II CZ 21/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:18-09-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt II CZ 21/13
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Maria Szulc (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa M. W.
przeciwko P.D. Spółce Akcyjnej z siedzibą w L.
o odszkodowanie i zadośćuczynienie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 lipca 2013 r.,
zażalenia pełnomocnika powoda
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 22 marca 2012 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w P. oddalił, na podstawie art.
126 § 1 k.p.c. w zw. z art. 3984
k.p.c., wniosek pełnomocnika powoda z urzędu o
przyznanie wynagrodzenia z tytułu pomocy prawnej udzielonej w postępowaniu
kasacyjnym uznając, że wniosek ten powinien być skierowany do Sądu
Najwyższego w terminie określonym w art. 109 k.p.c., a nie do Sądu, który wydał
zaskarżone orzeczenie.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pełnomocnik powoda z urzędu
zarzucił obrazę art. 357 § 2 zd. 2 in principio k.p.c. oraz § 13 ust. 4 pkt 2 i § 3 ust. 3
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.;
dalej rozporządzenie). Wniósł o jego zmianę poprzez przyznanie wynagrodzenia
zgodnie ze złożonym wnioskiem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Słusznie skarżący zarzuca uchybienie przez Sąd Okręgowy przepisowi art.
357 § 2 zd. 2 in principio k.p.c. stanowiące konsekwencję poglądu,
że postanowienie z dnia 22 marca 2012 r. nie podlega zaskarżeniu zażaleniem.
Zagadnienie zaskarżalności tego postanowienia zostało przesądzone
postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2012 r., sygn. II CZ 140/12,
którym zostało uchylone postanowienie Sądu Okręgowego w przedmiocie
odrzucenia zażalenia pełnomocnika powoda. Uzasadnienie postanowienia z dnia
22 marca 2012 r. zostało w rezultacie sporządzone i doręczone w dniu 6 lutego
2012 r. Zgodnie z art. 394 § 2 w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. oraz art. 357 § 2 zd. 2
w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i 391 § 1 k.p.c. termin do wniesienia zażalenia biegnie
od daty doręczenia pełnomocnikowi odpisu postanowienia wraz z uzasadnieniem,
a zatem od dnia 6 lutego 2012 r. Zażalenie wniesione w wyniku doręczenia odpisu
postanowienia bez uzasadnienia, jako złożone w wyniku wadliwej czynności Sądu,
należy uznać jednak za złożone w terminie. Doręczenie po raz pierwszy, w terminie
późniejszym niż data wpływu zażalenia, odpisu uzasadnienia zaskarżalnego
3
postanowienia, nie ma wpływu na ocenę zachowania terminu określonego w art.
394 § 2 k.p.c., jeżeli zażalenie wniesiono w przepisanym terminie liczonym od daty
doręczenia odpisu postanowienia. Skarżący może natomiast wnieść uzupełnienie
zażalenia wskazując na dodatkowe zarzuty oraz argumenty w celu ich wykazania
oraz wykazania zarzutów już podniesionych. Doręczenie zatem, w przedstawionej
sytuacji, odpisu zaskarżalnego postanowienia bez uzasadnienia, stanowi
uchybienie procesowe nie wywierające istotnego wpływu na rozstrzygnięcie oraz na
możliwość kontroli zaskarżonego postanowienia przez Sąd Najwyższy. Z tych
przyczyn zarzut naruszenia art. 357 § 2 zd. 2 in principio k.p.c. nie jest skuteczny.
Prawidłowe jest stanowisko Sądu Okręgowego, że w świetle art. 108 § 1
k.p.c. właściwym do rozpoznania wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej w postępowaniu kasacyjnym jest Sąd Najwyższy, niezależnie od
tego, czy jego orzeczenie zapada na rozprawie, czy na posiedzeniu niejawnym.
Przesłanki merytoryczne uzasadniające przyznanie lub odmowę przyznania
wynagrodzenia podlegają rozpoznaniu w tym postępowaniu, a nie w postępowaniu
przed sądem, który wydał zaskarżony wyrok i ustanowił pełnomocnika z urzędu.
Argumenty skarżącego odnoszące się do tych przesłanek pozostają zatem bez
znaczenia dla rozstrzygnięcia zażalenia, a zarzut naruszenia przepisów
rozporządzenia nie jest skuteczny. Na marginesie jedynie należy dodać, że w razie
złożenia wniosku i nie rozpoznania go przez Sąd Najwyższy, pełnomocnikowi służył
tryb postępowania określony w art. 351 w zw. z art. 39820
i art. 391 § 1 k.p.c.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 39814
w zw. z
art. 3941
§ 3 k.p.c.
es
4
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Antoni Górski (przewodniczący)
SSN Maria Szulc (sprawozdawca)
SSN Dariusz Zawistowski
w sprawie z powództwa M. W.
przeciwko P.D. Spółce Akcyjnej z siedzibą w L.
o odszkodowanie i zadośćuczynienie,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej
w dniu 25 lipca 2013 r.,
zażalenia pełnomocnika powoda
na postanowienie Sądu Okręgowego w P.
z dnia 22 marca 2012 r.,
oddala zażalenie.
