V KK 28/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-06-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II AKa 357/12 II KO 59/11
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 28/13
POSTANOWIENIE
Dnia 27 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 marca 2013r.,
sprawy P. D.
skazanego za przestępstwo z art. 280 § 1 kk i inn.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 8 sierpnia 2012 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 21 marca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) obciążyć skazanego P. D. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 21 marca 2012 r. Sąd Okręgowy uznał P. D. za winnego
zbrodni z art. 280 § 2 k.k. i występków z art. 280 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z
art. 280 § 1 k.k. i wymierzył mu karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności.
Wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2012 r. Sąd Apelacyjny uniewinnił P. D. od zarzutu
popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., w pozostałej części
wyrok utrzymując w mocy.
Od tego prawomocnego orzeczenia kasację wniósł obrońca skazanego
zarzucając rażące naruszenie prawa, które miało zdaniem skarżącego wpływ na
treść orzeczenia, a polegające na obrazie przepisów art. 7 k.p.k., 201 k.p.k., 410
k.p.k. i art. 424 k.p.k. przez uznanie przez Sąd Apelacyjny, że obrona nie wykazała
niepełności opinii psychiatrycznej złożonej w sprawie.
2
Podnosząc powyższy zarzut, skarżący wniósł o uchylenie wyroku sądów obu
instancji i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
W odpowiedzi na kasację Prokurator Prokuratury Apelacyjnej wniósł o
oddalenie jej jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesiona kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym, co uzasadniało
jej rozpoznanie na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Zarzut kasacyjny koncentruje się na uznaniu, że złożona w postępowaniu w
niniejszej sprawie opinia biegłych psychiatrów nie była wystarczająca dla
poprawnego i kompleksowego rozpoznania sprawy, przez co - jak należy
domniemywać – w sprawie nie zgromadzono kompletnego materiału dowodowego.
Zarzut ten jest jednak chybiony. Podkreślić wypada, że kasacja jest
nadzwyczajnym środkiem odwoławczym, przesłanki wniesienia którego są dużo
bardziej restrykcyjnie ukształtowane, niż ma to miejsce w przypadku apelacji.
Zgodnie, bowiem z przepisem art. 523 § 1 k.p.k., kasacja może być wniesiona tylko
z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego rażącego naruszenia
prawa, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. O rażącym
naruszeniu prawa w znaczeniu tego przepisu można mówić tylko w odniesieniu do
takich naruszeń, które w swojej randze zbliżonego są do bezwzględnej przyczyny
odwoławczej.
Zgodnie z art. 201 § 1 k.p.k., w celu wydania opinii o stanie zdrowia
psychicznego oskarżonego powołuje się co najmniej dwóch biegłych lekarzy
psychiatrów. Dopiero, gdy wedle swojego doświadczenia zawodowego uznają oni,
że wskazane byłoby zasięgnięcie opinii biegłego z innej specjalności, organ
prowadzący postępowanie może przychylić się do tego wniosku i powołać innego
biegłego. Zatem zasadą wyrażoną w powyższym przepisie jest, że to biegli
psychiatrzy decydują o potrzebie skorzystania z wiedzy innych specjalistów (por.
m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2011 r., II KO 59/11,
LEX nr 1084722). Z uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego wynika, iż w pełni
zaaprobował on rozstrzygniecie sądu a quo, gdy chodzi o rzetelność i kompletność
przedłożonej opinii psychiatrycznej, a powołani biegli nie złożyli wniosku z art. 201
§ 2 k.p.k.
Skarżący natomiast nie wskazuje, na czym polegać miałoby ewentualne
rażące naruszenie wskazanych w petitum kasacji przepisów. Nie prezentuje
3
zwłaszcza argumentów uzasadniających twierdzenie, że tezy opinii miałyby być
wieloznaczne, a ona sama oparta na błędnych przesłankach, względnie, że nie
odpowiada aktualnemu stanowi wiedzy w danej dziedzinie lub też, że jest
sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, co wedle ugruntowanego
orzecznictwa stanowi przesłankę uznania jej za niepełną lub niejasną w rozumieniu
art. 201 k.p.k. (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 19 grudnia
2012 r. II AKa 357/12, LEX nr 1254577). Argumentacja skarżącego ogranicza się
właściwie do wyrażenia przekonania, że należałoby w sprawie powołać
dodatkowego biegłego z dziedziny neurologii. Pamiętać należy, co słusznie wskazał
w uzasadnieniu wyroku Sąd odwoławczy, iż subiektywne przekonanie strony o
wadliwości opinii nie stanowi jeszcze przesłanki dopuszczenia przez sąd kolejnej
opinii (s. 12 uzasadnienia).
