Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III SK 44/12
POSTANOWIENIE
Dnia 12 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Halina Kiryło
w sprawie z powództwa N. Spółki Akcyjnej
przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów
z udziałem zainteresowanej Telekomunikacji Polskiej Spółki Akcyjnej
o ochronę konkurencji,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw
Publicznych w dniu 12 kwietnia 2013 r.,
na skutek skargi kasacyjnej strony pozwanej od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 22 lutego 2012 r.,
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.
UZASADNIENIE
Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia 22 lutego 2012 r., zmienił wyrok Sądu
Okręgowego w W. z dnia 29 października 2007 r., w ten sposób, że punktowi I
nadał treść: I. zmienia zaskarżoną decyzję w punkcie drugim nadając mu
następującą treść: na podstawie art. 5 zdanie 3 rozporządzenia Rady nr 1/2003 z
16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji
ustanowionych w art. 81 i 82 Traktatu (Dz. Urz. UE z 2003 r. L 1, s. 1; polskie
wydanie specjalne Dz. Urz. UE z 2008 r., Tom 2, s. 205 ze zm.) stwierdza brak
podstaw do swego działania w sprawie naruszenia przez Telekomunikację Polską
S.A. z siedzibą w W. art. 82 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską
poprzez stosowanie klauzuli wyłączności na korzystanie z publicznie dostępnych
usług telefonicznych Telekomunikacji Polskiej S.A. na krajowym rynku dostępu do
usług połączeń telefonicznych w stacjonarnej publicznej sieci telefonicznej,
2
świadczonych na zasadzie numeru dostępu i preselekcji oraz oddala odwołanie w
zakresie punktu trzeciego zaskarżonej decyzji”, a w pozostałym zakresie oddalił
apelację Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
Prezes Urzędu zaskarżył a całości wyrok Sądu Apelacyjnego skargą
kasacyjną. Wnosząc o przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania Prezes Urzędu
powołał się na występowanie w sprawie istotnego zagadnienia prawnego
polegającego na ustaleniu, czy sąd drugiej instancji orzekający na skutek uchylenia
wyroku przez Sąd Najwyższy po przeprowadzeniu postępowania kasacyjnego, w
ramach którego wiążącej wykładni przepisów prawa unijnego dokonał Trybunał
Sprawiedliwości UE, może zastosować przepisy prawa unijnego z pominięciem
wykładni dokonanej w tej sprawie przez Trybunał Sprawiedliwości UE. Jako drugie
zagadnienie prawne Prezes Urzędu wskazał problem, czy decyzja o umorzeniu
postępowania antymonopolowego w przypadku ustalenia stanu faktycznego
wskazującego na brak stosowania przez przedsiębiorcę praktyki ograniczającej
konkurencję, o której mowa w przepisie art. 82 TWE (obecnie art. 102 TFUWE),
wyczerpuje zakres zdecydowania o braku podstaw do działania ze strony organu
antymonopolowego w myśl art. 5 akapit drugi rozporządzenia 1/2003.
Ponadto Prezes Urzędu podniósł, że jego skarga jest oczywiście
uzasadniona ze względu na naruszenie art. 267 TFUE w związku z art. 288 TFUE
poprzez zastosowanie art. 82 TWE wbrew wykładni przepisu art. 5 rozporządzenia
1/2003 dokonanej przez Trybunał Sprawiedliwości UE oraz zastosowanie art. 386 §
1 w związku z art. 479(31a) § 3 k.p.c., przez zmianę zaskarżonego wyroku i
orzeczenie co do istoty sprawy, w sytuacji gdy nie było podstaw do uwzględnienia
odwołania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Skarga kasacyjna Prezesa Urzędu nie kwalifikowała się do przyjęcia celem
jej merytorycznego rozpoznania.
W świetle utrwalonego orzecznictwa Sądu Najwyższego dotyczącego tej
przesłanki przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, o której mowa w art. 3989
§
1 pkt 1 k.p.c., twierdzenie o występowaniu istotnego zagadnienia prawnego jest
3
uzasadnione tylko wtedy, kiedy przedstawiony problem prawny nie został jeszcze
rozstrzygnięty przez Sąd Najwyższy lub kiedy istnieją rozbieżne poglądy w tym
zakresie, wynikające z odmiennej wykładni przepisów konstruujących to
zagadnienie (postanowienie SN z dnia 9 sierpnia 2012 r., III SK 6/12 i cytowane
tam orzecznictwo). Tymczasem powołane we wniosku o przyjęcie do rozpoznania
skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu zagadnienie prawne zostało już rozstrzygnięte
zarówno w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości (wyroki TS z 16 stycznia
1974 r. w sprawie 166/73 Rheinmühlen Düsseldorf p. Einfuhr- und Vorratsstelle für
Getreide und Futtermittel, Rec. 1974, s. 33; z 12 lutego 1974 r. w sprawie 146/73
Rheinmühlen Düsseldorf p. Einfuhr- und Vorratsstelle für Getreide und Futtermittel,
Rec. 1974, s. 139, a ostatnio z 9 marca 2010 r. w sprawie C-378/08 ERG i in., Zb.
Orz. 2010, s. I-1919, pkt 26), jak i Sądu Najwyższego (postanowienie z dnia 28
kwietnia 2010 r., III CZP 3/10). Zagadnienie prawne sformułowane przez Prezesa
Urzędu nie jest zatem zagadnieniem nowym, nierozstrzygniętym w dotychczasowej
judykaturze Sądu Najwyższego.
Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że wyrok Sądu Apelacyjnego
opiera się na wykładni art. 5 zdanie 3 rozporządzenia 1/2003 dokonanej przez
Trybunał Sprawiedliwości oraz wykładni art. 105 k.p.a., dokonanej przez Sąd
Najwyższy w wyroku z dni 8 czerwca 2011 r., III SK 2/09.
Nie zachodzi również potrzeba rozstrzygania drugiego z przedstawionych
zagadnień prawnych, ponieważ Sąd Najwyższy wypowiedział się w tej kwestii
zarówno w uzasadnieniu postanowienia o przedłożeniu pytania prejudycjalnego w
sprawie III SK 2/09, jak i w powołanym powyżej wyroku z dnia 8 czerwca 2011 r.
Z powyższego wynika także, że brak podstaw dla uznania skargi kasacyjnej
Prezesa Urzędu za oczywiście zasadną ze względu na naruszenie art. 267 TFUE w
związku z art. 288 TFUE oraz art. 5 zdanie 3 rozporządzenia 1/2003.
Prezes Urzędu nie wykazał również, by skarga kasacyjna była oczywiście
zasadna w rozumieniu art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. w zakresie dotyczącym art. 386 § 1
w związku z art. 479(31a) § 3 k.p.c. We wniosku o przyjęcie skargi kasacyjnej do
rozpoznania na podstawie art. 3989
§ 1 pkt 4 k.p.c. Prezes Urzędu ograniczył się do
postawienia tezy o widocznym prima facie naruszeniu powołanych powyżej
przepisów k.p.c., podczas gdy zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu
4
Najwyższego skarżący powinien przytoczyć odpowiednie argumenty, wyjaśniające
dlaczego konkretne, powołanego przez niego przepisy, zostały w ewidentny sposób
naruszone przez Sąd drugiej instancji.
Mając powyższe na uwadze, z mocy art. 3989
§ 2 k.p.c. orzeczono jak w
sentencji.