IV KK 112/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-06-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 112/13
POSTANOWIENIE
Dnia 29 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2013 r.,
sprawy J. P.
skazanego z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 270 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 19 października 2010 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w C.
z dnia 4 maja 2010 r.
I. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. S. -
Kancelaria Adwokacka kwotę 442 zł i 80 gr (czterysta
czterdzieści dwa złote i osiemdziesiąt groszy) tytułem
wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji w
sprawie skazanego J. P.;
III. obciąża skazanego J. P. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
W kasacji zarzucono rażące naruszenie prawa mające istotny wpływ na
treść orzeczenia, cyt. „a to art. 434 § 1 k.p.k. poprzez obrazę przez Sąd w
zaskarżonym wyroku zasady reformationis in peius poprzez uchylenie
rozstrzygnięcia zawartego w punkcie IV wyroku Sądu Rejonowego z dnia 4
maja 2010 r., i zasądzenie od oskarżonego J. P. na rzecz pokrzywdzonego F.
O. odszkodowania w kwocie 5500 zł. oraz na rzecz pokrzywdzonego A. K. w
kwocie 1500 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 listopada 2009 roku,
podczas gdy punkt IV rzeczonego wyroku nie został zaskarżony w apelacji
2
wniesionej na niekorzyść oskarżonego J. P. przez Prokuratora Rejonowego w
C”.
W związku z podniesionym zarzutem kasacyjnym Sąd Najwyższy
zważył, co następuje.
Zarzut jest oczywiście bezzasadny. Poza sporem jest, że w pkt. IV
wyroku Sądu Rejonowego w C. z dnia 4 maja 2010 r., cyt. „na mocy art. 72 §
2 k.k. zobowiązano oskarżonego J. P. do zapłaty na rzecz F. O. kwoty 5500
zł, a na rzecz A. K. kwoty 1500 zł tytułem naprawienia szkody, w terminie 3 lat
od dnia uprawomocnienia się orzeczenia”. Tym wyrokiem wymierzono J. P.
karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.
Od w/w wyroku Sądu Rejonowego apelację złożył jedynie Prokurator
Rejonowy. Zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego J.P. w części
dotyczącej orzeczenia o karze i zarzucając rażącą nie współmierność
wymierzonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania, w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz celów
kary w zakresie jej indywidualnego i społecznego oddziaływania, wniósł o
zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary bezwzględnej 2 lat
pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy apelację tą uwzględnił w ten sposób, że
uchylił rozstrzygnięcie dotyczące warunkowego zawieszenia, a także
rozstrzygnięcie zawarte w pkt. IV, oraz na mocy art. 415 § 4 k.p.k. zasądził od
oskarżonego J. P. odszkodowanie na rzecz pokrzywdzonego F. O. w kwocie
5500 zł, a na rzecz pokrzywdzonego A. K. w kwocie 1500 zł – z ustawowymi
odsetkami od dnia 16 listopada 2009 r. do dnia zapłaty.
W opisanych realiach nie można podzielić poglądu obrońcy skazanego,
iż tak rozstrzygając Sąd Okręgowy uczynił to z rażącą obrazą art. 434 § 1
k.p.k. Przecież wyrok Sądu Rejonowego: 1) został zaskarżony w części
dotyczącej kary na niekorzyść, 2) Sąd Okręgowy stwierdził uchybienie
podniesione w apelacji (rażącą niewspółmierność kary), 3) wydał
rozstrzygnięcie w granicach zaskarżenia (wyrok zmieniono w zakresie
orzeczenia o karze).
Przedstawione względy zdecydowały, że Sąd Najwyższy z mocy art.
535 § 3 k.p.k. postanowił jak na wstępie.
3
POSTANOWIENIE
Dnia 29 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2013 r.,
sprawy J. P.
skazanego z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk, art. 270 § 1 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w B. z dnia 19 października 2010 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w C.
z dnia 4 maja 2010 r.
I. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. S. -
Kancelaria Adwokacka kwotę 442 zł i 80 gr (czterysta
czterdzieści dwa złote i osiemdziesiąt groszy) tytułem
wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji w
sprawie skazanego J. P.;
III. obciąża skazanego J. P. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
W kasacji zarzucono rażące naruszenie prawa mające istotny wpływ na
treść orzeczenia, cyt. „a to art. 434 § 1 k.p.k. poprzez obrazę przez Sąd w
zaskarżonym wyroku zasady reformationis in peius poprzez uchylenie
rozstrzygnięcia zawartego w punkcie IV wyroku Sądu Rejonowego z dnia 4
maja 2010 r., i zasądzenie od oskarżonego J. P. na rzecz pokrzywdzonego F.
O. odszkodowania w kwocie 5500 zł. oraz na rzecz pokrzywdzonego A. K. w
kwocie 1500 zł z ustawowymi odsetkami od dnia 16 listopada 2009 roku,
podczas gdy punkt IV rzeczonego wyroku nie został zaskarżony w apelacji
2
wniesionej na niekorzyść oskarżonego J. P. przez Prokuratora Rejonowego w
C”.
W związku z podniesionym zarzutem kasacyjnym Sąd Najwyższy
zważył, co następuje.
Zarzut jest oczywiście bezzasadny. Poza sporem jest, że w pkt. IV
wyroku Sądu Rejonowego w C. z dnia 4 maja 2010 r., cyt. „na mocy art. 72 §
2 k.k. zobowiązano oskarżonego J. P. do zapłaty na rzecz F. O. kwoty 5500
zł, a na rzecz A. K. kwoty 1500 zł tytułem naprawienia szkody, w terminie 3 lat
od dnia uprawomocnienia się orzeczenia”. Tym wyrokiem wymierzono J. P.
karę pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania.
Od w/w wyroku Sądu Rejonowego apelację złożył jedynie Prokurator
Rejonowy. Zaskarżył wyrok na niekorzyść oskarżonego J.P. w części
dotyczącej orzeczenia o karze i zarzucając rażącą nie współmierność
wymierzonej kary pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej
wykonania, w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz celów
kary w zakresie jej indywidualnego i społecznego oddziaływania, wniósł o
zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie kary bezwzględnej 2 lat
pozbawienia wolności. Sąd Okręgowy apelację tą uwzględnił w ten sposób, że
uchylił rozstrzygnięcie dotyczące warunkowego zawieszenia, a także
rozstrzygnięcie zawarte w pkt. IV, oraz na mocy art. 415 § 4 k.p.k. zasądził od
oskarżonego J. P. odszkodowanie na rzecz pokrzywdzonego F. O. w kwocie
5500 zł, a na rzecz pokrzywdzonego A. K. w kwocie 1500 zł – z ustawowymi
odsetkami od dnia 16 listopada 2009 r. do dnia zapłaty.
W opisanych realiach nie można podzielić poglądu obrońcy skazanego,
iż tak rozstrzygając Sąd Okręgowy uczynił to z rażącą obrazą art. 434 § 1
k.p.k. Przecież wyrok Sądu Rejonowego: 1) został zaskarżony w części
dotyczącej kary na niekorzyść, 2) Sąd Okręgowy stwierdził uchybienie
podniesione w apelacji (rażącą niewspółmierność kary), 3) wydał
rozstrzygnięcie w granicach zaskarżenia (wyrok zmieniono w zakresie
orzeczenia o karze).
Przedstawione względy zdecydowały, że Sąd Najwyższy z mocy art.
535 § 3 k.p.k. postanowił jak na wstępie.
3