II KK 47/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:02-04-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KK 47/13
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras (przewodniczący)
SSN Tomasz Grzegorczyk
SSN Jacek Sobczak (sprawozdawca)
Protokolant Monika Sieczko
w sprawie I. B.
skazanej za czyn z art.121 § 1 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 27 marca 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanej,
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego z dnia 15
sierpnia 2012 r.
w części dotyczącej rozstrzygnięcia dotyczącego obowiązku zapłaty ( pkt II)
1. uchyla zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w zakresie
rozstrzygnięcia zawartego w jego pkt II;
2. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego z dnia 15 sierpnia 2012 r.,
obwiniona I. B. została uznana winną tego, że: w dniu 7 września 2011 r. o godz.
14:34 w W. w autobusie linii 188 na odcinku pomiędzy przystankami Szpital B. –
Uniwersytet Medyczny, pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej na nią kary
2
pieniężnej określonej w taryfie, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia
należności wyłudziła przejazd środkami transportu komunikacji miejskiej na łączną
kwotę 572,12 zł na szkodę ZTM w W., tj. wykroczenia z art. 121 § 1 k.w. i za to
wymierzono jej karę 150,00 zł grzywny. Na podstawie art. 121 § 3 k.w.
zobowiązano obwinioną do zapłaty kwoty 572,12 zł na rzecz Zarządu Transportu
Miejskiego w W. w terminie 4 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia. Na
podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. Zwolniono obwinioną od
ponoszenia kosztów sądowych, wydatkami obciążając Skarb Państwa.
Wyrok powyższy nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się 15
września 2012 r. (k. 19).
Od wyroku Sądu Rejonowego kasację na korzyść obwinionej wywiódł
Prokurator Generalny zaskarżając go w części dotyczącej orzeczenia o obowiązku
zapłaty. Skarżący zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku
naruszenie prawa materialnego, tj. art. 121 § 3 k.w., polegające na orzeczeniu na
podstawie tegoż przepisu obowiązku zapłaty od ukaranej za wykroczenie z art. 121
§ 1 k.w. w sytuacji, gdy przepis art. 121 § 3 k.w. przewiduje możliwość takiego
obowiązku jedynie w razie popełnienia wykroczenia określonego w § 2
przywołanego przepisu. W konkluzji prokurator wniósł o uchylenie w zaskarżanej
części wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna.
Rację ma skarżący gdy twierdzi, że Sąd Rejonowy w toku procedowania
dopuścił się obrazy przepisu prawa materialnego, tj. art. 121 § 3 k.w. Sąd I instancji
orzekając w trybie art. 121 § 3 k.w. obowiązek zapłaty przez obwinioną 572,12 zł na
rzecz Zarządu Transportu Miejskiego w W., a więc obowiązek zapłaty
równowartości wyłudzonego mienia pominął, że jest to oczywiście możliwe ale tylko
w przypadku popełnienia i skazania za wykroczenie określone w art. 121 § 2 k.w.
Wprawdzie art. 28 § 1 k.w. określa katalog środków karnych, które mogą być
orzekane w postepowaniu o wykroczenia, jednakże zgodnie z § 2 przywołanego
przepisu, środki karne można orzec, jeśli są przewidziane w przepisie szczególnym
, a orzeka się je, jeżeli przepis tak stanowi.
Tymczasem jak wynika z akt sprawy, I. B. postawiono zarzut popełnienia
wykroczenia z art. 121 § 1 k.w. i za to wykroczenie w rzeczy samej ją skazano. Jak
słusznie zauważył skarżący, Kodeks wykroczeń nie przewiduje natomiast w
3
żadnym przepisie szczególnym obligatoryjnego lub fakultatywnego orzeczenia
obowiązku zapłaty równowartości wyłudzonego mienia od sprawcy ukaranego za
wykroczenie określone w art. 121 § 1 k.w.
Wobec powyższego stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy rażąco naruszył
przepis prawa materialnego - art. 121 § 3 k.w., a uchybienie to miało istotny wpływ
na treść wydanego rozstrzygnięcia. I. B. została niezasadnie zobligowana do
uiszczenia zapłaty na rzecz Zarządu Transportu Miejskiego w W.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 27 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras (przewodniczący)
SSN Tomasz Grzegorczyk
SSN Jacek Sobczak (sprawozdawca)
Protokolant Monika Sieczko
w sprawie I. B.
skazanej za czyn z art.121 § 1 k.w.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w trybie art. 535 § 5 k.p.k.
w dniu 27 marca 2013 r.,
kasacji, wniesionej przez Prokuratora Generalnego na korzyść skazanej,
od wyroku nakazowego Sądu Rejonowego z dnia 15
sierpnia 2012 r.
w części dotyczącej rozstrzygnięcia dotyczącego obowiązku zapłaty ( pkt II)
1. uchyla zaskarżony wyrok Sądu Rejonowego w zakresie
rozstrzygnięcia zawartego w jego pkt II;
2. kosztami postępowania obciąża Skarb Państwa.
