Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt VI KZ 1/13
POSTANOWIENIE
Dnia 12 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński
w sprawie ze skargi przedstawiciela ustawowego
małoletniej pokrzywdzonej R. L.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 12 marca 2013 r.
zażalenia pełnomocnika R.L.
na zarządzenie Przewodniczącego Naczelnego Sądu Lekarskiego w Warszawie
z dnia 13 grudnia 2012 r.,
odmawiającego przyjęcia kasacji
p o s t a n o w i ł :
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zgodnie z treścią art. 95 ustawy o izbach lekarskich (Dz.U. z 2009 r. Nr 219,
poz. 1708 z późn. zm.) kasacja przysługuje od prawomocnego orzeczenia sądu
lekarskiego kończącego postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności
zawodowej lekarzy. Na gruncie tej ustawy pojęcie „orzeczenie” posiada znaczenie
swoiste, odmienne od wykładni tego terminu na gruncie przepisów k.p.k., gdzie
orzeczeniem określa się decyzje procesowe zarówno w postaci wyroków, jak i
postanowień. Tymczasem wydawane na mocy ustawy o izbach lekarskich
postanowienia – tak, jak będące przedmiotem kasacji pokrzywdzonego
postanowienie Okręgowego Sądu Lekarskiego z dnia 5 września 2012 r. – nie
stanowią orzeczeń w rozumieniu art. 95 u.i.l. Mogą być nimi bowiem jedynie
merytoryczne rozstrzygnięcia, odpowiadające wydawanym w postępowaniu karnym
wyrokom, zapadające dopiero po wniesieniu przez rzecznika odpowiedzialności
2
zawodowej wniosku o ukaranie (arg. ex art. 89 ust. 1 pkt 4 u.i.l. w zw. z art. 75 ust.
1 u.i.l.).
Skarżący w sposób niezasadny usiłuje ujednolicić terminologię decyzji
procesowych zapadających w postępowaniu dyscyplinarnym, prowadzonym na
podstawie ustawy o izbach lekarskich, z siatką pojęciową obowiązującą w Kodeksie
postępowania karnego. Mylnie przy tym wskazuje, że sądy lekarskie wydają wyroki
(s. 2 kasacji), podczas, gdy ta forma decyzji procesowych zastrzeżona jest dla
sądów i trybunałów orzekających w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej (art. 174
Konstytucji RP). To właśnie taka konstytucyjna pozycja wymienionych organów
wymiaru sprawiedliwości stanowiła przyczynę odstąpienia przez ustawodawcę na
gruncie ustawy o izbach lekarskich od terminologii przyjętej w Kodeksie
postępowania karnego. Dlatego też skarżący błędnie kwalifikuje postanowienie
OSD z dnia 5 września 2012 r., utrzymujące w mocy postanowienie Okręgowego
Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej z dnia 9 maja 2012 r., odmawiające
wszczęcia postępowania wyjaśniającego jako orzeczenie.
Sąd Najwyższy podkreślał już wcześniej, że „podmioty określone w art. 95
ust. 1 u.i.l. mają prawo wnieść kasację od prawomocnego rozstrzygnięcia sądu
lekarskiego, kończącego postępowanie w przedmiocie odpowiedzialności
zawodowej lekarzy, które wydane zostało lub powinno było zostać wydane, z uwagi
na materię, której dotyczy, w formie orzeczenia” (postanowienie SN z dnia 25
lutego 2011 r., SDI 4/11; por. postanowienie SN z dnia 10 maja 2012 r., sygn. akt
VI KZ 2/12). Prezentowane stanowisko stanowi ugruntowaną linię orzeczniczą,
dotyczącą również innych ustaw korporacyjnych, w których ustawodawca
przewidział możliwość wniesienia nadzwyczajnego środka zaskarżenia od orzeczeń
sądów dyscyplinarnych innych samorządów zawodowych.
Warto bowiem zauważyć, że podobny stan normatywny występuje na
gruncie innych ustaw regulujących korporacyjną odpowiedzialność dyscyplinarną,
np. ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (t.j. Dz. U. z 2009 r., Nr
146, poz. 1188 z późn. zm.), czy ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych
(t.j. Dz. U. z 2010 r., Nr 10, poz. 65 z późn. zm.), gdzie również odstąpiono od
występującej na gruncie k.p.k. terminologii decyzji procesowych.
Mając na uwadze powyższe, Sąd Najwyższy orzekł jak w postanowieniu.
3

VI KZ 1/13

Powołane przepisy:

Informacje o źródle orzeczenia:

Dodatkowe informacje:

Pełny tekst orzeczenia