V KZ 72/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:07-11-2013
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KZ 72/13
POSTANOWIENIE
Dnia 22 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Przemysław Kalinowski
w sprawie A. L.
po rozpoznaniu zażalenia skazanego na zarządzenie przewodniczącego
II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 10 września 2013 r.
w przedmiocie odmowy przyjęcia wniosku skazanego o wznowienie postępowania
w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Okręgowego w S.
na podstawie art. 437 kpk
postanowił
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku skazanego A. L.
o wznowienie postępowania w sprawie Sądu Rejonowego w S., zakończonej
wyrokiem Sądu Okręgowego w S.
Podstawą odmowy przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania był brak
sporządzenia i podpisania tego pisma procesowego przez adwokata albowiem
obrońca wyznaczony z urzędu do zbadania przedmiotowej sprawy nie stwierdził
istnienia podstaw do sporządzenia stosownego wniosku, a skazany, wezwany do
uzupełnienia braku formalnego własnego wystąpienia, nie usunął tego braku w
wyznaczonym terminie.
Rozstrzygnięcie to zaskarżył skazany A. L., kwestionując dopuszczalność
wydania wobec niego wyroku zaocznego w przedmiotowej sprawie.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
2
Zażalenie A. L. nie mogło zostać uwzględnione. Przypomnieć trzeba, że
stosownie do dyspozycji art. 545 § 2 kpk wniosek o wznowienie postępowania (o ile
nie pochodzi od prokuratora) jest objęty przymusem adwokackim. Oznacza to
bezwzględny obowiązek sporządzenia i podpisania tego pisma procesowego przez
adwokata lub radcę prawnego. Ograniczenie to uniemożliwia przystąpienie do
merytorycznego badania okoliczności podnoszonych przez skarżącego. W tej
sprawie, ustawowe wymaganie związane z tzw. przymusem adwokackim nie
zostało spełnione albowiem obrońca wyznaczony z urzędu do zbadania akt i
sporządzenia opinii w przedmiocie istnienia podstaw do wznowienia postępowania,
wypowiedział się w tej kwestii negatywnie. Ta przeszkoda procesowa nie została –
jak dotychczas – usunięta i zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym jej
skutki są wiążące również dla Sądu Najwyższego. Jednocześnie zauważyć należy,
że wniesiony środek odwoławczy nie zawiera jakichkolwiek zarzutów pod adresem
zaskarżonego rozstrzygnięcia ani też argumentów mogących przemawiać za jego
uwzględnieniem. Do tych ostatnich nie należy w szczególności – powtarzana przez
autora zażalenia – teza o braku świadomości postępowania sądowego w sprawie
Sądu Rejonowego w S. albowiem jest to okoliczność, która ma stanowić przesłankę
uzasadniającą wniosek o wznowienie postępowania, a zatem nie może być
jednocześnie argumentem wspierającym zażalenie będące innym środkiem
zaskarżenia i odnoszącym się do innego – wcześniejszego – etapu postępowania.
Wobec tego, że skarżący nie wykazał aby zakwestionowane zarządzenie
dotknięte było wadą natury faktycznej lub prawnej uzasadniającą jego korektę lub
uchylenie i ograniczył się do powtórzenia swoich racji, które w tej fazie
procedowania nie podlegały jeszcze – z mocy wyraźnego ograniczenia
ustawowego – merytorycznej weryfikacji, należało postanowić, jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 22 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Przemysław Kalinowski
w sprawie A. L.
po rozpoznaniu zażalenia skazanego na zarządzenie przewodniczącego
II Wydziału Karnego Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 10 września 2013 r.
w przedmiocie odmowy przyjęcia wniosku skazanego o wznowienie postępowania
w sprawie zakończonej wyrokiem Sądu Okręgowego w S.
na podstawie art. 437 kpk
postanowił
utrzymać w mocy zaskarżone zarządzenie.
UZASADNIENIE
Zaskarżonym zarządzeniem odmówiono przyjęcia wniosku skazanego A. L.
o wznowienie postępowania w sprawie Sądu Rejonowego w S., zakończonej
wyrokiem Sądu Okręgowego w S.
Podstawą odmowy przyjęcia wniosku o wznowienie postępowania był brak
sporządzenia i podpisania tego pisma procesowego przez adwokata albowiem
obrońca wyznaczony z urzędu do zbadania przedmiotowej sprawy nie stwierdził
istnienia podstaw do sporządzenia stosownego wniosku, a skazany, wezwany do
uzupełnienia braku formalnego własnego wystąpienia, nie usunął tego braku w
wyznaczonym terminie.
Rozstrzygnięcie to zaskarżył skazany A. L., kwestionując dopuszczalność
wydania wobec niego wyroku zaocznego w przedmiotowej sprawie.
Sąd Najwyższy zważył co następuje.
2
Zażalenie A. L. nie mogło zostać uwzględnione. Przypomnieć trzeba, że
stosownie do dyspozycji art. 545 § 2 kpk wniosek o wznowienie postępowania (o ile
nie pochodzi od prokuratora) jest objęty przymusem adwokackim. Oznacza to
bezwzględny obowiązek sporządzenia i podpisania tego pisma procesowego przez
adwokata lub radcę prawnego. Ograniczenie to uniemożliwia przystąpienie do
merytorycznego badania okoliczności podnoszonych przez skarżącego. W tej
sprawie, ustawowe wymaganie związane z tzw. przymusem adwokackim nie
zostało spełnione albowiem obrońca wyznaczony z urzędu do zbadania akt i
sporządzenia opinii w przedmiocie istnienia podstaw do wznowienia postępowania,
wypowiedział się w tej kwestii negatywnie. Ta przeszkoda procesowa nie została –
jak dotychczas – usunięta i zgodnie z obowiązującym porządkiem prawnym jej
skutki są wiążące również dla Sądu Najwyższego. Jednocześnie zauważyć należy,
że wniesiony środek odwoławczy nie zawiera jakichkolwiek zarzutów pod adresem
zaskarżonego rozstrzygnięcia ani też argumentów mogących przemawiać za jego
uwzględnieniem. Do tych ostatnich nie należy w szczególności – powtarzana przez
autora zażalenia – teza o braku świadomości postępowania sądowego w sprawie
Sądu Rejonowego w S. albowiem jest to okoliczność, która ma stanowić przesłankę
uzasadniającą wniosek o wznowienie postępowania, a zatem nie może być
jednocześnie argumentem wspierającym zażalenie będące innym środkiem
zaskarżenia i odnoszącym się do innego – wcześniejszego – etapu postępowania.
Wobec tego, że skarżący nie wykazał aby zakwestionowane zarządzenie
dotknięte było wadą natury faktycznej lub prawnej uzasadniającą jego korektę lub
uchylenie i ograniczył się do powtórzenia swoich racji, które w tej fazie
procedowania nie podlegały jeszcze – z mocy wyraźnego ograniczenia
ustawowego – merytorycznej weryfikacji, należało postanowić, jak na wstępie.