UZASADNIENIE
Wyrokiem nakazowym Sądu Rejonowego z dnia 15 sierpnia 2012 r.,
obwiniona I. B. została uznana winną tego, że: w dniu 7 września 2011 r. o godz.
14:34 w W. w autobusie linii 188 na odcinku pomiędzy przystankami Szpital B. –
Uniwersytet Medyczny, pomimo nieuiszczenia dwukrotnie nałożonej na nią kary
2
pieniężnej określonej w taryfie, po raz trzeci w ciągu roku bez zamiaru uiszczenia
należności wyłudziła przejazd środkami transportu komunikacji miejskiej na łączną
kwotę 572,12 zł na szkodę ZTM w W., tj. wykroczenia z art. 121 § 1 k.w. i za to
wymierzono jej karę 150,00 zł grzywny. Na podstawie art. 121 § 3 k.w.
zobowiązano obwinioną do zapłaty kwoty 572,12 zł na rzecz Zarządu Transportu
Miejskiego w W. w terminie 4 miesięcy od uprawomocnienia się orzeczenia. Na
podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 119 k.p.w. Zwolniono obwinioną od
ponoszenia kosztów sądowych, wydatkami obciążając Skarb Państwa.
Wyrok powyższy nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się 15
września 2012 r. (k. 19).
Od wyroku Sądu Rejonowego kasację na korzyść obwinionej wywiódł
Prokurator Generalny zaskarżając go w części dotyczącej orzeczenia o obowiązku
zapłaty. Skarżący zarzucił rażące i mające istotny wpływ na treść wyroku
naruszenie prawa materialnego, tj. art. 121 § 3 k.w., polegające na orzeczeniu na
podstawie tegoż przepisu obowiązku zapłaty od ukaranej za wykroczenie z art. 121
§ 1 k.w. w sytuacji, gdy przepis art. 121 § 3 k.w. przewiduje możliwość takiego
obowiązku jedynie w razie popełnienia wykroczenia określonego w § 2
przywołanego przepisu. W konkluzji prokurator wniósł o uchylenie w zaskarżanej
części wyroku.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Kasacja Prokuratora Generalnego jest zasadna.
Rację ma skarżący gdy twierdzi, że Sąd Rejonowy w toku procedowania
dopuścił się obrazy przepisu prawa materialnego, tj. art. 121 § 3 k.w. Sąd I instancji
orzekając w trybie art. 121 § 3 k.w. obowiązek zapłaty przez obwinioną 572,12 zł na
rzecz Zarządu Transportu Miejskiego w W., a więc obowiązek zapłaty
równowartości wyłudzonego mienia pominął, że jest to oczywiście możliwe ale tylko
w przypadku popełnienia i skazania za wykroczenie określone w art. 121 § 2 k.w.
Wprawdzie art. 28 § 1 k.w. określa katalog środków karnych, które mogą być
orzekane w postepowaniu o wykroczenia, jednakże zgodnie z § 2 przywołanego
przepisu, środki karne można orzec, jeśli są przewidziane w przepisie szczególnym
, a orzeka się je, jeżeli przepis tak stanowi.
Tymczasem jak wynika z akt sprawy, I. B. postawiono zarzut popełnienia
wykroczenia z art. 121 § 1 k.w. i za to wykroczenie w rzeczy samej ją skazano. Jak
słusznie zauważył skarżący, Kodeks wykroczeń nie przewiduje natomiast w
3
żadnym przepisie szczególnym obligatoryjnego lub fakultatywnego orzeczenia
obowiązku zapłaty równowartości wyłudzonego mienia od sprawcy ukaranego za
wykroczenie określone w art. 121 § 1 k.w.
Wobec powyższego stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy rażąco naruszył
przepis prawa materialnego - art. 121 § 3 k.w., a uchybienie to miało istotny wpływ
na treść wydanego rozstrzygnięcia. I. B. została niezasadnie zobligowana do
uiszczenia zapłaty na rzecz Zarządu Transportu Miejskiego w W.
Mając na uwadze powyższe Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.