V KZ 44/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:17-07-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KZ 44/13
POSTANOWIENIE
Dnia 25 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska
w sprawie z wniosku K. A.
o odszkodowanie i zadośćuczynienie
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 25 czerwca 2013 r.,
zażalenia pełnomocnika wnioskodawcy na zarządzenie Przewodniczącego II
Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego z dnia 29 kwietnia 2013 r. odmawiające
przyjęcia kasacji
p o s t a n a w i a:
uchylić zaskarżone zarządzenie, a także postanowienie Sądu
Apelacyjnego z dnia 24 kwietnia 2013 r., sygn. akt […], i sprawę
przekazać do ponownego rozpoznania w Sądzie Apelacyjnym.
UZASADNIENIE
W dniu 30 marca 2012 r. pełnomocnik K. A. wniósł kasację od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 6 listopada 2012 r., sygn. akt […], wraz z wnioskiem o
przywrócenie terminu do jej wniesienia. Postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2013 r.,
wydanym pod sygn. akt […], Sąd Apelacyjny nie uwzględnił tego wniosku, a w
konsekwencji Przewodniczący Wydziału, zarządzeniem z dnia 29 kwietnia 2012 r.
odmówił, na podstawie art. 524 § 1 k.p.k., przyjęcia kasacji, jako wniesionej po
terminie.
Powyższe zarządzenie zaskarżył pełnomocnik wnioskodawcy. W złożonym
zażaleniu podniósł on zarzuty przeciwko postanowieniu Sądu Apelacyjnego o
odmowie przywrócenia terminu do wniesienia kasacji, doręczonemu stronie
skarżącej wraz z zarządzeniem, a w konsekwencji domagał się uchylenia tego
2
zarządzenia i poprzedzającego go postanowienia oraz przyjęcia kasacji do
rozpoznania przez Sąd Najwyższy, ewentualnie przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Przepisy art. 528 § 2 w zw. z art. 447 § 3 k.p.k. nie pozostawiają wątpliwości
co do tego, że niepodlegająca zaskarżeniu decyzja o odmowie przywrócenia
terminu do wniesienia kasacji (art. 528 § 1 pkt. 3 k.p.k.) może być przedmiotem
zarzutów podnoszonych w zażaleniu na zarządzenie odmawiające, z tego powodu,
przyjęcia skargi (art. 530 § 2 k.p.k.). Nie ulega też kwestii, że w ramach instancyjnej
kontroli tego zarządzenia Sąd Najwyższy obowiązany jest badać z urzędu, poza
granicami zarzutów wniesionego środka odwoławczego, czy oba wymienione
rozstrzygnięcia – a więc zarówno zaskarżone zarządzenie, jak i poprzedzające je
postanowienie – nie są dotknięte uchybieniami wymienionymi w art. 439 § 1 k.p.k.,
mającymi postać tzw. bezwzględnych przyczyn odwoławczych.
Taka właśnie sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie. Niezależnie bowiem
od podniesionych w zażaleniu zarzutów Sąd Najwyższy stwierdził, że
postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 24 kwietnia 2013 r. o odmowie
przywrócenia terminu do wniesienia kasacji zapadło z uchybieniem, o którym mowa
w art. 439 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 40 § 3 k.p.k. Mianowicie, w składzie Sądu
Apelacyjnego, który wydał to postanowienie zasiadał SSA A. M., który uprzednio
uczestniczył w wydaniu wyroku Sądu Apelacyjnego, zaskarżonego następnie w
trybie kasacji. Uwzględniając treść art. 40 § 3 k.p.k., należało zatem dostrzec, że
sędzia ten nie mógł orzekać w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia
skargi kasacyjnej. Przepis ten stanowi bowiem, że sędzia, który brał udział w
wydaniu orzeczenia objętego kasacją, nie może orzekać co do tej kasacji. W
orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, iż w pojęciu orzekania „co
do kasacji”, na gruncie tego przepisu, mieści się zaś nie tylko rozstrzyganie co do
meritum skargi, ale również wydawanie decyzji procesowych, które dotyczą kwestii
jej dopuszczalności oraz tych, które – blokując drogę do skorzystania z tego środka
zaskarżenia – pozostają w ścisłym z nimi związku (zob. m.in. postanowienia SN z
dnia 26 sierpnia1996 r., II KZ 34/96 , z dnia 29 sierpnia1996 r., V KPZ 29/96,
OSNKW 1996, z. 9-10, poz. 63 i 64, z dnia 14 maja 1995 r., V KKN 325/96,
3
OSNKW 1997, z. 9-10, poz. 71, a także m.in. z dnia 10 stycznia 2001 r., IV KZ
92/00, Lex nr 51821 oraz z dnia 8 maja 2013 r., V KZ 31/13, lex 1313146).
Z tych zatem powodów uznać należało, iż zgodnie z treścią art. 439 § 1
k.p.k. postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia kasacji
podlega uchyleniu bez badania wpływu stwierdzonego uchybienia na treść
zapadłego orzeczenia, a oczywistą tego konsekwencją musiało być uchylenie
zarządzenia o odmowie przyjęcia kasacji.
Przeprowadzając ponownie czynności procesowe dotyczące wniesionej
kasacji, Sąd Apelacyjny – w składzie wolnym od wad – powtórnie rozpozna
wniosek pełnomocnika o przywrócenie terminu do jej wniesienia. W zależności od
treści tego rozstrzygnięcia powstanie kwestia podjęcia decyzji o przyjęciu albo o
odmowie przyjęcia kasacji.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 25 czerwca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dorota Rysińska
w sprawie z wniosku K. A.
o odszkodowanie i zadośćuczynienie
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 25 czerwca 2013 r.,
zażalenia pełnomocnika wnioskodawcy na zarządzenie Przewodniczącego II
Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego z dnia 29 kwietnia 2013 r. odmawiające
przyjęcia kasacji
p o s t a n a w i a:
uchylić zaskarżone zarządzenie, a także postanowienie Sądu
Apelacyjnego z dnia 24 kwietnia 2013 r., sygn. akt […], i sprawę
przekazać do ponownego rozpoznania w Sądzie Apelacyjnym.