Wobec powyższego, należało orzec jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 27 marca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Włodzimierz Wróbel
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 marca 2013r.,
sprawy P. D.
skazanego za przestępstwo z art. 280 § 1 kk i inn.,
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 8 sierpnia 2012 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w W.
z dnia 21 marca 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) obciążyć skazanego P. D. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 21 marca 2012 r. Sąd Okręgowy uznał P. D. za winnego
zbrodni z art. 280 § 2 k.k. i występków z art. 280 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z
art. 280 § 1 k.k. i wymierzył mu karę łączną 4 (czterech) lat pozbawienia wolności.
Wyrokiem z dnia 8 sierpnia 2012 r. Sąd Apelacyjny uniewinnił P. D. od zarzutu
popełnienia czynu z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 280 § 1 k.k., w pozostałej części
wyrok utrzymując w mocy.
Od tego prawomocnego orzeczenia kasację wniósł obrońca skazanego
zarzucając rażące naruszenie prawa, które miało zdaniem skarżącego wpływ na
treść orzeczenia, a polegające na obrazie przepisów art. 7 k.p.k., 201 k.p.k., 410
k.p.k. i art. 424 k.p.k. przez uznanie przez Sąd Apelacyjny, że obrona nie wykazała
niepełności opinii psychiatrycznej złożonej w sprawie.
2
Podnosząc powyższy zarzut, skarżący wniósł o uchylenie wyroku sądów obu
instancji i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.
W odpowiedzi na kasację Prokurator Prokuratury Apelacyjnej wniósł o
oddalenie jej jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniesiona kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym, co uzasadniało
jej rozpoznanie na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Zarzut kasacyjny koncentruje się na uznaniu, że złożona w postępowaniu w
niniejszej sprawie opinia biegłych psychiatrów nie była wystarczająca dla
poprawnego i kompleksowego rozpoznania sprawy, przez co - jak należy
domniemywać – w sprawie nie zgromadzono kompletnego materiału dowodowego.
Zarzut ten jest jednak chybiony. Podkreślić wypada, że kasacja jest
nadzwyczajnym środkiem odwoławczym, przesłanki wniesienia którego są dużo
bardziej restrykcyjnie ukształtowane, niż ma to miejsce w przypadku apelacji.
Zgodnie, bowiem z przepisem art. 523 § 1 k.p.k., kasacja może być wniesiona tylko
z powodu uchybień wymienionych w art. 439 k.p.k. lub innego rażącego naruszenia
prawa, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na treść orzeczenia. O rażącym
naruszeniu prawa w znaczeniu tego przepisu można mówić tylko w odniesieniu do
takich naruszeń, które w swojej randze zbliżonego są do bezwzględnej przyczyny
odwoławczej.
Zgodnie z art. 201 § 1 k.p.k., w celu wydania opinii o stanie zdrowia
psychicznego oskarżonego powołuje się co najmniej dwóch biegłych lekarzy
psychiatrów. Dopiero, gdy wedle swojego doświadczenia zawodowego uznają oni,
że wskazane byłoby zasięgnięcie opinii biegłego z innej specjalności, organ
prowadzący postępowanie może przychylić się do tego wniosku i powołać innego
biegłego. Zatem zasadą wyrażoną w powyższym przepisie jest, że to biegli
psychiatrzy decydują o potrzebie skorzystania z wiedzy innych specjalistów (por.
m.in. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 listopada 2011 r., II KO 59/11,
LEX nr 1084722). Z uzasadnienia wyroku Sądu odwoławczego wynika, iż w pełni
zaaprobował on rozstrzygniecie sądu a quo, gdy chodzi o rzetelność i kompletność
przedłożonej opinii psychiatrycznej, a powołani biegli nie złożyli wniosku z art. 201
§ 2 k.p.k.
Skarżący natomiast nie wskazuje, na czym polegać miałoby ewentualne
rażące naruszenie wskazanych w petitum kasacji przepisów. Nie prezentuje
3
zwłaszcza argumentów uzasadniających twierdzenie, że tezy opinii miałyby być
wieloznaczne, a ona sama oparta na błędnych przesłankach, względnie, że nie
odpowiada aktualnemu stanowi wiedzy w danej dziedzinie lub też, że jest
sprzeczna z zasadami logicznego rozumowania, co wedle ugruntowanego
orzecznictwa stanowi przesłankę uznania jej za niepełną lub niejasną w rozumieniu
art. 201 k.p.k. (por. m.in. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 19 grudnia
2012 r. II AKa 357/12, LEX nr 1254577). Argumentacja skarżącego ogranicza się
właściwie do wyrażenia przekonania, że należałoby w sprawie powołać
dodatkowego biegłego z dziedziny neurologii. Pamiętać należy, co słusznie wskazał
w uzasadnieniu wyroku Sąd odwoławczy, iż subiektywne przekonanie strony o
wadliwości opinii nie stanowi jeszcze przesłanki dopuszczenia przez sąd kolejnej
opinii (s. 12 uzasadnienia).
Wobec powyższego, należało orzec jak na wstępie.