IV KK 137/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-06-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KK 137/13
POSTANOWIENIE
Dnia 29 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2013 r.,
sprawy R. G.
skazanego z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 20 grudnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 8 czerwca 2012 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.
UZASADNIENIE
W kasacji obrońca skazanego R. G. zarzucił „rażące naruszenie prawa
procesowego, które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku”, tj.
przepisów:
a) art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k.,
b) art. 7 k.p.k.,
c) art. 167 k.p.k.,
d) art. 192 § 2 i 4 k.p.k.,
e) art. 366 § 1 k.p.k.
Mając na uwadze te zarzuty, rozwinięte w uzasadnieniu kasacji, Sąd
Najwyższy zważył co następuje.
2
ad a) Trafnie wskazuje Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w pisemnej
odpowiedzi na kasację (pismo z dnia 25 marca 2013 r.), że Sąd Apelacyjny w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku z dnia 20 grudnia 2012 r., odniósł się w
wystarczającym zakresie do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy, a także
zajął stanowisko co do treści pisma procesowego z dnia 14 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy podzielając argumentację zawartą w uzasadnieniu pisemnej
odpowiedzi na kasację, i nie widząc potrzeby jej powtarzania, odsyła do niej.
ad. b) Tak sformułowany zarzut kasacyjny odnosi się w istocie do
ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji. Skarżący nie
zauważa, iż w kasacji należy podnosić zarzuty odnośnie wyroku Sądu II
instancji. Niedopuszczalny jest na tym etapie postępowania zarzut błędu w
ustaleniach faktycznych.
ad. c) Sąd Najwyższy w pełni podziela argumentację wskazującą na
niezasadność tego zarzutu zawartą w powołanej wyżej pisemnej odpowiedzi
na kasację (por. s. 7-11 tego dokumentu).
ad. d) W realiach sprawy nie można dopatrzeć się naruszenia przez
Sąd Apelacyjny przepisów art. 192 § 2 i § 4 k.p.k., (por. trafny wywód z
pisemnej odpowiedz na kasację – s. 11).
ad. e) Niezasadny jest też zarzut obrazy przepisu art. 366 § 1 k.p.k.
Przepis ten zawiera normę kompetencyjną przewodniczącego rozprawy
głównej i w realiach sprawy trudno dostrzec, w jaki sposób mógłby zostać
rażąco naruszony i to przez Sąd II instancji (art. 519 k.p.k.).
Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy uznał kasację
za oczywiście bezzasadną, w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k., i dlatego orzekł
jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 29 kwietnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
po rozpoznaniu w dniu 29 kwietnia 2013 r.,
sprawy R. G.
skazanego z art. 59 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu
narkomanii w zw. z art. 11 § 2 k.k. i art. 12 k.k.
z powodu kasacji, wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 20 grudnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 8 czerwca 2012 r.,
oddala kasację jako oczywiście bezzasadną, a kosztami
sądowymi postępowania kasacyjnego obciąża skazanego.
UZASADNIENIE
W kasacji obrońca skazanego R. G. zarzucił „rażące naruszenie prawa
procesowego, które miało istotny wpływ na treść zaskarżonego wyroku”, tj.
przepisów:
a) art. 457 § 3 k.p.k. w zw. z art. 433 § 2 k.p.k.,
b) art. 7 k.p.k.,
c) art. 167 k.p.k.,
d) art. 192 § 2 i 4 k.p.k.,
e) art. 366 § 1 k.p.k.
Mając na uwadze te zarzuty, rozwinięte w uzasadnieniu kasacji, Sąd
Najwyższy zważył co następuje.
2
ad a) Trafnie wskazuje Prokurator Prokuratury Apelacyjnej w pisemnej
odpowiedzi na kasację (pismo z dnia 25 marca 2013 r.), że Sąd Apelacyjny w
uzasadnieniu zaskarżonego wyroku z dnia 20 grudnia 2012 r., odniósł się w
wystarczającym zakresie do zarzutów zawartych w apelacji obrońcy, a także
zajął stanowisko co do treści pisma procesowego z dnia 14 grudnia 2012 r.
Sąd Najwyższy podzielając argumentację zawartą w uzasadnieniu pisemnej
odpowiedzi na kasację, i nie widząc potrzeby jej powtarzania, odsyła do niej.
ad. b) Tak sformułowany zarzut kasacyjny odnosi się w istocie do
ustaleń faktycznych poczynionych przez Sąd I instancji. Skarżący nie
zauważa, iż w kasacji należy podnosić zarzuty odnośnie wyroku Sądu II
instancji. Niedopuszczalny jest na tym etapie postępowania zarzut błędu w
ustaleniach faktycznych.
ad. c) Sąd Najwyższy w pełni podziela argumentację wskazującą na
niezasadność tego zarzutu zawartą w powołanej wyżej pisemnej odpowiedzi
na kasację (por. s. 7-11 tego dokumentu).
ad. d) W realiach sprawy nie można dopatrzeć się naruszenia przez
Sąd Apelacyjny przepisów art. 192 § 2 i § 4 k.p.k., (por. trafny wywód z
pisemnej odpowiedz na kasację – s. 11).
ad. e) Niezasadny jest też zarzut obrazy przepisu art. 366 § 1 k.p.k.
Przepis ten zawiera normę kompetencyjną przewodniczącego rozprawy
głównej i w realiach sprawy trudno dostrzec, w jaki sposób mógłby zostać
rażąco naruszony i to przez Sąd II instancji (art. 519 k.p.k.).
Kierując się przedstawionymi względami Sąd Najwyższy uznał kasację
za oczywiście bezzasadną, w rozumieniu art. 535 § 3 k.p.k., i dlatego orzekł
jak w postanowieniu.