Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KZ 25/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 maja 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jarosław Matras
w sprawie skazanego K. C.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu
w dniu 22 maja 2013 r.,
zażalenia skazanego na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału IV Karnego
Sądu Okręgowego w K. z dnia 20 marca 2013 r. o odmowie przyjęcia kasacji,
na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw. z art. 518 kpk i w zw. z art. 530 § 3 kpk
p o s t a n o w i ł
zaskarżone zarządzenie utrzymać w mocy.
UZASADNIENIE
Zarządzeniem z dnia 20 marca 2013 r. Przewodniczący Wydziału IV
Karnego Sądu Okręgowego w K. odmówił przyjęcia kasacji skazanego, wobec
faktu, iż ustanowiony dla skazanego obrońca z urzędu nie znalazł podstaw do
wniesienia kasacji, a skazany wezwany do usunięcia braku formalnego kasacji –
polegającego na sporządzeniu i podpisaniu kasacji przez adwokata ustanowionego
z wyboru – w terminie 30 dni pod rygorem odmowy jej przyjęcia, braku tego nie
usunął. W zażaleniu skazany podniósł, że wyrok wydany w tej sprawie jest
obarczony wieloma błędami prawnymi, a wyznaczony adwokat z urzędu działał jako
„adwokat sądu” a nie jego obrońca. Ponadto wskazał, że pouczanie go o
możliwości ustanowienia adwokata z wyboru jest absurdalne, skoro nie było go stać
na adwokata z wyboru.
2
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie nie może zostać uwzględnione. Analiza akt sprawy nie pozostawia
wątpliwości, że zarządzenie o odmowie przyjęcia kasacji wydane zostało po tym,
jak w sposób zgodny z przepisami prawa procesowego oraz wypracowanymi przez
orzecznictwo Sądu Najwyższego standardami postępowania, pouczono skazanego
o możliwości złożenia kasacji przez adwokata ustanowionego z wyboru oraz
„otwarto” mu 30 - dniowy termin dla wykonania tej czynności. Argumentacja
skazanego zawarta w zażaleniu jest zupełnie chybiona. To, że skazanego nie stać
było na ustanowienie obrońcy z wyboru stało się podstawą do wyznaczenia
adwokata z urzędu. Jak wykazał tenże adwokat w sporządzonej opinii, jego rolą nie
jest jednak „spełnianie życzeń” skazanego, ale dokonanie prawnej oceny, czy w
realiach procesowych tej sprawy istnieją podstawy do wniesienia kasacji do Sądu
Najwyższego. W tym znaczeniu adwokat działający z urzędu musi przede
wszystkim ocenić czy w ogóle istnieją podstawy prawne do wniesienia kasacji.
Wyznaczony w tej sprawie adwokat takiej oceny dokonał i swoje – bardzo obszerne
– stanowisko przedstawił skazanemu oraz sądowi. Skazany zatem otrzymał
bezpłatną pomoc prawną w postępowaniu okołokasacyjnym i to, że jest on
nieusatysfakcjonowany z jej treści nie daje żadnych podstaw do tego, aby
ponownie uzyskiwał on pomoc prawną z urzędu, a więc opłacaną przez Skarb
Państwa. W ramach obowiązującej procedury karnej skazany nie może domagać
się wyznaczenia mu kolejnego obrońcy z urzędu tylko dlatego, że poprzednio
występujący obrońca w ramach właściwie wykonanych obowiązków (o czym
przekonuje obszerna opinia prawna) nie znalazł podstaw do wniesienia
nadzwyczajnego środka zaskarżenia. Tak więc to, że skazanego pouczono o
możliwości ustanowienia obrońcy z wyboru czyniło zadość temu, aby – jeśli dalej
jest on przekonany o istnieniu podstaw do kasacji – wykorzystał on ten czas do
ewentualnego poszukiwania obrońcy, który znalazłby podstawy do wniesienia
kasacji w jego imieniu. Taki tryb wezwania do uzupełnienia braków jest już
standardem postępowania okołokasacyjnego i jego zastosowanie było w tej
sprawie konieczne, aby zakończyć ten etap postepowania karnego.
Na zakończenie przypomnieć jeszcze należy, że w przypadku gdy wykonanie
prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia wolności zostało warunkowo
3
zawieszone (a taka kara została orzeczona wobec skazanego), to podstawą kasacji
mogą być li tylko uchybienia z art. 439 § 1 k.p.k., a nie jakiekolwiek naruszenie
przepisów prawa (art. 523 § 2 i § 4 pkt 1 k.p.k.).
Z tych powodów orzeczono jak w postanowieniu.