Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 221/13
POSTANOWIENIE
Dnia 27 września 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Stępka
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 września 2013 r.,
w sprawie M. L.
skazanego z art.286 § 1 kk w zw. z art. 12 kk
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w W.
z dnia 13 listopada 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w W. z dnia 7 marca 2012 r.,
I. oddalić kasację obrońcy skazanego jako oczywiście
bezzasadną;
II. zwolnić skazanego M. L. od kosztów
sądowych za postępowanie kasacyjne;
III. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. M.
L., Kancelaria Adwokacka, kwotę
442,80 zł (czterysta czterdzieści dwa i 80/100 złotych), w tym
23 % VAT, tytułem wynagrodzenia za sporządzenie i
wniesienie kasacji na rzecz skazanego.
UZASADNIENIE
Wyrokiem Sądu Rejonowego w W. z dnia 7 marca 2012 r., oskarżony M. L.
uznany został winnym tego, że w okresie od 1 do 12 lipca 2004 r., w W., działając
w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu
osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadził J. N. do niekorzystnego
2
rozporządzenia mieniem o łącznej wartości 7 875,08 zł. w ten sposób, że
przyjmował dostawy wyrobów alkoholowych z należącej do niego hurtowni,
wprowadzając w błąd co do zamiaru zapłaty za dostarczony towar, w tym:
- w dniu 1 lipca 2004 r. doprowadził J. N. do niekorzystnego rozporządzenia
mieniem o łącznej wartości 2585,73 zł.;
- w dniu 12 lipca 2004 r. doprowadził J. N. do niekorzystnego rozporządzenia
mieniem o łącznej wartości 5289, 35 zł.;
- a więc uznano oskarżonego winnym przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art.
12 kk. Za to przestępstwo skazano M. L. na karę 8 miesięcy pozbawienia wolności,
z warunkowym zawieszeniem wykonania tej kary na okres próby wynoszący 2 lata.
Wyrok ten zaskarżył apelacją obrońca oskarżonego, który zarzucił:
- obrazę przepisów postępowania, a mianowicie art. 2 § 1 pkt. 1 k.p.k., art. 4 k.p.k.,
art.5 § 2 k.p.k., art.7 k.p.k. i art. 424 § 1 k.p.k., polegającą na tym, iż Sąd
rozstrzygnął nasuwające się wątpliwości oraz sprzeczności w zeznaniach świadków
na niekorzyść oskarżonego;
- błąd w ustaleniach faktycznych, który miał wpływ na treść orzeczenia, polegający
na bezpodstawnym przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się zarzucanego mu czynu,
gdy tymczasem prawidłowa analiza i ocena treści zeznań świadków oraz wyjaśnień
oskarżonego wskazuje, że nie popełnił go.
W konkluzji obrońca wniósł o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego
mu przestępstwa, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie
sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.
Rozpoznając apelację, Sąd Okręgowy, wyrokiem z dnia 13 listopada 2012 r.,
utrzymał zaskarżony wyrok w mocy uznając apelację za oczywiście bezzasadną.
Kasację od wyroku Sądu odwoławczego wniósł obrońca skazanego, który na
podstawie art. 523 § 1 i § 4 k.p.k. oraz art. 526 § 1 k.p.k. podniósł zarzut naruszenia
art. 439 § 1 pkt 8 k.p.k., które stanowi bezwzględną przyczynę odwoławczą. W tym
zakresie podniósł, że postępowanie karne co do tego samego czynu, tej samej
osoby, zostało już prawomocnie zakończone wyrokiem Sądu Rejonowego w G., z
dnia 1 grudnia 2006 r., w sprawie o sygnaturze akt VI K …/05.
W konkluzji wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i umorzenie
postępowania na mocy art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k. Należy zwrócić uwagę, że właściwie
3
skonstruowanym wnioskiem powinno być żądanie umorzenia postępowania po
wcześniejszym uchyleniu wyroków sądów obydwu instancji.
