II KK 48/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:08-03-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 48/13
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 marca 2013 r.,
sprawy M. P.,
oskarżonego z art. 207 § 1 k.k.
z powodu kasacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 25 czerwca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 11 października 2011
r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć
oskarżycielkę posiłkową E. G.
UZASADNIENIE
Kasację pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej należało uznać za
bezzasadną w stopniu oczywistym. W kasacji podniesiono dwa zarzuty.
Pierwszy dotyczy naruszenia art. 7 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 k.p.k., przez
zaakceptowanie w kontroli instancyjnej zakresu, w jakim uznano za wiarygodne
wyjaśnienia oskarżonego M. P., przy jednoczesny przyjęciu wiarygodności innych
dowodów, sprzecznych z wyjaśnieniami.
Drugi zarzut dotyczył naruszenia art. 433 § 2 k.p.k., przez zaniechanie
odniesienia się do części zarzutów podniesionych w apelacji.
2
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
Zacząć trzeba od spostrzeżenia, że pierwszy z zarzutów, dotyczący oceny
dowodów, w istocie odnosi się do poczynań Sądu I instancji, gdyż Sąd odwoławczy
własnych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie nie czynił. Tymczasem
przedmiotem zarzutu kasacyjnego może zasadniczo być uchybienie, jakiego
dopuścił się sąd odwoławczy. Zarzut ten w istocie zmierza nieudolnie do
podważenia ustaleń faktycznych dokonanych w I instancji, a poddanych następnie
kontroli odwoławczej. Tego rodzaju zarzut, jako niedopuszczany w kontroli
kasacyjnej, nie mógł doprowadzić do uwzględnienia kasacji.
Drugi z zarzutów nie został niestety sprecyzowany w petitum kasacji, ale
szczegółowe intencje skarżącego w tym zakresie mogą być ustalone na podstawie
jej uzasadnienia (pkt III uzasadnienia kasacji). I tak, za nieuzasadnione należy
uznać twierdzenie zawarte w pkt III. 1 uzasadnienia kasacji, że sąd odwoławczy w
ogóle nie odniósł się do zarzutu bezkrytycznej oceny zeznań świadka M .K. Sąd
odwoławczy odnosi się do dokonanej w tym zakresie przez Sąd I instancji oceny na
s. 7 uzasadnienia wyroku.
Co do twierdzeń zawartych w pkt III.2-III.4 uzasadnienia kasacji, trzeba
zauważyć, że podniesione tam kwestie mają charakter okoliczności drugorzędnych
w kontekście całokształtu materiału dowodowego ocenianego przez sąd
odwoławczy. Zarzuty sformułowane w petitum apelacji odnosiły się do całokształtu
okoliczności stanowiących podstawę faktyczną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie
i Sąd odwoławczy w zrozumiały sposób skupił się na okolicznościach dla ustaleń
faktycznych zasadniczych, tj. wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i oskarżycielki
posiłkowej oraz jej córki, a ponadto na dopuszczonych opiniach biegłych,
częściowo także na zeznaniach innych świadków. Rozważania w tym zakresie nie
budzą zastrzeżeń i w ocenie Sądu Najwyższego świadczą o przeprowadzeniu
kontroli instancyjnej w sposób należyty, wnikliwy i rzeczowy.
W istocie, sąd odwoławczy nie odniósł się do kwestii oceny zeznań M. Z. i M.
Z., a także pominął problem przenoszenia postawy pokrzywdzonej z czasu
toczącego się procesu na czas zarzuconego czynu. Choć stanowi to niewątpliwie o
niedoskonałości uzasadnienia wyroku, w ocenie Sądu Najwyższego milczenie Sądu
odwoławczego co do zaledwie paru twierdzeń zawartych w uzasadnieniu apelacji,
które to twierdzenia, po pierwsze, stanowią marginalną część zarzutów i twierdzeń
3
podniesionych w obszernej i treściwej apelacji, po drugie, mają co najwyżej
drugorzędne znaczenie dla dokonania poprawnych ustaleń faktycznych, nie może
być traktowane jako rażące uchybienie mające istotny wpływ na rozstrzygniecie, a
tylko takie uchybienia procesowe mogą w świetle art. 523 § 1 k.p.k. prowadzić do
uwzględnienia kasacji.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 5 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 5 marca 2013 r.,
sprawy M. P.,
oskarżonego z art. 207 § 1 k.k.
z powodu kasacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 25 czerwca 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 11 października 2011
r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. kosztami postępowania kasacyjnego obciążyć
oskarżycielkę posiłkową E. G.
