I CZ 70/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:24-09-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt I CZ 70/13
POSTANOWIENIE
Dnia 4 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi R. P. o wznowienie postępowania
w sprawie z powództwa R. P.
przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu
o odszkodowanie i rentę, zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 29 lutego 2012 r.,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 4 lipca 2013 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 listopada 2012 r.,
1) oddala zażalenie,
2) zasądza od skarżącego na rzecz Ubezpieczeniowego
Funduszu Gwarancyjnego kwotę 1800,- (jeden tysiąc
osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
wywołanego zażaleniem,
3) przyznaje adwokatowi R. S. kwotę 1800,- (jeden tysiąc
osiemset) złotych od Skarbu Państwa Sądu Apelacyjnego,
tytułem wynagrodzenia za udzielenie skarżącemu
nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu, powiększoną o
podatek VAT.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 5 listopada 2012 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
R. P. o wznowienie postępowania w sprawie przeciwko Ubezpieczeniowemu
Funduszowi Gwarancyjnemu o odszkodowanie i rentę, zakończonej wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 29 lutego 2012 r. Skarżący uzasadnił skargę
nieważnością postępowania w zakończonej sprawie, ze względu na
niepowiadomienie go przez Sąd drugiej instancji o terminie rozprawy apelacyjnej i
terminie ogłoszenia wyroku, bez ustanowienia dla niego z urzędu wskazanego
pełnomocnika. Odrzucając skargę Sąd Apelacyjny wskazał, że podstawa
wznowienia wskazana przez skarżącego nie występuje w sprawie, przedstawiając
wywód na rzecz wniosku, że postępowanie nie było dotknięte nieważnością. W
konsekwencji orzekł o odrzuceniu skargi.
W zażaleniu skarżący zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie art.
410 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na dokonaniu
merytorycznej oceny skargi o wznowienie postępowania na etapie badania, czy
została ona oparta na ustawowej podstawie. Skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
i przyznania wynagrodzenia pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu
i nieopłaconego.
W odpowiedzi na zażalenie pozwany wniósł o jego oddalenie i zasądzenie
od powoda kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne.
Nie można podzielić twierdzenia skarżącego, by odrzucając skargę
o wznowienie postępowania, Sąd Apelacyjny dokonał niedopuszczalnej na tym
etapie, merytorycznej kontroli treści skargi. Zgodnie z dominującym stanowiskiem
orzecznictwa, na etapie badania dopuszczalności skargi o wznowienie
postępowania sąd powinien ocenić nie tylko, czy w uzasadnieniu skargi wskazano
prawidłowe podstawy wznowienia, lecz także, czy podstawy te rzeczywiście
występują (tak m.in. Sąd Najwyższy w postanowieniach: z dnia 25 maja 2012 r.,
I CZ 35/12, nie publ., z dnia 14 września 2012 r., I CZ 44/12, nie publ. oraz z dnia
3
10 października 2012 r., I CZ 104/12, nie publ.). Innymi słowy, oznacza to
konieczność zweryfikowania, czy powołane przesłanki wznowienia odpowiadają
przytoczonemu na ich rzecz uzasadnieniu. W rezultacie konieczne jest odniesienie
się do merytorycznej warstwy skargi o wznowienie postępowania oraz dokonanie
jej oceny na tle okoliczności sprawy.
Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie wskazuje, by orzekając
o odrzuceniu skargi, Sąd Apelacyjny przekroczył granice kontroli, jaka mogła zostać
dokonana przy ocenie jej dopuszczalności. Jego postępowanie odpowiada
dotychczasowemu stanowisku orzecznictwa co do sposobu stosowania w tym
zakresie art. 410 § 1 k.p.c.
Z tych powodów zarzuty zażalenia nie mogły zostać uwzględnione.
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3
k.p.c. orzeczono jak w postanowieniu, o kosztach postępowania rozstrzygając na
podstawie art. 98 § 1 i art. 109 § 1 k.p.c. w związku z art. 406 k.p.c. oraz § 19 i 20
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 461 – tj.).