W pisemnej odpowiedzi na kasację Prokurator Prokuratury Okręgowej w R.
wniósł o jej oddalenie jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja obrońcy skazanego M. L. okazała się oczywiście bezzasadną i
podlegała oddaleniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Należy zdecydowanie stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie nie wystąpiła
bezwzględna przyczyna odwoławcza, na którą powołuje się autor kasacji.
Dla przypomnienia godzi się wskazać, że M. L. w przedmiotowej sprawie o
sygnaturze akt IV K …/10, Sądu Rejonowego w W., został skazany za czyn ciągły
popełniony w okresie od 1 do 12 lipca 2004 roku. Natomiast w sprawie o sygn. VI K
…/05, która toczyła się przed Sądem Rejonowym w G., został skazany za czyn
ciągły z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., popełniony w okresie od 26 sierpnia
2004 roku do 23 września 2004 roku. Sam fakt, iż czyny te były tożsame
przedmiotowo, nie oznacza automatycznie, że wystąpiła przesłanka powagi rzeczy
osądzonej.
W orzecznictwie Sądu Najwyższego dominuje pogląd, że prawomocne
skazanie rodzi powagę rzeczy osądzonej jedynie w takim zakresie, w jakim sąd
orzekł o odpowiedzialności karnej za zachowania będące przedmiotem zarzutu.
Jedynie wówczas, gdy sąd uznał, że objęte jednolitym zamiarem zachowania
oskarżonego stanowią jeden czyn zabroniony w rozumieniu art. 12 k.k.,
zakres powagi rzeczy osądzonej wyznaczony jest ustalonym w wyroku skazującym
lub warunkowo umarzającym czasem jego popełnienia. A zatem prawomocne
zakończenie postępowania karnego, którego przedmiotem był czyn ciągły,
oznacza, że nie jest możliwe prowadzenie innego postępowania co do zachowań
popełnionych przez sprawcę w okresie wyznaczonym przez początek pierwszego i
zakończenie ostatniego zachowania składającego się na czyn ciągły (por. uchwały
Sądu Najwyższego: z dnia 15 czerwca 2007 r., I KZP 15/07, OSNKW 2007, z. 7 - 8,
poz. 55; z dnia 21 listopada 2001 r., I KZP 29/01, OSNKW 2002, z. 1 – 2, poz. 2).
Należy podkreślić, że tego rodzaju sytuacja nie wystąpiła w przedmiotowej
sprawie, czego dowodzi zwykłe porównanie ustalonych przez Sądy w obydwu
4
sprawach okresów czasu popełnienia tych przestępstw. W takiej sytuacji pierwsze
skazanie, jako wyznaczające okres, w którym aktywizuje się przesłanka powagi
rzeczy osądzonej (od 26 sierpnia 2004 r. do 23 września 2004 r.), nie stało na
przeszkodzie do wydania wyroku w przedmiotowej sprawie, dotyczącej okresu od 1
do 12 lipca 2004 r.
Jednocześnie należy zauważyć, że o ile miał rację prokurator wnioskując oddalenie
kasacji jako oczywiście bezzasadnej, to nie do przyjęcia jest argumentacja zawarta
w pisemnej odpowiedzi na kasację. Nie wdając się w szersze rozważania, gdyż jest
to zbyteczne, trzeba stwierdzić, iż błędną jest teza, jakoby powaga rzeczy
osądzonej nie nastąpiła z powodu zatarcia poprzedniego skazania, które
spowodowało fikcję prawną polegającą na tym, że „do popełnienia przestępstwa w
ogóle nie doszło”.
Mając na uwadze wszystkie podniesione powyżej okoliczności, Sąd
Najwyższy oddalił kasację w trybie art. 535 § 3 k.p.k. jako oczywiście bezzasadną.
O kosztach sądowych postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 624
§ 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k., zwalniając od nich skazanego.
O wynagrodzeniu dla obrońcy skazanego za sporządzenie i wniesienie kasacji -
adwokata M. L. - rozstrzygnięto na podstawie § 2 ust. 3 i § 14 ust. 3 pkt 1
rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie
opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów
nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.