V KK 230/12
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:10-04-2013
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KK 230/12
POSTANOWIENIE
Dnia 4 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Cesarz
SSN Jerzy Steckiewicz
Protokolant Anna Korzeniecka - Plewka
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Jerzego Engelkinga,
w sprawie S. C.
oskarżonego 200 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 4 kwietnia 2013 r.,
zażalenia oskarżonego
na postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 13 marca 2013 r., sygn. akt V KK 230/12
o zastosowaniu tymczasowego aresztowania
p o s t a n o w i ł:
utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu kasacji obrońcy S. C., wniesionej od wyroku Sądu
Okręgowego w Z. z dnia 8 grudnia 2011 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
w K. z dnia 24 maja 2011 r., uchylił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego i
przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Po ogłoszeniu powyższego wyroku Sąd Najwyższy postanowił na podstawie art.
258 § 2 k.p.k. w zw. z art. 238 § 2 k.p.k. zastosować wobec S. C. środek
zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy, tj. do
dnia 13 czerwca 2013 r. W uzasadnieniu postanowienia Sąd Najwyższy podkreślił,
że z uwagi na orzeczoną karę pozbawienia wolności - powyżej 3 lat i konieczność
2
przeprowadzenia w ponownie prowadzonym postępowaniu odwoławczym
czynności dowodowych z udziałem oskarżonego , zachodzi obawa, iż może on
utrudniać w sposób bezprawny przeprowadzenie tych czynności (art. 258 § 1
k.p.k.).
Powyższe postanowienie zaskarżył oskarżony S. C., który w zażaleniu podniósł, że
w toku pierwszoinstancyjnego rozpoznania sprawy nie był aresztowany i w żaden
sposób nie utrudniał postępowania karnego. Wskazując ponadto na chęć podjęcia
pracy w celu spłaty zadłużenia mieszkania, wniósł o zastosowanie wobec niego
łagodniejszego środka zapobiegawczego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.
Przede wszystkim, nie jest zgodne z rzeczywistością twierdzenie skarżącego, że w
dotychczasowym postępowaniu nie stosowano wobec niego tymczasowego
aresztowania. Przeciwnie, właśnie z uwagi na obawę, iż może on utrudniać w
bezprawny sposób prowadzenie postępowania, środek ten stosowano w trakcie
rozprawy głównej. Okoliczność, że oskarżony nie był już izolowany w czasie
wyrokowania przez Sąd odwoławczy nie zmienia oceny dokonanej w zaskarżonym
obecnie postanowieniu Sądu Najwyższego, iż opisana obawa ponownie rysuje się
w sposób realny, skoro w postępowaniu odwoławczym powstanie konieczność
przeprowadzenia czynności dowodowych z udziałem oskarżonego. W ocenie tej
utwierdza fakt, że nieprawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego S. C. został
skazany na łączną karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwa
skierowane m.in. przeciwko członkom swojej rodziny (w tym osobie małoletniej),
popełniane – w warunkach powrotu do przestępstwa – także w okresie przepustki
uzyskanej z zakładu karnego lub w krótkim okresie po odbyciu poprzedniej kary. W
tym zatem świetle, nie może budzić wątpliwości, że stosowanie wobec
oskarżonego łagodniejszego środka zapobiegawczego w ponowionym
postępowaniu odwoławczym nie odniosłoby oczekiwanego rezultatu
zabezpieczenia prawidłowego jego toku. Jednoczesnego zaś podkreślenia
wymaga, że podnoszone przez oskarżonego okoliczności natury osobistej nie
należą do kategorii uzasadniających uchylenie tymczasowego aresztowania na
podstawie art. 259 § 1 pkt. 2 k.p.k.
Kierując się przedstawionym względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 4 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Krzysztof Cesarz
SSN Jerzy Steckiewicz
Protokolant Anna Korzeniecka - Plewka
przy udziale prokuratora Prokuratury Generalnej Jerzego Engelkinga,
w sprawie S. C.
oskarżonego 200 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i in.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 4 kwietnia 2013 r.,
zażalenia oskarżonego
na postanowienie Sądu Najwyższego
z dnia 13 marca 2013 r., sygn. akt V KK 230/12
o zastosowaniu tymczasowego aresztowania
p o s t a n o w i ł:
utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy.
Sąd Najwyższy po rozpoznaniu kasacji obrońcy S. C., wniesionej od wyroku Sądu
Okręgowego w Z. z dnia 8 grudnia 2011 r., zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego
w K. z dnia 24 maja 2011 r., uchylił zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego i
przekazał sprawę temu Sądowi do ponownego rozpoznania.
Po ogłoszeniu powyższego wyroku Sąd Najwyższy postanowił na podstawie art.
258 § 2 k.p.k. w zw. z art. 238 § 2 k.p.k. zastosować wobec S. C. środek
zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania na okres 3 miesięcy, tj. do
dnia 13 czerwca 2013 r. W uzasadnieniu postanowienia Sąd Najwyższy podkreślił,
że z uwagi na orzeczoną karę pozbawienia wolności - powyżej 3 lat i konieczność
2
przeprowadzenia w ponownie prowadzonym postępowaniu odwoławczym
czynności dowodowych z udziałem oskarżonego , zachodzi obawa, iż może on
utrudniać w sposób bezprawny przeprowadzenie tych czynności (art. 258 § 1
k.p.k.).
Powyższe postanowienie zaskarżył oskarżony S. C., który w zażaleniu podniósł, że
w toku pierwszoinstancyjnego rozpoznania sprawy nie był aresztowany i w żaden
sposób nie utrudniał postępowania karnego. Wskazując ponadto na chęć podjęcia
pracy w celu spłaty zadłużenia mieszkania, wniósł o zastosowanie wobec niego
łagodniejszego środka zapobiegawczego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest niezasadne i nie zasługuje na uwzględnienie.
Przede wszystkim, nie jest zgodne z rzeczywistością twierdzenie skarżącego, że w
dotychczasowym postępowaniu nie stosowano wobec niego tymczasowego
aresztowania. Przeciwnie, właśnie z uwagi na obawę, iż może on utrudniać w
bezprawny sposób prowadzenie postępowania, środek ten stosowano w trakcie
rozprawy głównej. Okoliczność, że oskarżony nie był już izolowany w czasie
wyrokowania przez Sąd odwoławczy nie zmienia oceny dokonanej w zaskarżonym
obecnie postanowieniu Sądu Najwyższego, iż opisana obawa ponownie rysuje się
w sposób realny, skoro w postępowaniu odwoławczym powstanie konieczność
przeprowadzenia czynności dowodowych z udziałem oskarżonego. W ocenie tej
utwierdza fakt, że nieprawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego S. C. został
skazany na łączną karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, za przestępstwa
skierowane m.in. przeciwko członkom swojej rodziny (w tym osobie małoletniej),
popełniane – w warunkach powrotu do przestępstwa – także w okresie przepustki
uzyskanej z zakładu karnego lub w krótkim okresie po odbyciu poprzedniej kary. W
tym zatem świetle, nie może budzić wątpliwości, że stosowanie wobec
oskarżonego łagodniejszego środka zapobiegawczego w ponowionym
postępowaniu odwoławczym nie odniosłoby oczekiwanego rezultatu
zabezpieczenia prawidłowego jego toku. Jednoczesnego zaś podkreślenia
wymaga, że podnoszone przez oskarżonego okoliczności natury osobistej nie
należą do kategorii uzasadniających uchylenie tymczasowego aresztowania na
podstawie art. 259 § 1 pkt. 2 k.p.k.
Kierując się przedstawionym względami, Sąd Najwyższy orzekł jak na wstępie.
3