WO 11/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:09-04-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt: WO 11/13
POSTANOWIENIE
Dnia 3 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Janusz Godyń (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Buliński
SSN Andrzej Tomczyk
po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu w dniu 3 kwietnia 2013 r.,
postanowienia Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 20 marca 2013 r., w
przedmiocie przekazania sprawy st. szer. J. J. o odszkodowanie za niesłuszne
tymczasowe aresztowanie do rozpoznania Wojskowemu Sądowi Okręgowemu w
W.,
na podstawie art. 36 k.p.k.
p o s t a n a w i a:
sprawę st. szer. J. J. w przedmiocie odszkodowania za
niesłuszne tymczasowe aresztowanie przekazać do rozpoznania
Wojskowemu Sądowi Okręgowemu w W.
UZASADNIENIE
Pismem z dnia 12 marca 2013 r. pełnomocnik prawomocnie uniewinnionego od
popełnienia czynu z art. 123 § 1 pkt 4 k.k. w zb. z art. 123 § 2 k.k. w zb. z art. 122 § 1 k.k.
w zw. z art. 31 § 2 k.k. st. szer. J. J. wystąpił do Wojskowego Sądu Okręgowego w P. o
zasądzenie na rzecz swojego mandanta odszkodowania za niesłuszne tymczasowe
2
aresztowanie w okresie od dnia 13 listopada 2007 r. do dnia 12 maja 2008 r. Jednocześnie
we wniosku zawarł sugestię wystąpienia przez Wojskowy Sąd Okręgowy w P. do Sądu
Najwyższego – Izba Wojskowa o przekazanie tej sprawy Wojskowemu Sądowi
Okręgowemu w W., a to ze względu na zasadę ekonomii procesowej (art. 36 k.p.k.).
W dniu 20 marca 2013 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w P. postanowił wystąpić do
Sądu Najwyższego o przekazanie sprawy st. szer. J. J.
z właściwości Wojskowego Sądu Okręgowego w P. do merytorycznego rozpoznania przez
równorzędny Wojskowy Sąd Okręgowy w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Jak wynika z akt sprawy świadkowie zawnioskowani do przesłuchania mieszkają w
miejscowościach, z których dojazd do siedziby Wojskowego Sądu Okręgowego w W. jest
dogodniejszy niż do siedziby sądu właściwego. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt,
że akta sprawy karnej, niezbędne do rozpoznania sprawy o odszkodowanie za niesłuszne
tymczasowe aresztowanie st. szer. J. J., znajdują się w Wojskowym Sądzie Okręgowym w
W. w związku z toczącym się postępowaniem sądowym wobec ppor. Ł. B. i 3 innych
oskarżonych, w stosunku do których Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 14 marca 2012 r.
uchylił wyrok Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 1 czerwca 2011 r. i sprawę w
tym zakresie przekazał Sądowi meriti do ponownego rozpoznania.
W tej sytuacji, w pełni zasadne jest przekazanie sprawy st. szer. J. J. do
rozpoznania przez Wojskowy Sąd Okręgowy w W. Decyzja ta nie tylko zmniejszy koszty
procesu, ale również pozwoli na realizację jednego z celów postępowania karnego, a
mianowicie rozstrzygnięcia sprawy w rozsądnym terminie.
Z tych powodów, Sąd Najwyższy postanowił jak na wstępie.
Pouczenie: Powyższe postanowienie nie podlega zaskarżeniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 3 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
Prezes SN Janusz Godyń (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Marian Buliński
SSN Andrzej Tomczyk
po rozpoznaniu w Izbie Wojskowej na posiedzeniu w dniu 3 kwietnia 2013 r.,
postanowienia Wojskowego Sądu Okręgowego w P. z dnia 20 marca 2013 r., w
przedmiocie przekazania sprawy st. szer. J. J. o odszkodowanie za niesłuszne
tymczasowe aresztowanie do rozpoznania Wojskowemu Sądowi Okręgowemu w
W.,
na podstawie art. 36 k.p.k.
p o s t a n a w i a:
sprawę st. szer. J. J. w przedmiocie odszkodowania za
niesłuszne tymczasowe aresztowanie przekazać do rozpoznania
Wojskowemu Sądowi Okręgowemu w W.
UZASADNIENIE
Pismem z dnia 12 marca 2013 r. pełnomocnik prawomocnie uniewinnionego od
popełnienia czynu z art. 123 § 1 pkt 4 k.k. w zb. z art. 123 § 2 k.k. w zb. z art. 122 § 1 k.k.
w zw. z art. 31 § 2 k.k. st. szer. J. J. wystąpił do Wojskowego Sądu Okręgowego w P. o
zasądzenie na rzecz swojego mandanta odszkodowania za niesłuszne tymczasowe
2
aresztowanie w okresie od dnia 13 listopada 2007 r. do dnia 12 maja 2008 r. Jednocześnie
we wniosku zawarł sugestię wystąpienia przez Wojskowy Sąd Okręgowy w P. do Sądu
Najwyższego – Izba Wojskowa o przekazanie tej sprawy Wojskowemu Sądowi
Okręgowemu w W., a to ze względu na zasadę ekonomii procesowej (art. 36 k.p.k.).
W dniu 20 marca 2013 r. Wojskowy Sąd Okręgowy w P. postanowił wystąpić do
Sądu Najwyższego o przekazanie sprawy st. szer. J. J.
z właściwości Wojskowego Sądu Okręgowego w P. do merytorycznego rozpoznania przez
równorzędny Wojskowy Sąd Okręgowy w W.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Jak wynika z akt sprawy świadkowie zawnioskowani do przesłuchania mieszkają w
miejscowościach, z których dojazd do siedziby Wojskowego Sądu Okręgowego w W. jest
dogodniejszy niż do siedziby sądu właściwego. Nie bez znaczenia pozostaje również fakt,
że akta sprawy karnej, niezbędne do rozpoznania sprawy o odszkodowanie za niesłuszne
tymczasowe aresztowanie st. szer. J. J., znajdują się w Wojskowym Sądzie Okręgowym w
W. w związku z toczącym się postępowaniem sądowym wobec ppor. Ł. B. i 3 innych
oskarżonych, w stosunku do których Sąd Najwyższy wyrokiem z dnia 14 marca 2012 r.
uchylił wyrok Wojskowego Sądu Okręgowego w W. z dnia 1 czerwca 2011 r. i sprawę w
tym zakresie przekazał Sądowi meriti do ponownego rozpoznania.
W tej sytuacji, w pełni zasadne jest przekazanie sprawy st. szer. J. J. do
rozpoznania przez Wojskowy Sąd Okręgowy w W. Decyzja ta nie tylko zmniejszy koszty
procesu, ale również pozwoli na realizację jednego z celów postępowania karnego, a
mianowicie rozstrzygnięcia sprawy w rozsądnym terminie.
Z tych powodów, Sąd Najwyższy postanowił jak na wstępie.
Pouczenie: Powyższe postanowienie nie podlega zaskarżeniu.