Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II UK 403/12
WYROK
W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
Dnia 4 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Jerzy Kuźniar (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Roman Kuczyński
SSN Jolanta Strusińska-Żukowska
w sprawie z wniosku P. K.
przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych
o rentę socjalną,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Pracy, Ubezpieczeń
Społecznych i Spraw Publicznych w dniu 4 lipca 2013 r.,
skargi kasacyjnej wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 11 czerwca 2012 r.,
oddala skargę kasacyjną.
UZASADNIENIE
Wyrokiem z dnia 11 czerwca 2012 r., Sąd Apelacyjny oddalił apelację
wnioskodawcy P. K. od wyroku Sądu Okręgowego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń
Społecznych w S. z dnia 22 listopada 2011 r. w sprawie przeciwko Zakładowi
Ubezpieczeń Społecznych o rentę socjalną, którym oddalono odwołanie
2
wnioskodawcy od decyzji organu rentowego z dnia 10 września 22 stycznia 2009 r.,
odmawiającej przyznania prawa do renty socjalnej.
W ustalonym stanie faktycznym, wnioskodawca (ur. w dniu 1 lutego 1988 r.),
z zawodu (wyuczonego) - pracownik pomocniczy obsługi hotelowej, uczeń w
zawodzie technik bhp w okresie od dnia 31 marca 2006 r. do dnia 31 października
2008 r., miał ustalone prawo do renty socjalnej. W dniu 30 września 2008 r. złożył
wniosek o ponowne ustalenie prawa do świadczenia. Orzeczeniem o stopniu
niepełnosprawności z dnia 10 grudnia 2008 r. wydanym przez Powiatowy Zespół do
spraw Orzekania o Niepełnosprawności wnioskodawca został zaliczony do
znacznego stopnia niepełnosprawności w związku z porażeniem mózgowym
okołoporodowym. Orzeczeniem z dnia 3 listopada 2008 r. Lekarz Orzecznik ZUS
nie znalazł podstaw do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy. Komisja
lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 8 stycznia 2009 r. podtrzymała stanowisko
Lekarza Orzecznika ZUS. W dniu 5 maja 2009 r. ubezpieczony został poddany
badaniom sądowo - lekarskim przeprowadzonym przez biegłych sądowych lekarzy:
psychiatrę, neurologa, psychologa i okulistę. W wyniku badań wnioskodawca został
uznany za całkowicie niezdolnego do pracy do dnia 30 czerwca 2011 r. z przyczyn
neurologicznych. Zdaniem biegłego lekarza neurologa u wnioskodawcy utrzymują
się niedowłady i występują tzw. napady duże mimo stałego przyjmowania leków, w
związku z czym nauka może odbywać się w warunkach specjalnych. Zdaniem
biegłego psychiatry stwierdzone u wnioskodawcy upośledzenie umysłowe stopnia
lekkiego nie powoduje całkowitej niezdolności do pracy. Podobnie w ocenie
biegłego okulisty wnioskodawca jest zdolny do pracy z przeciwwskazaniem do
wykonywania prac wymagających obuocznego widzenia, przy maszynach w ruchu,
prac wymagających dobrego widzenia, widzenia z bliska oraz w złym oświetleniu.
