Sądu I instancji o tym, że zebrane w sprawie dowody
(szczegółowo przez Sąd wskazane) wskazują na duże prawdopodobieństwo, że
oskarżony ten zarzucany mu czyn popełnił i tym samym o zaistnieniu wobec niego
3
przesłanki ogólnej zastosowania środków zapobiegawczych określonej w przepisie
art. 249 § 1 k.p.k.
W tych warunkach i przy braku ujawnienia okoliczności, które nakazywałyby
odstąpienie od tymczasowego aresztowania, stosownie do treści art. 259 k.p.k.,
należało uznać zasadność zaskarżonego postanowienia i – w konsekwencji –
utrzymać je w mocy.
Z tych to względów, postanowiono jak wyżej.
.