UZASADNIENIE
W dniu 30 marca 2012 r. pełnomocnik K. A. wniósł kasację od wyroku Sądu
Apelacyjnego z dnia 6 listopada 2012 r., sygn. akt […], wraz z wnioskiem o
przywrócenie terminu do jej wniesienia. Postanowieniem z dnia 24 kwietnia 2013 r.,
wydanym pod sygn. akt […], Sąd Apelacyjny nie uwzględnił tego wniosku, a w
konsekwencji Przewodniczący Wydziału, zarządzeniem z dnia 29 kwietnia 2012 r.
odmówił, na podstawie art. 524 § 1 k.p.k., przyjęcia kasacji, jako wniesionej po
terminie.
Powyższe zarządzenie zaskarżył pełnomocnik wnioskodawcy. W złożonym
zażaleniu podniósł on zarzuty przeciwko postanowieniu Sądu Apelacyjnego o
odmowie przywrócenia terminu do wniesienia kasacji, doręczonemu stronie
skarżącej wraz z zarządzeniem, a w konsekwencji domagał się uchylenia tego
2
zarządzenia i poprzedzającego go postanowienia oraz przyjęcia kasacji do
rozpoznania przez Sąd Najwyższy, ewentualnie przekazania sprawy do ponownego
rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Przepisy art. 528 § 2 w zw. z art. 447 § 3 k.p.k. nie pozostawiają wątpliwości
co do tego, że niepodlegająca zaskarżeniu decyzja o odmowie przywrócenia
terminu do wniesienia kasacji (art. 528 § 1 pkt. 3 k.p.k.) może być przedmiotem
zarzutów podnoszonych w zażaleniu na zarządzenie odmawiające, z tego powodu,
przyjęcia skargi (art. 530 § 2 k.p.k.). Nie ulega też kwestii, że w ramach instancyjnej
kontroli tego zarządzenia Sąd Najwyższy obowiązany jest badać z urzędu, poza
granicami zarzutów wniesionego środka odwoławczego, czy oba wymienione
rozstrzygnięcia – a więc zarówno zaskarżone zarządzenie, jak i poprzedzające je
postanowienie – nie są dotknięte uchybieniami wymienionymi w art. 439 § 1 k.p.k.,
mającymi postać tzw. bezwzględnych przyczyn odwoławczych.
Taka właśnie sytuacja zaistniała w niniejszej sprawie. Niezależnie bowiem
od podniesionych w zażaleniu zarzutów Sąd Najwyższy stwierdził, że
postanowienie Sądu Apelacyjnego z dnia 24 kwietnia 2013 r. o odmowie
przywrócenia terminu do wniesienia kasacji zapadło z uchybieniem, o którym mowa
w art. 439 § 1 pkt. 1 k.p.k. w zw. z art. 40 § 3 k.p.k. Mianowicie, w składzie Sądu
Apelacyjnego, który wydał to postanowienie zasiadał SSA A. M., który uprzednio
uczestniczył w wydaniu wyroku Sądu Apelacyjnego, zaskarżonego następnie w
trybie kasacji. Uwzględniając treść art. 40 § 3 k.p.k., należało zatem dostrzec, że
sędzia ten nie mógł orzekać w przedmiocie przywrócenia terminu do wniesienia
skargi kasacyjnej. Przepis ten stanowi bowiem, że sędzia, który brał udział w
wydaniu orzeczenia objętego kasacją, nie może orzekać co do tej kasacji. W
orzecznictwie Sądu Najwyższego utrwalony jest pogląd, iż w pojęciu orzekania „co
do kasacji”, na gruncie tego przepisu, mieści się zaś nie tylko rozstrzyganie co do
meritum skargi, ale również wydawanie decyzji procesowych, które dotyczą kwestii
jej dopuszczalności oraz tych, które – blokując drogę do skorzystania z tego środka
zaskarżenia – pozostają w ścisłym z nimi związku (zob. m.in. postanowienia SN z
dnia 26 sierpnia1996 r., II KZ 34/96 , z dnia 29 sierpnia1996 r., V KPZ 29/96,
OSNKW 1996, z. 9-10, poz. 63 i 64, z dnia 14 maja 1995 r., V KKN 325/96,
3
OSNKW 1997, z. 9-10, poz. 71, a także m.in. z dnia 10 stycznia 2001 r., IV KZ
92/00, Lex nr 51821 oraz z dnia 8 maja 2013 r., V KZ 31/13, lex 1313146).
Z tych zatem powodów uznać należało, iż zgodnie z treścią art. 439 § 1
k.p.k. postanowienie o odmowie przywrócenia terminu do wniesienia kasacji
podlega uchyleniu bez badania wpływu stwierdzonego uchybienia na treść
zapadłego orzeczenia, a oczywistą tego konsekwencją musiało być uchylenie
zarządzenia o odmowie przyjęcia kasacji.
Przeprowadzając ponownie czynności procesowe dotyczące wniesionej
kasacji, Sąd Apelacyjny – w składzie wolnym od wad – powtórnie rozpozna
wniosek pełnomocnika o przywrócenie terminu do jej wniesienia. W zależności od
treści tego rozstrzygnięcia powstanie kwestia podjęcia decyzji o przyjęciu albo o
odmowie przyjęcia kasacji.
Z tych wszystkich względów Sąd Najwyższy orzekł, jak na wstępie.