POSTANOWIENIE
Dnia 4 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie :
SSN Jan Górowski (przewodniczący)
SSN Mirosław Bączyk
SSN Wojciech Katner (sprawozdawca)
w sprawie ze skargi R. P. o wznowienie postępowania
w sprawie z powództwa R. P.
przeciwko Ubezpieczeniowemu Funduszowi Gwarancyjnemu
o odszkodowanie i rentę, zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu
Apelacyjnego z dnia 29 lutego 2012 r.,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 4 lipca 2013 r.,
zażalenia skarżącego na postanowienie Sądu Apelacyjnego
z dnia 5 listopada 2012 r.,
1) oddala zażalenie,
2) zasądza od skarżącego na rzecz Ubezpieczeniowego
Funduszu Gwarancyjnego kwotę 1800,- (jeden tysiąc
osiemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania
wywołanego zażaleniem,
3) przyznaje adwokatowi R. S. kwotę 1800,- (jeden tysiąc
osiemset) złotych od Skarbu Państwa Sądu Apelacyjnego,
tytułem wynagrodzenia za udzielenie skarżącemu
nieopłaconej pomocy prawnej z urzędu, powiększoną o
podatek VAT.
2
Uzasadnienie
Postanowieniem z dnia 5 listopada 2012 r. Sąd Apelacyjny odrzucił skargę
R. P. o wznowienie postępowania w sprawie przeciwko Ubezpieczeniowemu
Funduszowi Gwarancyjnemu o odszkodowanie i rentę, zakończonej wyrokiem
Sądu Apelacyjnego z dnia 29 lutego 2012 r. Skarżący uzasadnił skargę
nieważnością postępowania w zakończonej sprawie, ze względu na
niepowiadomienie go przez Sąd drugiej instancji o terminie rozprawy apelacyjnej i
terminie ogłoszenia wyroku, bez ustanowienia dla niego z urzędu wskazanego
pełnomocnika. Odrzucając skargę Sąd Apelacyjny wskazał, że podstawa
wznowienia wskazana przez skarżącego nie występuje w sprawie, przedstawiając
wywód na rzecz wniosku, że postępowanie nie było dotknięte nieważnością. W
konsekwencji orzekł o odrzuceniu skargi.
W zażaleniu skarżący zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie art.
410 k.p.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na dokonaniu
merytorycznej oceny skargi o wznowienie postępowania na etapie badania, czy
została ona oparta na ustawowej podstawie. Skarżący wniósł o uchylenie
zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania
i przyznania wynagrodzenia pełnomocnikowi ustanowionemu z urzędu
i nieopłaconego.
W odpowiedzi na zażalenie pozwany wniósł o jego oddalenie i zasądzenie
od powoda kosztów postępowania zażaleniowego.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Zażalenie nie jest zasadne.
Nie można podzielić twierdzenia skarżącego, by odrzucając skargę
o wznowienie postępowania, Sąd Apelacyjny dokonał niedopuszczalnej na tym
etapie, merytorycznej kontroli treści skargi. Zgodnie z dominującym stanowiskiem
orzecznictwa, na etapie badania dopuszczalności skargi o wznowienie
postępowania sąd powinien ocenić nie tylko, czy w uzasadnieniu skargi wskazano
prawidłowe podstawy wznowienia, lecz także, czy podstawy te rzeczywiście
występują (tak m.in. Sąd Najwyższy w postanowieniach: z dnia 25 maja 2012 r.,
I CZ 35/12, nie publ., z dnia 14 września 2012 r., I CZ 44/12, nie publ. oraz z dnia
3
10 października 2012 r., I CZ 104/12, nie publ.). Innymi słowy, oznacza to
konieczność zweryfikowania, czy powołane przesłanki wznowienia odpowiadają
przytoczonemu na ich rzecz uzasadnieniu. W rezultacie konieczne jest odniesienie
się do merytorycznej warstwy skargi o wznowienie postępowania oraz dokonanie
jej oceny na tle okoliczności sprawy.
Uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie wskazuje, by orzekając
o odrzuceniu skargi, Sąd Apelacyjny przekroczył granice kontroli, jaka mogła zostać
dokonana przy ocenie jej dopuszczalności. Jego postępowanie odpowiada
dotychczasowemu stanowisku orzecznictwa co do sposobu stosowania w tym
zakresie art. 410 § 1 k.p.c.
Z tych powodów zarzuty zażalenia nie mogły zostać uwzględnione.
Z uwagi na powyższe, na podstawie art. 39814
w związku z art. 3941
§ 3
k.p.c. orzeczono jak w postanowieniu, o kosztach postępowania rozstrzygając na
podstawie art. 98 § 1 i art. 109 § 1 k.p.c. w związku z art. 406 k.p.c. oraz § 19 i 20
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz.U. z 2013 r., poz. 461 – tj.).