Pozwany organ rentowy wniósł zastrzeżenia do przedstawionych opinii, podnosząc
między innymi, że wnioskodawca zaadaptował się do niepełnosprawności. Biegły
neurolog podtrzymał wydaną w sprawie opinię, ustosunkowując się do zastrzeżeń
organu rentowego akcentując brak możliwości samodzielnego dojeżdżania do
internatu i brak poprawy stanu zdrowia. W dniu 1 lutego 2010 r. wnioskodawcę
poddano badaniom sądowo - lekarskim przeprowadzonym przez biegłego
sądowego lekarza neurologa, według którego opinii wnioskodawca nie jest
3
całkowicie niezdolny do pracy w wyuczonym zawodzie. W opinii uzupełniającej
biegła wyjaśniła, że opis przebiegu napadów nie odpowiada rozpoznaniu napadów
padaczkowych maksymalnych, a także częściowych wtórnie uogólniających, a
wystąpienie napadu jest przewidywane przez ubezpieczonego, co pozwala na
zabezpieczenie się przed ewentualnymi obrażeniami ciała. Zapisy EEG z lat 2003 -
2004 są prawidłowe. W roku 2004 po obserwacji w Klinice Neurologii AMG
wykluczono rozpoznanie padaczki, zmiany zanikowe w mózgu są niewielkie,
typowe dla zmian encefalopatycznych wrodzonych i okołoporodowych, niedowład
połowiczny lewostronny jest niewielki, nie upośledza w stopniu istotnym sprawności
manualnej kończyny górnej u osoby praworęcznej, a także chodu. Upośledzenie
umysłowe w stopniu lekkim pozwala na zdobycie zawodu, który wobec niedużego
niedowładu połowicznego lewostronnego umożliwi podjęcie zatrudnienia. W ocenie
biegłej, wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy ze względu na schorzenia
neurologiczne. Biegły sądowy lekarz okulista podtrzymała stanowisko wyrażone w
opinii. Obniżenie ostrości wzroku oraz pola widzenia nie kwalifikuje wnioskodawcy
do orzeczenia całkowitej niezdolności do pracy. Ubezpieczony może pracować w
wyuczonym zawodzie pomocnika obsługi hotelowej. Na rozprawie w dniu 12
października 2010 r. biegła okulistka wyjaśniła, że ubezpieczony ma uszkodzone
nerwy wzrokowe, ale nie jest to uszkodzenie całkowite. W jej ocenie przedłożone
badanie potencjałów wzrokowych nie wykazało dużego stopnia uszkodzenia i nie
powodowało znacznego ograniczenia pola widzenia. Ostrość wzroku w korekcji i
pole widzenia wnioskodawcy nie kwalifikuje go do całkowitej niezdolności do pracy.
W dniu 26 kwietnia 2011 r. wnioskodawca został poddany kolejnym badaniom
przeprowadzonym przez biegłego sądowego lekarza neurologa i nie został uznany
za całkowicie niezdolnego do pracy. Biegła podzieliła opinię biegłego psychiatry z
dnia 5 maja 2009 r. oraz opinie biegłego neurologa z dnia 1 lutego 2010 r., nie
stwierdzając przeciwwskazań do pracy na stanowisku pomocnika hotelowego i
wskazała, że w aktualnym badaniu psychologicznym wnioskodawca uzyskał iloraz
inteligencji IQ-69 w skali pełnej i IQ-82, a w skali bezsłownej IQ-55. Biegła neurolog
w opinii uzupełniającej podtrzymała wydaną w sprawie opinię. Wyjaśniła, że
wnioskodawca jako pracownik pomocy obsługi hotelowej może wykonywać
4
większość obowiązków. Do opinii powołanego biegłego neurologa zastrzeżeń w
terminie nie złożyła żadna ze stron.
Wobec powyższego wyrokiem z dnia 6 września 2011 r. Sąd Okręgowy w T.
oddalił odwołanie wnioskodawcy. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że zgodnie z art. 4
ust. 1 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 roku o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz.
1268 ze zm.), renta socjalna przysługuje osobie pełnoletniej, całkowicie niezdolnej
do pracy z powodu naruszenia sprawności organizmu, które powstało: przed
ukończeniem 18 roku życia, w trakcie nauki w szkole lub w szkole wyższej - przed
ukończeniem 25 roku życia, w trakcie studiów doktoranckich lub aspirantury
naukowej. Osobie, która spełnia powyższe warunki przysługuje: renta socjalna stała
- jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest trwała, bądź renta socjalna okresowa -
jeżeli całkowita niezdolność do pracy jest okresowa (art. 4 ust. 2 ustawy). Jak
wynika z treści art. 15 ustawy o rencie socjalnej, w sprawach nieuregulowanych w
ustawie stosuje się odpowiednio m.in. art. 12-14 ustawy o emeryturach i rentach z
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (jednolity tekst: Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz.
