II KZ 13/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:19-04-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II KZ 13/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie z wniosku R. S. o wznowienie postępowania
Sądu Rejonowego w O., sygn. akt II […], zakończonego prawomocnym
postanowieniem Sądu Okręgowego w W.
z dnia 19 stycznia 2007r. sygn. akt […]
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 18 kwietnia 2013 r.,
zażalenia R. S. na zarządzenie Kierownika sekcji zażaleniowo - wnioskowej II
Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 marca 2013r.,
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem wydanym na podstawie art. 120 § 1 k.p.k. i art.
530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 545 § 1 k.p.k. Kierownik (wskazanej powyżej) sekcji
„odmówił przyjęcia wniosku R. S. o wznowienie postępowania w sprawie Sądu
Rejonowego w O., sygn. II K […]”.
Zażalenie na to zarządzenie wniósł R. S.
Podniósł w nim, że „obrońca w prawie karnym winien być obrońcą, nie zaś
opiniodawcą, dyskredytując rolę obrony”.
Nadto omówił dokumentację lekarską z którą obrońca z urzędu „nie miała
czasu się zapoznać”.
Wniósł o: „uchylenie zaskarżonego zarządzenia, uznanie zasadności
wniosku o przydzielenie obrońcy z urzędu i przyjęcie wniosku o wznowienie”.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest w sposób oczywisty bezzasadne.
Zaskarżone nim zarządzenie wydano w oparciu o obowiązujące (wskazane
w jego podstawie prawnej) przepisy ustawy karnej procesowej, które organ
procesowy, który je wydał, miał obowiązek stosować.
Nie ulega wszak wątpliwości, że, wolą ustawodawcy, w przepisie art. 545 § 2
k.p.k. został wprowadzony tzw. przymus adwokacko – radcowski dla czynności
procesowej – sporządzenia i podpisania wniosku o wznowienie.
Oznacza to, że tylko wniosek tenże wymóg respektujący może być przyjęty
do merytorycznego rozpoznania. Wniosek sporządzony osobiście przez samą
stronę, nie może być zatem przyjęty i – w konsekwencji – nie podlega rozpatrzeniu.
R. S. jest świadomy tych ustawowych regulacji. Był bowiem – właśnie z ich
powodu – wzywany do usunięcia tegoż braku formalnego sporządzonego przez
siebie wniosku o wznowienie (k. 87, 99, 263, 264, 271, 331, 333).
Nie uczynił tego jednak, a tylko ponowił wnioski o wyznaczenie kolejnego
obrońcę z urzędu (k. 273), zarzucając przy tym (tak jak i w rozpatrywanym
zażaleniu) nietrafność opinii sporządzonej przez wyznaczonego mu obrońcę z
urzędu.
Tymczasem analizując treść tej opinii obrońcy (k. 259 – 261), także w
aspekcie uwarunkowań związanych z treścią art. 540 k.p.k., nie można uznać by
ten obrońca z urzędu wykonywał swoje obowiązki w sposób niewłaściwy i
nierzetelny.
Przeciwnie, opinia ta dowodzi staranności i wnikliwości działań które ów
obrońca z urzędu podjął na rzecz R. S.
W tym stanie sprawy, brak jest jakichkolwiek powodów do uznania
bezzasadności zaskarżonego zarządzenia.
Tym bardziej w sytuacji w której podniesione przez skarżącego w zażaleniu
okoliczności, nawet nie próbują podważyć samej jego zasadności z punktu
widzenia obowiązującego stanu prawnego.
Z tych też względów, należało postanowić jak wyżej.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Małgorzata Gierszon
w sprawie z wniosku R. S. o wznowienie postępowania
Sądu Rejonowego w O., sygn. akt II […], zakończonego prawomocnym
postanowieniem Sądu Okręgowego w W.
z dnia 19 stycznia 2007r. sygn. akt […]
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 18 kwietnia 2013 r.,
zażalenia R. S. na zarządzenie Kierownika sekcji zażaleniowo - wnioskowej II
Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego
z dnia 12 marca 2013r.,
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem wydanym na podstawie art. 120 § 1 k.p.k. i art.
530 § 2 k.p.k. w zw. z art. 545 § 1 k.p.k. Kierownik (wskazanej powyżej) sekcji
„odmówił przyjęcia wniosku R. S. o wznowienie postępowania w sprawie Sądu
Rejonowego w O., sygn. II K […]”.
Zażalenie na to zarządzenie wniósł R. S.
Podniósł w nim, że „obrońca w prawie karnym winien być obrońcą, nie zaś
opiniodawcą, dyskredytując rolę obrony”.
Nadto omówił dokumentację lekarską z którą obrońca z urzędu „nie miała
czasu się zapoznać”.
Wniósł o: „uchylenie zaskarżonego zarządzenia, uznanie zasadności
wniosku o przydzielenie obrońcy z urzędu i przyjęcie wniosku o wznowienie”.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest w sposób oczywisty bezzasadne.
Zaskarżone nim zarządzenie wydano w oparciu o obowiązujące (wskazane
w jego podstawie prawnej) przepisy ustawy karnej procesowej, które organ
procesowy, który je wydał, miał obowiązek stosować.
Nie ulega wszak wątpliwości, że, wolą ustawodawcy, w przepisie art. 545 § 2
k.p.k. został wprowadzony tzw. przymus adwokacko – radcowski dla czynności
procesowej – sporządzenia i podpisania wniosku o wznowienie.
Oznacza to, że tylko wniosek tenże wymóg respektujący może być przyjęty
do merytorycznego rozpoznania. Wniosek sporządzony osobiście przez samą
stronę, nie może być zatem przyjęty i – w konsekwencji – nie podlega rozpatrzeniu.
R. S. jest świadomy tych ustawowych regulacji. Był bowiem – właśnie z ich
powodu – wzywany do usunięcia tegoż braku formalnego sporządzonego przez
siebie wniosku o wznowienie (k. 87, 99, 263, 264, 271, 331, 333).
Nie uczynił tego jednak, a tylko ponowił wnioski o wyznaczenie kolejnego
obrońcę z urzędu (k. 273), zarzucając przy tym (tak jak i w rozpatrywanym
zażaleniu) nietrafność opinii sporządzonej przez wyznaczonego mu obrońcę z
urzędu.
Tymczasem analizując treść tej opinii obrońcy (k. 259 – 261), także w
aspekcie uwarunkowań związanych z treścią art. 540 k.p.k., nie można uznać by
ten obrońca z urzędu wykonywał swoje obowiązki w sposób niewłaściwy i
nierzetelny.
Przeciwnie, opinia ta dowodzi staranności i wnikliwości działań które ów
obrońca z urzędu podjął na rzecz R. S.
W tym stanie sprawy, brak jest jakichkolwiek powodów do uznania
bezzasadności zaskarżonego zarządzenia.
Tym bardziej w sytuacji w której podniesione przez skarżącego w zażaleniu
okoliczności, nawet nie próbują podważyć samej jego zasadności z punktu
widzenia obowiązującego stanu prawnego.
Z tych też względów, należało postanowić jak wyżej.