Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V CNP 76/12
POSTANOWIENIE
Dnia 23 lipca 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Teresa Bielska-Sobkowicz
w sprawie ze skargi A. S.
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego
wyroku Sądu Rejonowego w O.
z dnia 6 lipca 2010 r., w sprawie z powództwa I. B., A. S. i G. B.
przeciwko W. B. i K. B.
o zachowek,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 23 lipca 2013 r.,
odrzuca skargę.
Uzasadnienie
2
W związku ze skargą powódki A. S. o stwierdzenie niezgodności z prawem
prawomocnego wyroku Sądu Rejonowego w O. z dnia 6 lipca 2010 r. należy
zważyć, co następuje.
Przepis art. 4245
§ 1 k.p.c. określa wymagania konstrukcyjne skargi
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia. Skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia powinna
zawierać: oznaczenie wyroku, od którego jest wniesiona, ze wskazaniem, czy jest
on zaskarżony w całości lub w części, przytoczenie jej podstaw oraz ich
uzasadnienie, wskazanie przepisu prawa, z którym zaskarżony wyrok jest
niezgodny, uprawdopodobnienie wyrządzenia szkody, spowodowanej przez
wydanie wyroku, którego skarga dotyczy oraz wykazanie, że wzruszenie
zaskarżonego wyroku w drodze innych środków prawnych nie było i nie jest
możliwe, a ponadto – gdy skargę wniesiono stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. – że
występuje wyjątkowy wypadek uzasadniający wniesienie skargi, wniosek
o stwierdzenie niezgodności wyroku z prawem. Przyczyną odrzucenia poza
niespełnieniem wymagań konstrukcyjnych skargi jest przewidziana w art. 4248
§ 2
k.p.c. sytuacja, w której wywód mający wykazać, że zaistniał wyjątkowy wypadek
w ocenie sądu okazuje się nietrafny.
Zgodnie z art. 4245
§ 1 pkt 5 k.p.c. gdy skargę wniesiono, stosując art. 4241
§ 2 k.p.c. skarżącego obciąża obowiązek przedstawienia analizy faktycznej oraz
prawnej sytuacji mającej uzasadnić zaistnienie tego wypadku. Oznacza to
powinność wykazania nie tylko przyczyny niezgodności z prawem danego wyroku,
lecz także przyczyny nieskorzystania przez stronę z możliwości zaskarżenia tego
orzeczenia. Skarżący musi „wykazać”, a więc nie „wskazać”, „przytoczyć” czy
„uwiarygodnić”, zaistnienie wyjątkowego wypadku poprzez ujawnienie, a także
przedstawienie tej okoliczności w sposób wyczerpujący oraz nie budzący
wątpliwości. Skarżąca wyjątkowy przypadek mający uzasadniać zastosowanie
art. 4241
§ 2 k.p.c. odniosła do sytuacji, w której jej matka (również powódka
w niniejszej sprawie) otrzymała odpis wyroku wraz z uzasadnieniem po powrocie
ze szpitala i w związku z powyższym miała mało czasu na przeanalizowanie treści
3
wyroku i ostateczne złożenie skutecznego środka odwoławczego. Podkreśliła,
że po powrocie ze szpitala jej matka musiała zaaklimatyzować się do
codzienności, a początkowo nie miała też świadomości błędu popełnionego przez
sąd. Co prawda matka skarżącej złożyła wniosek o przywrócenie terminu do
wniesienia apelacji wraz z apelacją, ale został on odrzucony. Odrzucone zostało
także zażalenie na postanowienie o odrzuceniu wniosku o przywrócenie terminu do
wniesienia apelacji oraz apelacji. Skarżąca zaakcentowała przy tym, że wszelkie
czynności związane z prowadzeniem jej sprawy przejęła matka. Wraz z matką,
mając na uwadze połączenie spraw do łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia
pozostawały w przeświadczeniu, że działają razem i do skutecznego zaskarżenia
wyroku wystarczy złożenie apelacji przez jedną z nich. Okoliczności te nie świadczą
jednak o wystąpieniu „wyjątkowego wypadku”, o jakim mowa wyżej. Przede
wszystkim należy wskazać, że matka powódki nie była jej pełnomocnikiem
procesowym, a jedynie jedną z powódek w sprawie połączonej do łącznego
rozpoznania i rozstrzygnięcia w oparciu o treść art. 219 k.p.c., zatem nie można
przyjąć, że okoliczności jej dotyczące mogą wywrzeć skutki w sferze prawnej
skarżącej.
Zważywszy na powyższe Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji na podstawie
art. 4248
§ 2 k.p.c.
es