1227 ze zm.). Z kolei w myśl art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS
przez niezdolną do pracy należy rozumieć osobę, która całkowicie lub częściowo
utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu
i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym w
świetle ust. 2 cytowanego przepisu, całkowicie niezdolna do pracy jest osoba, która
utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Przy ocenie stopnia i
trwałości niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do
pracy uwzględnia się stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości
przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, a także
możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz
celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter
dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje
psychofizyczne (art. 13 cyt. ustawy). Sąd Okręgowy wskazał, że dokonując oceny
przewidywanego okresu niezdolności do pracy zarobkowej, bierze się pod uwagę
przesłanki wynikające z treści § 6 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej
z dnia 14 grudnia 2004 r. w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz. U. Nr
273, poz. 2711 ze zm.), czyli charakter i stopień naruszenia sprawności organizmu
5
oraz rokowania odzyskania zdolności do pracy. Treść powołanych przepisów
obliguje do tego, aby niezdolność do pracy rozpatrywać indywidualnie w
odniesieniu do konkretnej osoby, przy uwzględnieniu jej stanów chorobowych,
wieku, kwalifikacji. W celu ustalenia istnienia u ubezpieczonego całkowitej
niezdolności do pracy i daty jej powstania, Sąd pierwszej instancji dopuścił i
przeprowadził trzy dowody z opinii biegłych sądowych. W ocenie Sądu
Okręgowego biegli, mając na uwadze stopień zaawansowania schorzeń
wnioskodawcy uznali, że będąc osobą jedynie częściowo niezdolną do pracy, może
wykonywać mało odpowiedzialną pracę umysłową, bądź lekką pracę fizyczną.
Osoby z padaczką pracują na wielu stanowiskach pracy z zachowaniem zasad
bezpieczeństwa dla tej choroby, tym bardziej że w przypadku wnioskodawcy jest on
w stanie przewidywać kiedy nastąpi atak. Mimo ociężałości umysłowej
wnioskodawca skończył szkołę średnią i zdobył zawód. Sąd podkreślił, że renta
socjalna stanowi rodzaj pomocy finansowej państwa dla osób, które w młodym
wieku doznały naruszenia sprawności organizmu, a skutkiem tego naruszenia jest
całkowita niezdolność do pracy. Świadczenie to stanowić ma formę rekompensaty
za zmniejszenie szansy takich osób na aktywność zawodową, a co za tym idzie -
na samodzielne zarobkowanie. Ma zatem charakter świadczenia
zabezpieczającego. W odniesieniu do wnioskodawcy cel renty socjalnej orzeczonej
w okresie od dnia 31 marca 2006 r. do dnia 31 października 2008 r. został
osiągnięty - ubezpieczony zdobył zawód i może rozpocząć pracę zawodową. Sąd
Okręgowy nie podzielił opinii biegłego lekarza neurologa S. S. z dnia 5 maja 2009 r.,
w której wnioskodawca został uznany za całkowicie niezdolnego do pracy z
przyczyn neurologicznych. W ocenie biegłego niedowład oraz napady tzw. duże
powodowały całkowitą niezdolność. Ocena tych symptomów pozostaje w
sprzeczności z pozostałymi wydanymi w tej sprawie opiniami, z których
niewątpliwie wynika, że niedowłady są nieduże, natomiast napady padaczki są
przez ubezpieczonego przewidywane i występują rzadko. Stanowisko biegłego
neurologa co do faktu istnienia całkowitej niezdolności do pracy u wnioskodawcy
nie zostało podzielone w opiniach z dnia 8 lutego 2005 r. i 29 kwietnia 2005 r. i Sąd
pierwszej instancji uznał je za odosobnione, przyjmując że wnioskodawca nie
6
spełnił przesłanek do przyznania prawa do renty socjalnej – brak całkowitej
niezdolności do pracy.
