Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt I CZ 68/13
POSTANOWIENIE
Dnia 4 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk (sprawozdawca)
SSN Wojciech Katner
w sprawie ze skargi C. P. o wznowienie postępowania
w sprawie z powództwa C. P.
przeciwko Bankowi […] w W. S.A. z siedzibą w W.
o pozbawienie tytułu wykonawczego wykonalności, zakończonego prawomocnym
wyrokiem Sądu Okręgowego w W.
z dnia 15 kwietnia 2011 r.,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 4 lipca 2013 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie
Sądu Okręgowego w W.
z dnia 29 stycznia 2013 r.,
1. oddala zażalenie;
2. zasądza od skarżącego – C. P. na rzecz pozwanego kwotę
1200 (tysiąc dwieście) zł tytułem zwrotu kosztów
postępowania zażaleniowego.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 29 stycznia 2013 r. Sąd Okręgowy odrzucił skargę
o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Okręgowego z dnia 15 kwietnia 2011 r., wniesioną przez powoda C. P.
Prawomocnym wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2011 r. oddalono apelację powoda
wniesioną od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 30 czerwca 2011 r. (powód wystąpił
przeciwko pozwanemu Bankowi z powództwem o pozbawienie wykonalności tytułu
wykonawczego, tj. bankowego tytułu egzekucyjnego zapatrzonego w klauzulę
wykonalności, art. 840 k.p.c.).
Skarga powoda o wznowienie postępowania została odrzucona w związku
z brakiem wskazanych w niej podstaw wznowienia (art. 403 § 1 pkt 1 k.p.c. i art.
403 § 2 k.p.c.).
W zażaleniu na postanowienie z dnia 22 stycznia 2013 r. skarżący wnosił
o jego uchylenie i wywodził, że istnieją podstawy do wznowienia postępowania
zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego z dnia 15 kwietnia
2011 r. (art. 403 § 2 k.p.c.).
Sąd Najwyższy wskazał co następuje:
W uzasadnieniu zażalenia ograniczono wskazane w skardze podstawy
wznowienia jedynie do przyczyn zawartych w art. 403 § 2 k.p.c. Skarżący podnosi,
że doszło do wykrycia nowych dowodów w rozumieniu tego przepisu w postaci
„nowych wyciągów z karty kredytowej, wygenerowanych po rozwiązaniu umowy
karty kredytowej a przed wystawieniem bte” (7 wyciągów wystawionych w okresie
od marca 2004 r. do września 2004 r., k. 13-19 akt sprawy) oraz „twierdzenia,
że Bank nie prowadził ksiąg bankowych” (odmowa przedstawienia ksiąg
bankowych, k. 12 akt).
Z uzasadnienia wyroku Sądu Okręgowego z dnia 15 kwietnia 2011 r. wynika,
że powód (skarżący) kwestionował wysokość zadłużenia wobec Banku, ujawnioną
w treści bankowego tytułu egzekucyjnego zaopatrzonego w klauzulę wykonalności.
Istotą postępowania opartego na podstawie art. 840 § 1 pkt 1 k.p.c. jest właśnie
3
wykazanie przez powoda (dłużnika wskazanego w tytule wykonawczym)
niewystąpienia zdarzeń, na których oparto wydanie klauzuli wykonalności (m.in.
kwestionowanie istnienia lub zakresu obowiązku stwierdzonego tytułem
wykonawczym). Dotyczy to także istnienia odpowiedniej struktury zadłużenia (np.
wysokości głównej sumy kredytu, odsetek i ich postaci, opłat oraz prowizji
związanych z posługiwaniem się bankowymi kartami kredytowymi). Z uzasadnienia
wyroku z dnia 15 kwietnia 2011 r. wynika, że powód (skarżący) nie sprostał
wspomnianemu ciężarowi dowodu (art. 6 k.c., s. 4-5 uzasadnienia). Powód
(skarżący) wielokrotnie modyfikował swoje twierdzenie w zakresie faktycznego
zadłużenia wobec pozwanego Banku (wystawcy karty) i ostatecznie nie wykazał
tego, że kwota wskazana przez Bank w bankowym tytule egzekucyjnym
(mieszcząca się w ogólnym pułapie maksymalnego zadłużenia powoda
określonego w tzw. oświadczeniu egzekucyjnym) była inna niż rozmiar faktycznie
istniejącego zadłużenia, z uwzględnieniem odpowiedniej struktury tego zadłużenia,
wynikającej z treści umowy o wydanie karty kredytowej.
W uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wyjaśniono też, że z zebranego
w sprawie materiału dowodowego nie wynika, aby powód skutecznie poinformował
pozwanego o zmianie adresu (w trybie przewidzianym w regulaminie kart
kredytowych, tzw. wzorcu umownym w rozumieniu art. 384 k.c.). Nie sposób zatem
twierdzić, że wyciągi wyszczególnione na k. 13-19 akt sprawy „nie były wysłane na
właściwy adres”. Nie chodzi tu zatem o nowe dowody, z których powód
(kredytobiorca) nie mógł skorzystać w poprzednim postępowaniu (art. 403 § 2
k.p.c.). Argumentacja skarżącego dotycząca podatku dochodowego od osób
prawnych nie ma, oczywiście, znaczenia przy ocenie występowania
właściwych podstaw wznowienia postępowania. Sugestia skarżącego
o „fałszowaniu dokumentu” przez pozwany Bank (s. 4 zażalenia) nie została
powiązana z odpowiednią, prawną podstawą wznowienia postępowania.
Jak wspominano na wstępie, skarżący jako podstawę skargi wskazuje art. 403 § 2
k.p.c. w postaci wykrycia nowych opisanych w skardze środków dowodowych.
Niezrozumiałe jest stanowisko skarżącego, że nowym dowodem
w rozumieniu art. 403 § 2 k.p.c. ma też być „zignorowanie żądania ujawnienia ksiąg
bankowych” (treść korespondencji wymienionej z Bankiem, k. 11-12 akt). W piśmie
4
pozwanego Banku z dnia 1 sierpnia 2012 r., wyjaśniono m.in. aktualną wysokość
zadłużenia powoda oraz okoliczności złożenia wypowiedzenia „umowy karty
kredytowej”.
Z przedstawionych względów Sąd Najwyższy oddalił zażalenie skarżącego
jako nieuzasadnione (art. 3941
§ 3 k.p.c. w zw. z art. 39814
k.c.).
O kosztach postępowania zażaleniowego rozstrzygnięto na podstawie art. 98
k.p.c., art. 108 § 1 k.p.c. i §§ 6, 12 ust. 2 rozporządzenia MS z dnia 28 września
202 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (…) (Dz.U. nr 163, poz. 1349
ze zm.).