Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt III KK 120/13
POSTANOWIENIE
Dnia 28 października 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 28 października 2013 r.,
sprawy R. S.T.
skazanego z art. 197 § 1 kk i innych
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w O.
z dnia 6 września 2012 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w O.
z dnia 25 kwietnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1/ oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2/ zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy w O. wyrokiem z dnia 25 kwietnia 2012 r., uznał R. S. T. za
winnego tego, że:
1) w dniu 27.08.2011 r. w O., w windzie budynku przy ul. L., używając
przemocy w postaci przytrzymywania jedną ręką za gardło i drugą za ręce
pokrzywdzonej doprowadził Z. W. do obcowania płciowego, to jest czynu
wypełniającego dyspozycję art. 197 § 1 k.k. i 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2
k.k. i na postawie art. 197 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. wymierzył karę 12
lat pozbawienia wolności,
2
2) w tym samym miejscu i czasie usiłował wedrzeć się do mieszkania B. W.,
jednak zamierzonego celu nie osiągnął w uwagi na postawę pokrzywdzonej,
tj. przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 193 k.k. i na podstawie art. 193
§ 1 k.k. w zw. z art. 14 § 1 k.k. wymierzył karę 6 miesięcy pozbawienia
wolności.
Następnie Sąd:
- na podstawie art. 85 i 86 § 1 k.k. wymierzył karę łączną 12 lat pozbawienia
wolności, na podstawie art. 77 § 2 k.k. zastrzegając, że oskarżony może być
warunkowo przedterminowo zwolniony po odbyciu co najmniej dwóch trzecich
kary łącznej,
- na podstawie art. 41a § 1 i 4 k.k. orzekł zakaz kontaktowania się oskarżonego z
pokrzywdzoną,
- na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzekł od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej
kwotę 15 000 zł tytułem nawiązki,
- rozstrzygnął o zaliczeniu aresztu na poczet kary i o kosztach sądowych.
Wyrokiem z dnia 6 września 2012 r., Sąd Okręgowy w O., po rozpoznaniu
apelacji wywiedzionych przez obrońców, zarzucających obrazę przepisów
postępowania, to jest art. 4, 7 i 424 § 1 pkt 1 (adw. J. K.) i błędy w ustaleniach
faktycznych oraz podnoszących zarzuty rażącej surowości kary, zmienił zaskarżony
wyrok w ten sposób, że:
- co do czynu z pkt 1 wyeliminował z jego opisu spowodowanie obrażeń ciała u
pokrzywdzonej, zaś z kwalifikacji prawnej – art. 157 § 2 k.k. i po przyjęciu jako
podstawy prawnej skazania i wymiaru kary art. 197 § 1 k.k., złagodził do 8 lat karę
pozbawienia wolności,
- wymierzył karę łączną 8 lat pozbawienia wolności,
- uchylił orzeczenie wydane na podstawie art. 77 §2 k.k.,
zaś w pozostałej części utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, po czym zwolnił
oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.
W kasacji od tego wyroku obrońca skazanego zarzucił rażące naruszenie:
„1. art. 399 k.p.k., art. 6 k.p.k., art. 367 k.p.k. polegające na nie uprzedzeniu
obecnych na rozprawie stron o możliwości zakwalifikowania czynu według innego
przepisu, co uniemożliwiło wypowiedzenie się oskarżonemu co do kwestii
3
podlegającej rozstrzygnięciu oraz godzi w zagwarantowane oskarżonemu prawo do
obrony,
2. art. 433 § 2 k.p.k., art. 7 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. polegające na
powierzchownym i dowolnym rozważeniu zarzutów skazanych w środku
odwoławczym obrońcy oskarżonego, a w szczególności zarzutu odnoszącego się
do wyników i treści opinii z zakresu badań biologicznych”,
co miało wpływ na treść wyroku.
Skarżący wniósł o uchylenie wyroku Sądu Okręgowego i przekazanie sprawy
do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty kasacyjne są oczywiście chybione.
Ad 1) rzeczywiście stosownie do art. 399 § 1 k.p.k., jeżeli w toku rozprawy
okaże się, że nie wychodząc poza granice oskarżenia można czyn zakwalifikować
według innego przepisu prawnego, sąd uprzedza o tym obecne na rozprawie
strony, a w myśl art. 367 § 1 k.p.k. przewodniczący składu sądzącego umożliwia
stronom wypowiedzenie się co do każdej, a więc i tej kwestii, podlegającej
rozstrzygnięciu. Tymczasem Sąd odwoławczy nie uprzedził stron o możliwości
zmiany kwalifikacji prawnej co do czynu z pkt 1, to jest wyeliminowania z niego art.
157 § 2 k.k., co następnie uczynił w wyroku. Warunkiem uwzględnienia kasacji jest
jednak wykazanie w niej, że doszło do rażącego naruszenia prawa oraz iż
uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na treść wyroku. Kasacja zaś ograniczyła
się do wymienienia tych wymogów, czyli nie wykazała, że spełnione zostały
przytoczone warunki uchylenia zaskarżonego wyroku. Uchybienie Sądu
odwoławczego nie miało żadnego negatywnego wpływu na treść wyroku, jeśli się
zważy, że Sąd ten dokonał zmiany kwalifikacji prawnej na korzyść oskarżonego, a
następnie wydatnie złagodził mu karę.
Ad 2) z uzasadnienia kasacji jednoznacznie wynika, że zarzut naruszenia
przez Sąd odwoławczy art. 7 k.p.k. w rzeczywistości zmierza do zakwestionowania
poczynionych przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych. A przecież kasacja
przysługuje od orzeczenia sądu odwoławczego (art. 519 k.p.k.) i nie może w niej
4
być podnoszony zarzut błędu w ustaleniach faktycznych (zob. art. 523 § 1 k.p.k.).
Gdy idzie o zarzut naruszenia art. 433 § 2 i 457 § 3 k.p.k., został on uzasadniony
jedynie w zakresie dowodu z badań śladów biologicznych. Zarzut ten stanowi
jednak tylko polemikę ze stanowiskiem Sądu odwoławczego, który na s. 15 – 16
pisemnych motywów wyroku wyczerpująco odniósł się do tej kwestii (podniesionej
w apelacji adw. J, K.). Pamiętać trzeba, że zasadniczym, uznanym przez oba Sądy
za wiarygodny, dowodem były zeznania pokrzywdzonej i one posłużyły do
poczynienia ustaleń faktycznych, obecnie podważanych przez kasację, co – jak
wspomniano – w tej skardze jest niedopuszczalne.
Z wszystkich przytoczonych względów oddalono kasację jako oczywiście
bezzasadną.