W zaskarżonym skargą kasacyjną wyroku, Sąd Apelacyjny orzekł, że Sąd
pierwszej instancji w sposób prawidłowy i zgodny z przepisami prawa ocenił
zgromadzony materiał dowodowy. Opinie sporządzone przez biegłych specjalistów
z zakresu psychiatrii i psychologii z dnia 5 maja 2009 r., biegłego okulisty z dnia 17
lipca 2009 r., biegłego neurologa z dnia 1 lutego 2010 r. oraz biegłego neurologa z
dnia 26 kwietnia 2011 r. wraz z opiniami uzupełniającymi zawierają dokładny opis
przeprowadzonych przez lekarzy badań oraz szczegółowe uzasadnienie wniosków
końcowych. Wszyscy wymienieni wyżej biegli, w oparciu o przeprowadzone
badania oraz przedłożoną przez wnioskodawcę dokumentację jednoznacznie uznali,
że jest on zdolny do pracy w wyuczonym zawodzie, z zastrzeżeniem jedynie
pewnych przeciwwskazań związanych z pracą na wysokościach. Podkreślić także
trzeba, że po wniesieniu przez wnioskodawcę zastrzeżeń do opinii, biegli w
opiniach uzupełniających podtrzymali swoje stanowiska, odnosząc się należycie do
zarzutów ubezpieczonego. Odmienne od zaprezentowanych wnioski przedstawił
jedynie biegły neurolog w opinii z dnia 5 maja 2009 r., uznając wnioskodawcę za
niezdolnego do pracy do dnia 30 czerwca 2011 r., jako przyczynę tego podając
utrzymujące się niedowłady oraz częste napady padaczki. Zdaniem Sądu
Apelacyjnego, Sąd pierwszej instancji, rozstrzygając w niniejszej sprawie, trafnie
nie oparł się na powyższej opinii. Wobec jej zakwestionowania przez stronę
pozwaną, Sąd dopuścił bowiem dowód z opinii dwóch innych biegłych neurologów,
którzy nie stwierdzili podstaw do uznania wnioskodawcy za niezdolnego do pracy.
W ocenie Sądu drugiej instancji opinie biegłych neurologów z dnia 1 lutego 2010 r.
oraz 26 kwietnia 2011 r. odpowiadają wymogom stawianym przez art. 285 § 1 k.p.c.
Nadto, biegli ci odnieśli się do opinii biegłego neurologa z dnia 5 maja 2009 r.,
wyjaśniając, dlaczego nie podzielają zaprezentowanych w niej wniosków.
Argumentów przedstawionych przez biegłych nie można przy tym uznać jedynie za
polemikę z opinią, jako że są one rzeczowe, logiczne i należycie umotywowane.
Uzasadniając swoją ocenę zdolności ubezpieczonego do pracy, biegli odwoływali
się przy tym nie tylko do uwarunkowań medycznych, ale także kwalifikacji
zawodowych i dotychczasowych możliwości rozwojowych badanego. Odnosząc się
7
do zarzutu wnioskodawcy, dotyczącego nieuwzględnienia przez Sąd pierwszej
instancji orzeczenia o znacznym stopniu niepełnosprawności, Sąd Apelacyjny
wskazał, że o ile w poprzednim stanie prawnym orzeczenie o stopniu
niepełnosprawności stanowiło przesłankę do przyznania prawa do renty socjalnej,
to w obecnym stanie prawnym orzeczona w stosunku do ubezpieczonego
niepełnosprawność nie stanowi przesłanki przyznania tego świadczenia. Nowa
ustawa o rencie socjalnej wprowadziła bowiem kryterium niezdolności do pracy jako
jeden z warunków nabycia prawa do omawianego świadczenia. Wobec
powyższego, obecnie to całkowita niezdolność do pracy a nie orzeczenie o
niepełnosprawności stanowi przesłankę, od której uzależnione jest nabycie prawa
do renty socjalnej.
