II KK 43/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-03-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 43/13
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 marca 2013 r.,
sprawy R. K.
skazanego z art. 148 § 1 kk
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 13 lipca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 22 marca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego R. K. od ponoszenia
kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Kasacja zawiera następujące zarzuty:
art. 6 k.p.k., przez nieuwzględnienie wniosku obrońcy o powołanie biegłego z
zakresu medycyny sądowej,
art. 7 k.p.k., przez dokonanie oceny zeznań świadków i wyjaśnień
współoskarżonych w sposób dowolny,
art. 410 k.p.k., przez dokonanie wadliwych ustaleń co do przyczyn zgonu
pokrzywdzonego,
2
art. 2 § 2, art. 4, art. 5 k.p.k., poprzez przyjęcie winy skazanego, mimo
konsekwentnych wyjaśnień Z. K., że skazany nie brał udziału we wrzuceniu
pokrzywdzonego do wersalki,
art. 457 § 2 k.p.k., poprzez nierozważenie i nieustosunkowanie się przez
Sąd Apelacyjny do wszystkich zarzutów i wniosków dowodowych
podniesionych w apelacji, przede wszystkim o powołanie biegłego sądowego
z dziedziny medycyny sądowej w celu ustalenia przyczyny zgonu.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Zacząć należy od stwierdzenia, że wszystkie, poza ostatnim, zarzuty zawarte
w kasacji sformułowane zostały sposób podobny jak w apelacji. Co istotne, zarzuty
te odnoszą się do ustaleń faktycznych dokonanych w Sądzie I instancji, a
zaaprobowanych przez Sąd odwoławczy, a zatem dotyczą one postępowania przed
Sądem I instancji. Takie sformułowanie zarzutów kłóci się z istotą kasacji, który to
nadzwyczajny środek zaskarżenia może podnosić zasadniczo błędy popełnione w
postępowaniu odwoławczym, a ponadto tylko errores iuris, a nie errores facti. Sąd
Najwyższy nie ma wątpliwości, że kasacja zmierza wyłącznie do powtórzenia
kontroli instancyjnej w zakresie ustaleń faktycznych.
Jedyny zarzut o charakterze kasacyjnym, tj. zarzut nierozważenia i
nieustosunkowania się przez Sąd Apelacyjny do wszystkich zarzutów apelacji,
okazał się zaś zarzutem bezzasadnym. Zarzuty wyliczone wyżej w tiret 2 i 4,
zostały rozważone przez sąd odwoławczy na s. 16-17 uzasadnienia wyroku, zaś
zarzuty dotyczące opinii biegłego, tj. wyliczone wyżej w tiret 1 i 3, zostały
rozważone przez sąd odwoławczy na s. 18-20 uzasadnienia. Także kwestia
przypisania zamiaru zabójstwa została przeanalizowana na s. 21 i n. uzasadnienia.
Na marginesie należy tylko dodać, że wszystkie te rozważania Sądu odwoławczego
Sąd Najwyższy uznaje za poprawne, rzeczowe i przekonywające.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 marca 2013 r.,
sprawy R. K.
skazanego z art. 148 § 1 kk
z powodu kasacji obrońcy skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 13 lipca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego
z dnia 22 marca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zwolnić skazanego R. K. od ponoszenia
kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasację obrońcy skazanego należało uznać za bezzasadną w stopniu
oczywistym.
Kasacja zawiera następujące zarzuty:
art. 6 k.p.k., przez nieuwzględnienie wniosku obrońcy o powołanie biegłego z
zakresu medycyny sądowej,
art. 7 k.p.k., przez dokonanie oceny zeznań świadków i wyjaśnień
współoskarżonych w sposób dowolny,
art. 410 k.p.k., przez dokonanie wadliwych ustaleń co do przyczyn zgonu
pokrzywdzonego,
2
art. 2 § 2, art. 4, art. 5 k.p.k., poprzez przyjęcie winy skazanego, mimo
konsekwentnych wyjaśnień Z. K., że skazany nie brał udziału we wrzuceniu
pokrzywdzonego do wersalki,
art. 457 § 2 k.p.k., poprzez nierozważenie i nieustosunkowanie się przez
Sąd Apelacyjny do wszystkich zarzutów i wniosków dowodowych
podniesionych w apelacji, przede wszystkim o powołanie biegłego sądowego
z dziedziny medycyny sądowej w celu ustalenia przyczyny zgonu.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Zacząć należy od stwierdzenia, że wszystkie, poza ostatnim, zarzuty zawarte
w kasacji sformułowane zostały sposób podobny jak w apelacji. Co istotne, zarzuty
te odnoszą się do ustaleń faktycznych dokonanych w Sądzie I instancji, a
zaaprobowanych przez Sąd odwoławczy, a zatem dotyczą one postępowania przed
Sądem I instancji. Takie sformułowanie zarzutów kłóci się z istotą kasacji, który to
nadzwyczajny środek zaskarżenia może podnosić zasadniczo błędy popełnione w
postępowaniu odwoławczym, a ponadto tylko errores iuris, a nie errores facti. Sąd
Najwyższy nie ma wątpliwości, że kasacja zmierza wyłącznie do powtórzenia
kontroli instancyjnej w zakresie ustaleń faktycznych.
Jedyny zarzut o charakterze kasacyjnym, tj. zarzut nierozważenia i
nieustosunkowania się przez Sąd Apelacyjny do wszystkich zarzutów apelacji,
okazał się zaś zarzutem bezzasadnym. Zarzuty wyliczone wyżej w tiret 2 i 4,
zostały rozważone przez sąd odwoławczy na s. 16-17 uzasadnienia wyroku, zaś
zarzuty dotyczące opinii biegłego, tj. wyliczone wyżej w tiret 1 i 3, zostały
rozważone przez sąd odwoławczy na s. 18-20 uzasadnienia. Także kwestia
przypisania zamiaru zabójstwa została przeanalizowana na s. 21 i n. uzasadnienia.
Na marginesie należy tylko dodać, że wszystkie te rozważania Sądu odwoławczego
Sąd Najwyższy uznaje za poprawne, rzeczowe i przekonywające.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.