2
Uzasadnienie
Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy w P. oddalił, na podstawie art.
126 § 1 k.p.c. w zw. z art. 3984
k.p.c., wniosek pełnomocnika powoda z urzędu o
przyznanie wynagrodzenia z tytułu pomocy prawnej udzielonej w postępowaniu
kasacyjnym uznając, że wniosek ten powinien być skierowany do Sądu
Najwyższego w terminie określonym w art. 109 k.p.c., a nie do Sądu, który wydał
zaskarżone orzeczenie.
W zażaleniu na powyższe postanowienie pełnomocnik powoda z urzędu
zarzucił obrazę art. 357 § 2 zd. 2 in principio k.p.c. oraz § 13 ust. 4 pkt 2 i § 3 ust. 3
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.;
dalej rozporządzenie). Wniósł o jego zmianę poprzez przyznanie wynagrodzenia
zgodnie ze złożonym wnioskiem.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje:
Słusznie skarżący zarzuca uchybienie przez Sąd Okręgowy przepisowi art.
357 § 2 zd. 2 in principio k.p.c. stanowiące konsekwencję poglądu,
że postanowienie z dnia 22 marca 2012 r. nie podlega zaskarżeniu zażaleniem.
Zagadnienie zaskarżalności tego postanowienia zostało przesądzone
postanowieniem Sądu Najwyższego z dnia 7 grudnia 2012 r., sygn. II CZ 140/12,
którym zostało uchylone postanowienie Sądu Okręgowego w przedmiocie
odrzucenia zażalenia pełnomocnika powoda. Uzasadnienie postanowienia z dnia
22 marca 2012 r. zostało w rezultacie sporządzone i doręczone w dniu 6 lutego
2012 r. Zgodnie z art. 394 § 2 w zw. z art. 3941
§ 3 k.p.c. oraz art. 357 § 2 zd. 2
w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i 391 § 1 k.p.c. termin do wniesienia zażalenia biegnie
od daty doręczenia pełnomocnikowi odpisu postanowienia wraz z uzasadnieniem,
a zatem od dnia 6 lutego 2012 r. Zażalenie wniesione w wyniku doręczenia odpisu
postanowienia bez uzasadnienia, jako złożone w wyniku wadliwej czynności Sądu,
należy uznać jednak za złożone w terminie. Doręczenie po raz pierwszy, w terminie
późniejszym niż data wpływu zażalenia, odpisu uzasadnienia zaskarżalnego
3
postanowienia, nie ma wpływu na ocenę zachowania terminu określonego w art.
394 § 2 k.p.c., jeżeli zażalenie wniesiono w przepisanym terminie liczonym od daty
doręczenia odpisu postanowienia. Skarżący może natomiast wnieść uzupełnienie
zażalenia wskazując na dodatkowe zarzuty oraz argumenty w celu ich wykazania
oraz wykazania zarzutów już podniesionych. Doręczenie zatem, w przedstawionej
sytuacji, odpisu zaskarżalnego postanowienia bez uzasadnienia, stanowi
uchybienie procesowe nie wywierające istotnego wpływu na rozstrzygnięcie oraz na
możliwość kontroli zaskarżonego postanowienia przez Sąd Najwyższy. Z tych
przyczyn zarzut naruszenia art. 357 § 2 zd. 2 in principio k.p.c. nie jest skuteczny.
Prawidłowe jest stanowisko Sądu Okręgowego, że w świetle art. 108 § 1
k.p.c. właściwym do rozpoznania wniosku o przyznanie kosztów nieopłaconej
pomocy prawnej w postępowaniu kasacyjnym jest Sąd Najwyższy, niezależnie od
tego, czy jego orzeczenie zapada na rozprawie, czy na posiedzeniu niejawnym.
Przesłanki merytoryczne uzasadniające przyznanie lub odmowę przyznania
wynagrodzenia podlegają rozpoznaniu w tym postępowaniu, a nie w postępowaniu
przed sądem, który wydał zaskarżony wyrok i ustanowił pełnomocnika z urzędu.
Argumenty skarżącego odnoszące się do tych przesłanek pozostają zatem bez
znaczenia dla rozstrzygnięcia zażalenia, a zarzut naruszenia przepisów
rozporządzenia nie jest skuteczny. Na marginesie jedynie należy dodać, że w razie
złożenia wniosku i nie rozpoznania go przez Sąd Najwyższy, pełnomocnikowi służył
tryb postępowania określony w art. 351 w zw. z art. 39820
i art. 391 § 1 k.p.c.
Z tych względów orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 39814
w zw. z
art. 3941
§ 3 k.p.c.
es
4