Powyższy wyrok zaskarżył w całości skargą kasacyjną pełnomocnik
wnioskodawcy i zarzucając naruszenie prawa materialnego – art. 4 ustawy z dnia
27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej poprzez jego niezastosowanie i nieprzyznanie
renty socjalnej w sytuacji, gdy wnioskodawca całkowicie utracił zdolność do
wykonywania pracy zarobkowej, oraz art. 12 ust. 2 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez przyjęcie,
że wnioskodawca „nie jest całkowicie niezdolny do pracy - w sytuacji, gdy wymaga
on opieki osób drugich poza domem w związku ze znacznym ograniczeniem pola
widzenia, nie jest w stanie sam przemieszczać się środkami komunikacji publicznej,
występują napady, jest męczliwy psychicznie, ma zwolniony tok myślenia,
zaburzoną koncentrację uwagi, upośledzone funkcje pamięci świeżej, nie potrafi
kontrolować emocji, nadpobudliwy, wskutek czego w rzeczywistości nie może
podjąć pracy”, oraz przepisów postępowania - art. 227 k.p.c. związku z art. 380
k.p.c. przez niewyjaśnienie wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności oraz przez
przekroczenie zasady swobodnej oceny dowodów, niezastosowanie art. 285 § 2
k.p.c., art. 286 k.p.c. w związku z art. 290 § 1 k.p.c. poprzez „niedopuszczenie z
urzędu dowodu z opinii łącznej sporządzonej wspólnie przez biegłych z uwagi na
istniejące istotne rozbieżności w opiniach biegłych z zakresu psychiatrii, psychologii
i neurologa, a także okulisty i tym samym wykluczenia rozbieżności w tychże
opiniach”, oraz art. 233 § 1 k.p.c. Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego
8
wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Apelacyjnemu do ponownego rozpoznania,
wraz z orzeczeniem o kosztach postępowania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Stosownie do art. 39813
§ 1 i 2 k.p.c., Sąd Najwyższy rozpoznaje sprawę w
granicach skargi kasacyjnej i jest związany ustaleniami faktycznymi stanowiącymi
podstawę zaskarżonego orzeczenia, jeżeli skarga nie zawiera zarzutu naruszenia
przepisów postępowania lub gdy zarzut taki okaże się niezasadny.
Wstępnie – z uwagi na zarzuty skargi - trzeba przypomnieć, że zgodnie z
art. 3983
§ 3 k.p.c. podstawą skargi kasacyjnej nie mogą być zarzuty dotyczące
ustalenia faktów lub oceny dowodów. Rozpoznając skargę, Sąd Najwyższy nie jest
uprawniony ani do badania prawidłowości ustaleń faktycznych, ani do oceny
dowodów, dokonanych przez sąd drugiej instancji. Sąd Najwyższy jako „sąd prawa”,
rozpoznając nadzwyczajny środek zaskarżenia w postaci skargi kasacyjnej, jest
związany ustalonym stanem faktycznym sprawy (art. 39813
§ 2 k.p.c.). Związanie to
wyklucza nie tylko przeprowadzenie w jakimkolwiek zakresie dowodów, lecz także
badanie, czy sąd drugiej instancji nie przekroczył granic swobodnej ich oceny. Z
tego punktu widzenia każdy zarzut skargi kasacyjnej, który ma na celu polemikę z
ustaleniami faktycznymi sądu drugiej instancji, chociażby pod pozorem
kontestowania błędnej wykładni lub niewłaściwego zastosowania określonych
przepisów prawa materialnego, z uwagi na jego sprzeczność z art. 3983
§ 3 k.p.c.
jest a limine niedopuszczalny. Sąd Najwyższy jako sąd kasacyjny nie zajmuje się
oceną materiału dowodowego, nie ma również kompetencji do dokonywania
kontroli prawidłowości oceny dowodów dokonanej przez sąd drugiej instancji
według kryteriów opisanych w art. 233 § 1 k.p.c. W razie postawienia zarzutu
naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. w postępowaniu kasacyjnym, Sąd Najwyższy nie
dokonuje jednak ponownej analizy wiarygodności i mocy zgromadzonych dowodów,
lecz sprawdza prawidłowość wykorzystania przez sąd orzekający uprawnień
przewidzianych w omawianym przepisie – tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 29
września 2005 r., II PK 28/05 (niepublikowany). Mając powyższe na uwadze za
niezasadny należy uznać zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c.
