V KZ 57/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:26-08-2013
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II KZ 33/07 III KZ 50/10 III KZ 67/11
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KZ 57/13
POSTANOWIENIE
Dnia 13 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu bez udziału stron
w dniu 13 sierpnia 2013 r.,
w sprawie R. G.
zażalenia skazanego na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału V Karnego
Odwoławczego Sądu Okręgowego w K., z dnia 2 lipca 2013 r., o odmowie
wyznaczenia skazanemu obrońcy z urzędu w postępowaniu kasacyjnym i odmowie
przyjęcia kasacji,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 30 marca 2010 r., R. G. został
skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności,
której wykonanie zawieszono warunkowo na okres próby wynoszący 5 lat. Wyrok
ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w dniu 7 kwietnia 2010 r.
W dniu 25 marca 2013 r., tenże Sąd zarządził na podstawie art. 75 § 2 k.k.
wykonanie tej kary wobec skazanego.
Rozpoznając zażalenie skazanego na to orzeczenie, Sąd Okręgowy w K.
postanowieniem z dnia 9 maja 2013 r., utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.
Dwoma kolejnymi pismami z dnia 26 maja 2013 roku (data wpływu do Sądu
Okręgowego – 31 maja 2013 r.) skazany wystąpił o przydzielenie mu obrońcy z
2
urzędu oraz złożył kasację od w/w postanowienia Sądu Okręgowego w K.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału V Karnego Odwoławczego Sądu
Okręgowego w K. z dnia 2 lipca 2013 r., odmówiono wyznaczenia skazanemu G.
obrońcy z urzędu w postępowaniu kasacyjnym, a nadto odmówiono przyjęcia
kasacji. Podstawą tego rozstrzygnięcia były przepisy art. 519 k.p.k. oraz art. 530 §
2 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k. Zarządzenie to zaskarżył przedmiotowym
zażaleniem skazany podnosząc w nim argumenty, mające w jego przekonaniu
świadczyć o rażącej surowości kary, której wykonanie zarządzono. W tym
kontekście zarzucił, iż zaskarżone kasacją postanowienie spowodowało prawne
utrudnienia w trybie odbywania przez niego innej kary. W konkluzji skazany wniósł
o „kasację” w/w postanowienia lub jego zmianę poprzez ponowne warunkowe
zawieszenie kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K …/10.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest bezzasadne w stopniu oczywistym i nie zasługiwało na
uwzględnienie. Trafnie podniesiono w zaskarżonym zarządzeniu, iż zgodnie z
treścią art. 519 k.p.k. kasacja może być wniesiona tylko od prawomocnego wyroku
sądu odwoławczego kończącego postępowanie. A zatem należy podkreślić, że
jednocześnie na mocy wymienionego przepisu kasacja nie przysługuje od
prawomocnych postanowień sądu odwoławczego - nawet gdyby posiadały, jak w
niniejszym przypadku, cechy kończących postępowanie. Sens językowy art. 519
k.p.k. jest jasny i nie budzi wątpliwości, zaś jego interpretacja jest powszechnie
akceptowana zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie sądowym (por. Kodeks
postępowania karnego. Tom III. Wyd. 4, pod red. P. Hofmańskiego, Warszawa
2012, str. 204 – 205, teza 4; postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 6
października 2011 r., III KZ 67/11, Lex Nr 1044043, z dnia 7 stycznia 2010 r., WZ
55/09, OSNKW – R 2010, z. 1, poz. 15, z dnia 30 czerwca 2010 r., III KZ 50/10,
OSNKW – R 2010, z. 1, poz. 1341, z dnia 2 października 2007 r., II KZ 33/07, Lex
Nr 476229). Powyższe ograniczenie nie dotyczy natomiast podmiotów
uprawnionych do wnoszenia tzw. kasacji specjalnych, (nadzwyczajnych),
mianowicie Prokuratora Generalnego i Rzecznika Praw Obywatelskich (art. 521
k.p.k.). Jest rzeczą bezsporną, iż w przedmiocie zarządzenia wykonania kary
pozbawienia wolności, której wykonanie było uprzednio warunkowo zawieszone,
3
Sądy obydwu instancji orzekały postanowieniami, a nie wyrokiem. Zgodnie z
obowiązującą procedurą odpowiednim środkiem służącym do kwestionowania
rozstrzygnięć sądowych wydanych w formie postanowienia jest zażalenie (art. 459
§ 1 i 2 k.p.k.). Z tego trybu zainicjowania kontroli instancyjnej postanowienia Sądu
Rejonowego w K. z dnia 25 marca 2013 roku skazany wówczas skorzystał.
Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności Sąd
Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej postanowienia.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 sierpnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu bez udziału stron
w dniu 13 sierpnia 2013 r.,
w sprawie R. G.
zażalenia skazanego na zarządzenie Przewodniczącego Wydziału V Karnego
Odwoławczego Sądu Okręgowego w K., z dnia 2 lipca 2013 r., o odmowie
wyznaczenia skazanemu obrońcy z urzędu w postępowaniu kasacyjnym i odmowie
przyjęcia kasacji,
na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w K. z dnia 30 marca 2010 r., R. G. został
skazany za przestępstwo z art. 178a § 1 k.k. na karę roku pozbawienia wolności,
której wykonanie zawieszono warunkowo na okres próby wynoszący 5 lat. Wyrok
ten nie został zaskarżony przez strony i uprawomocnił się w dniu 7 kwietnia 2010 r.
W dniu 25 marca 2013 r., tenże Sąd zarządził na podstawie art. 75 § 2 k.k.
wykonanie tej kary wobec skazanego.
Rozpoznając zażalenie skazanego na to orzeczenie, Sąd Okręgowy w K.
postanowieniem z dnia 9 maja 2013 r., utrzymał zaskarżone postanowienie w mocy.
Dwoma kolejnymi pismami z dnia 26 maja 2013 roku (data wpływu do Sądu
Okręgowego – 31 maja 2013 r.) skazany wystąpił o przydzielenie mu obrońcy z
2
urzędu oraz złożył kasację od w/w postanowienia Sądu Okręgowego w K.
Zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału V Karnego Odwoławczego Sądu
Okręgowego w K. z dnia 2 lipca 2013 r., odmówiono wyznaczenia skazanemu G.
obrońcy z urzędu w postępowaniu kasacyjnym, a nadto odmówiono przyjęcia
kasacji. Podstawą tego rozstrzygnięcia były przepisy art. 519 k.p.k. oraz art. 530 §
2 k.p.k. w zw. z art. 429 § 1 k.p.k. Zarządzenie to zaskarżył przedmiotowym
zażaleniem skazany podnosząc w nim argumenty, mające w jego przekonaniu
świadczyć o rażącej surowości kary, której wykonanie zarządzono. W tym
kontekście zarzucił, iż zaskarżone kasacją postanowienie spowodowało prawne
utrudnienia w trybie odbywania przez niego innej kary. W konkluzji skazany wniósł
o „kasację” w/w postanowienia lub jego zmianę poprzez ponowne warunkowe
zawieszenie kary pozbawienia wolności orzeczonej w sprawie II K …/10.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zażalenie jest bezzasadne w stopniu oczywistym i nie zasługiwało na
uwzględnienie. Trafnie podniesiono w zaskarżonym zarządzeniu, iż zgodnie z
treścią art. 519 k.p.k. kasacja może być wniesiona tylko od prawomocnego wyroku
sądu odwoławczego kończącego postępowanie. A zatem należy podkreślić, że
jednocześnie na mocy wymienionego przepisu kasacja nie przysługuje od
prawomocnych postanowień sądu odwoławczego - nawet gdyby posiadały, jak w
niniejszym przypadku, cechy kończących postępowanie. Sens językowy art. 519
k.p.k. jest jasny i nie budzi wątpliwości, zaś jego interpretacja jest powszechnie
akceptowana zarówno w doktrynie, jak i orzecznictwie sądowym (por. Kodeks
postępowania karnego. Tom III. Wyd. 4, pod red. P. Hofmańskiego, Warszawa
2012, str. 204 – 205, teza 4; postanowienia Sądu Najwyższego: z dnia 6
października 2011 r., III KZ 67/11, Lex Nr 1044043, z dnia 7 stycznia 2010 r., WZ
55/09, OSNKW – R 2010, z. 1, poz. 15, z dnia 30 czerwca 2010 r., III KZ 50/10,
OSNKW – R 2010, z. 1, poz. 1341, z dnia 2 października 2007 r., II KZ 33/07, Lex
Nr 476229). Powyższe ograniczenie nie dotyczy natomiast podmiotów
uprawnionych do wnoszenia tzw. kasacji specjalnych, (nadzwyczajnych),
mianowicie Prokuratora Generalnego i Rzecznika Praw Obywatelskich (art. 521
k.p.k.). Jest rzeczą bezsporną, iż w przedmiocie zarządzenia wykonania kary
pozbawienia wolności, której wykonanie było uprzednio warunkowo zawieszone,
3
Sądy obydwu instancji orzekały postanowieniami, a nie wyrokiem. Zgodnie z
obowiązującą procedurą odpowiednim środkiem służącym do kwestionowania
rozstrzygnięć sądowych wydanych w formie postanowienia jest zażalenie (art. 459
§ 1 i 2 k.p.k.). Z tego trybu zainicjowania kontroli instancyjnej postanowienia Sądu
Rejonowego w K. z dnia 25 marca 2013 roku skazany wówczas skorzystał.
Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności Sąd
Najwyższy orzekł jak w części dyspozytywnej postanowienia.