KSP 2/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:14-03-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:1 Ds …/12
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt KSP 2/13
POSTANOWIENIE
Dnia 12 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Roman Sądej
w sprawie skargi J. J.
o naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki w
sprawie prowadzonej przez Prokuraturę Rejonową w S. sygn. akt 1 Ds. …/12
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 12 marca 2013r.,
wniosku Sądu Apelacyjnego
z dnia 27 lutego 2013r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
Wniosek nie jest zasadny.
Jak wynika z uzasadnienia postanowienia z dnia 27 lutego 2013r. powodem
„wyłączenia” sądu właściwego od rozpoznania sprawy miałoby być to, że J. J. w
licznych sprawach pomawia sędziów Sądu Apelacyjnego o „oszustwa procesowe”.
W ocenie Sądu Najwyższego sam fakt, że skarżący artykułuje zarzuty
dotyczące sędziów związanych z sądem właściwym do rozpoznania niniejszej
sprawy, nie oznacza automatycznie konieczności przyjęcia, iż spełnione zostały
przesłanki z art. 37 k.p.k. poprzez możliwość zrodzenia się w opinii publicznej
wątpliwości co do bezstronności wszystkich sędziów danego sądu. W pierwszej
kolejności zwrócić bowiem należy uwagę na to, że przedmiotem niniejszego
2
postępowania jest jedynie kwestia ewentualnej przewlekłości prowadzenia
postępowania przygotowawczego, nie zaś czynności wykonane przez sąd.
Jako kolejną okoliczność wskazać należy to, że w wypadku, gdy stawiane
sędziom zarzuty mają charakter wyłącznie wiążący się z ich zwykłą pracą
orzeczniczą i nie toczy się przeciwko nim postępowanie dyscyplinarne o to samo
zachowanie, przekazywanie sprawy z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości
innemu sądowi równorzędnemu, jest co do zasady niecelowe. Wcale bowiem nie
służy wytwarzaniu w społeczeństwie przekonania o bezstronności sądów, lecz
przeciwnie, może budować przekonanie o łatwości manipulowania ustawową
właściwością sądów. Trudno też akceptować i traktować jako poważne, zarzuty
sprowadzające się do prezentowania stanowiska, że każde orzeczenie, które jest
niekorzystne z jakichś względów, dla którejś ze stron, zostało wydane w wyniku
przekroczenia przez sędziego uprawnień o charakterze przestępczym. Taka
metoda jest przez strony stosowana nagminnie, ale nie może ona prowadzić do
destrukcji systemu wymiaru sprawiedliwości, choćby w zakresie dowolnego
wpływania przez strony na kształtowanie właściwości sądów.
Trzecią natomiast okolicznością w sprawie jest to, że ten sam Sąd w dniu 5
września 2012r. w sprawie II S …/12 wydał rozstrzygnięcie co do skargi J. J. na
przewlekłość postepowania przygotowawczego, nie dostrzegając żadnych podstaw
do wyłączenia się od jej rozpoznania. Co więcej, postanowieniem z dnia 13 lutego
2013r. w sprawie niniejszej, stwierdził, że nie ma żadnych podstaw do
przyjmowania, iż sędziowie wyznaczeni do jej rozpoznania mogą nie być
bezstronni. Sąd Najwyższy w tym kontekście nie dostrzega jakichkolwiek podstaw
do przyjęcia, że inaczej sytuację tę należy ocenić w stosunku do całego Sądu in
gremio.
W tej sytuacji, zdaniem Sądu Najwyższego przyjąć należy, że nie zostały
spełnione przesłanki z art. 37 k.p.k., które pozwalałyby na przekazanie sprawy do
rozpoznania innemu sądowi, niż ten, który jest ustawowo właściwy.
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 12 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)
SSN Jerzy Grubba (sprawozdawca)
SSN Roman Sądej
w sprawie skargi J. J.
o naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki w
sprawie prowadzonej przez Prokuraturę Rejonową w S. sygn. akt 1 Ds. …/12
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 12 marca 2013r.,
wniosku Sądu Apelacyjnego
z dnia 27 lutego 2013r.,
o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu sądowi równorzędnemu
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
Wniosek nie jest zasadny.
Jak wynika z uzasadnienia postanowienia z dnia 27 lutego 2013r. powodem
„wyłączenia” sądu właściwego od rozpoznania sprawy miałoby być to, że J. J. w
licznych sprawach pomawia sędziów Sądu Apelacyjnego o „oszustwa procesowe”.
W ocenie Sądu Najwyższego sam fakt, że skarżący artykułuje zarzuty
dotyczące sędziów związanych z sądem właściwym do rozpoznania niniejszej
sprawy, nie oznacza automatycznie konieczności przyjęcia, iż spełnione zostały
przesłanki z art. 37 k.p.k. poprzez możliwość zrodzenia się w opinii publicznej
wątpliwości co do bezstronności wszystkich sędziów danego sądu. W pierwszej
kolejności zwrócić bowiem należy uwagę na to, że przedmiotem niniejszego
2
postępowania jest jedynie kwestia ewentualnej przewlekłości prowadzenia
postępowania przygotowawczego, nie zaś czynności wykonane przez sąd.
Jako kolejną okoliczność wskazać należy to, że w wypadku, gdy stawiane
sędziom zarzuty mają charakter wyłącznie wiążący się z ich zwykłą pracą
orzeczniczą i nie toczy się przeciwko nim postępowanie dyscyplinarne o to samo
zachowanie, przekazywanie sprawy z uwagi na dobro wymiaru sprawiedliwości
innemu sądowi równorzędnemu, jest co do zasady niecelowe. Wcale bowiem nie
służy wytwarzaniu w społeczeństwie przekonania o bezstronności sądów, lecz
przeciwnie, może budować przekonanie o łatwości manipulowania ustawową
właściwością sądów. Trudno też akceptować i traktować jako poważne, zarzuty
sprowadzające się do prezentowania stanowiska, że każde orzeczenie, które jest
niekorzystne z jakichś względów, dla którejś ze stron, zostało wydane w wyniku
przekroczenia przez sędziego uprawnień o charakterze przestępczym. Taka
metoda jest przez strony stosowana nagminnie, ale nie może ona prowadzić do
destrukcji systemu wymiaru sprawiedliwości, choćby w zakresie dowolnego
wpływania przez strony na kształtowanie właściwości sądów.
Trzecią natomiast okolicznością w sprawie jest to, że ten sam Sąd w dniu 5
września 2012r. w sprawie II S …/12 wydał rozstrzygnięcie co do skargi J. J. na
przewlekłość postepowania przygotowawczego, nie dostrzegając żadnych podstaw
do wyłączenia się od jej rozpoznania. Co więcej, postanowieniem z dnia 13 lutego
2013r. w sprawie niniejszej, stwierdził, że nie ma żadnych podstaw do
przyjmowania, iż sędziowie wyznaczeni do jej rozpoznania mogą nie być
bezstronni. Sąd Najwyższy w tym kontekście nie dostrzega jakichkolwiek podstaw
do przyjęcia, że inaczej sytuację tę należy ocenić w stosunku do całego Sądu in
gremio.
W tej sytuacji, zdaniem Sądu Najwyższego przyjąć należy, że nie zostały
spełnione przesłanki z art. 37 k.p.k., które pozwalałyby na przekazanie sprawy do
rozpoznania innemu sądowi, niż ten, który jest ustawowo właściwy.
Kierując się przedstawionymi względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na
wstępie.