9
Podobnie jako niezasadny należy ocenić zarzut naruszenia przez Sąd
Apelacyjny art. niezastosowania art. 285 § 2 k.p.c., art. 286 k.p.c. w związku z
art. 290 § 1 k.p.c. poprzez „niedopuszczenie z urzędu dowodu z opinii łącznej
sporządzonej wspólnie przez biegłych z uwagi na istniejące istotne rozbieżności w
opiniach biegłych z zakresu psychiatrii, psychologii i neurologa, a także okulisty i
tym samym wykluczenia rozbieżności w tychże opiniach”. W ocenie Sądu
Najwyższego, podzielając w tym względzie stanowisko Sądu drugiej instancji, były
podstawy do przyjęcia, że opinie sporządzone przez biegłych specjalistów z
zakresu psychiatrii i psychologii z dnia 5 maja 2009 r., biegłego okulisty z dnia 17
lipca 2009 r., biegłego neurologa z dnia 1 lutego 2010 r. oraz biegłego neurologa z
dnia 26 kwietnia 2011 r. wraz z opiniami uzupełniającymi jako zawierające dokładny
opis przeprowadzonych przez lekarzy badań oraz szczegółowe uzasadnienie
wniosków końcowych, nie nasuwały wątpliwości, uzasadniających dopuszczenie
dalszych dowodów na te okoliczności. Wszyscy wymienieni biegli, w oparciu o
przeprowadzone badania oraz przedłożoną przez ubezpieczonego dokumentację
jednoznacznie uznali, że jest on zdolny do pracy w wyuczonym zawodzie, z
zastrzeżeniem przeciwwskazań związanych z pracą na wysokościach. Po
wniesieniu przez wnioskodawcę zastrzeżeń do opinii, biegli w opiniach
uzupełniających podtrzymali swoje stanowiska, odnosząc się należycie do zarzutów
ubezpieczonego oraz rozwiewając wszelkie ewentualne wątpliwości. Należy przy
tym podkreślić, że odmienne od zaprezentowanych wnioski przedstawił jedynie
biegły neurolog w opinii z dnia 5 maja 2009 r., nie podzielonej w opiniach dwóch
innych biegłych neurologów, z której dowód Sąd dopuścił, którzy nie stwierdzili
podstaw do uznania wnioskodawcy za niezdolnego do pracy. Uzasadniając swoją
ocenę zdolności ubezpieczonego do pracy, biegli odwoływali się przy tym nie tylko
do uwarunkowań medycznych, ale także kwalifikacji zawodowych i
dotychczasowych możliwości rozwojowych badanego. Tym samym zarzut
niezastosowania art. 285 § 2 k.p.c., art. 286 k.p.c. w związku z art. 290 § 1 k.p.c.
należało uznać za niezasadny. Także jako zmierzający jedynie do
zakwestionowania poczynionych ustaleń faktycznych, należy ocenić zarzut
naruszenia zaskarżonym wyrokiem art. 227 w związku z art. 380 k.p.c.
10
Tym samym, biorąc pod uwagę nieuwzględnienie żadnego z zarzutów
naruszenia przepisów postępowania z zawartych w skardze kasacyjnej, należy
stwierdzić związanie Sądu Najwyższego poczynionymi w sprawie ustaleniami
faktycznymi, zgodnie z którymi wnioskodawca nie został uznany za całkowicie
niezdolnego do pracy. W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjmuje się zgodnie,
że przesłanka niezdolności do jakiejkolwiek pracy (aktualnie art. 12 ust. 2 i art. 13
ust. 4 ustawy emerytalnej) odnosi się do każdego zatrudnienia w innych warunkach
niż specjalnie stworzone na stanowiskach pracy odpowiednio przystosowanych do
stopnia i charakteru naruszenia sprawności organizmu (por. wyrok z dnia 8 grudnia
2000 r., II UKN 134/00, OSNAPiUS 2000, nr 15, poz. 369), jednakże legitymowanie
się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności (art. 4 ust. 2 ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych, jednolity tekst: Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92 ze zm.) nie
jest równoznaczne ze spełnieniem przesłanki całkowitej niezdolności do pracy, o
której mowa w art. 4 ustawy z dnia 27 czerwca 2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. Nr
135, poz. 1268 ze zm.; por. wyrok z dnia 11 marca 2008 r., I UK 286/07, OSNP
2009 nr 13-14, poz. 178), ani z pojęciem „niezdolności do pracy” z art. 12 ust. 2
ustawy emerytalnej, dlatego też brak całkowitej niezdolności do pracy w rozumieniu
tego ostatniego przepisu uniemożliwia przyznanie prawa do renty socjalnej
uzależnionego - po myśli art. 4 ust. 1 ustawy o rencie socjalnej - właśnie od
stwierdzenia takiej niezdolności (tak w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 8 kwietnia
2008 r., I UK 264/07, Monitor Prawa Pracy 2008, nr 10, s. 548).
Tym się kierując, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji, stosownie do
art. 39814
k.p.c.