UZASADNIENIE
Kasację pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej należało uznać za
bezzasadną w stopniu oczywistym. W kasacji podniesiono dwa zarzuty.
Pierwszy dotyczy naruszenia art. 7 k.p.k. w zw. z art. 433 § 1 k.p.k., przez
zaakceptowanie w kontroli instancyjnej zakresu, w jakim uznano za wiarygodne
wyjaśnienia oskarżonego M. P., przy jednoczesny przyjęciu wiarygodności innych
dowodów, sprzecznych z wyjaśnieniami.
Drugi zarzut dotyczył naruszenia art. 433 § 2 k.p.k., przez zaniechanie
odniesienia się do części zarzutów podniesionych w apelacji.
2
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
Kasacja okazała się bezzasadna w stopniu oczywistym.
Zacząć trzeba od spostrzeżenia, że pierwszy z zarzutów, dotyczący oceny
dowodów, w istocie odnosi się do poczynań Sądu I instancji, gdyż Sąd odwoławczy
własnych ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie nie czynił. Tymczasem
przedmiotem zarzutu kasacyjnego może zasadniczo być uchybienie, jakiego
dopuścił się sąd odwoławczy. Zarzut ten w istocie zmierza nieudolnie do
podważenia ustaleń faktycznych dokonanych w I instancji, a poddanych następnie
kontroli odwoławczej. Tego rodzaju zarzut, jako niedopuszczany w kontroli
kasacyjnej, nie mógł doprowadzić do uwzględnienia kasacji.
Drugi z zarzutów nie został niestety sprecyzowany w petitum kasacji, ale
szczegółowe intencje skarżącego w tym zakresie mogą być ustalone na podstawie
jej uzasadnienia (pkt III uzasadnienia kasacji). I tak, za nieuzasadnione należy
uznać twierdzenie zawarte w pkt III. 1 uzasadnienia kasacji, że sąd odwoławczy w
ogóle nie odniósł się do zarzutu bezkrytycznej oceny zeznań świadka M .K. Sąd
odwoławczy odnosi się do dokonanej w tym zakresie przez Sąd I instancji oceny na
s. 7 uzasadnienia wyroku.
Co do twierdzeń zawartych w pkt III.2-III.4 uzasadnienia kasacji, trzeba
zauważyć, że podniesione tam kwestie mają charakter okoliczności drugorzędnych
w kontekście całokształtu materiału dowodowego ocenianego przez sąd
odwoławczy. Zarzuty sformułowane w petitum apelacji odnosiły się do całokształtu
okoliczności stanowiących podstawę faktyczną rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie
i Sąd odwoławczy w zrozumiały sposób skupił się na okolicznościach dla ustaleń
faktycznych zasadniczych, tj. wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i oskarżycielki
posiłkowej oraz jej córki, a ponadto na dopuszczonych opiniach biegłych,
częściowo także na zeznaniach innych świadków. Rozważania w tym zakresie nie
budzą zastrzeżeń i w ocenie Sądu Najwyższego świadczą o przeprowadzeniu
kontroli instancyjnej w sposób należyty, wnikliwy i rzeczowy.
W istocie, sąd odwoławczy nie odniósł się do kwestii oceny zeznań M. Z. i M.
Z., a także pominął problem przenoszenia postawy pokrzywdzonej z czasu
toczącego się procesu na czas zarzuconego czynu. Choć stanowi to niewątpliwie o
niedoskonałości uzasadnienia wyroku, w ocenie Sądu Najwyższego milczenie Sądu
odwoławczego co do zaledwie paru twierdzeń zawartych w uzasadnieniu apelacji,
które to twierdzenia, po pierwsze, stanowią marginalną część zarzutów i twierdzeń
3
podniesionych w obszernej i treściwej apelacji, po drugie, mają co najwyżej
drugorzędne znaczenie dla dokonania poprawnych ustaleń faktycznych, nie może
być traktowane jako rażące uchybienie mające istotny wpływ na rozstrzygniecie, a
tylko takie uchybienia procesowe mogą w świetle art. 523 § 1 k.p.k. prowadzić do
uwzględnienia kasacji.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.