Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 297/13
POSTANOWIENIE
Dnia 6 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 6 listopada 2013r.
sprawy P. W.,
skazanego z art. 281 kk w zw. z art. 64 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Apelacyjnego […]
z dnia 1 marca 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Okręgowego w O.
z dnia 14 listopada 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć kosztami sądowymi postępowania kasacyjnego
skazanego P. W.
UZASADNIENIE
Kasacja obrońcy skazanego okazała się być bezzasadna w stopniu
oczywistym.
W kasacji zarzucono:
I. rażące naruszenie przepisów prawa procesowego, mające wpływ na treść
wyroku, a polegające na obrazie art. 433 § 2 k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k.,
poprzez nienależyte rozważenie zarzutów podniesionych w apelacji
oskarżonego, skutkiem czego było naruszenie art. 7 k.p.k., polegające na
ocenie wszystkich przeprowadzonych dowodów z naruszeniem zasady
2
prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia
życiowego, wyrażające się w szeregu błędów wskazanych w pkt I tiret 1-9
kasacji; ponadto ewentualnie zarzucono:
II. rażące naruszenie prawa materialnego, a to art. 53 § 1 i 2 k.k. i art. 58 i 85
k.k., polegające na pominięciu przy wymiarze kary okoliczności łagodzących
dotyczących wymiaru społecznej szkodliwości czynu i przebiegu zdarzenia,
wymienionych w pkt II kasacji;
III. rażącą niewspółmierność orzeczonej kary.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie
skazanego, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu I
instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temuż Sądowi.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty kasacji okazały się być bezzasadne w stopniu oczywistym.
Istota zarzutu z pkt I kasacji okazała się niełatwa do ustalenia. Skarżący
podniósł w tym zarzucie rażące naruszenie prawa procesowego, tj. art. 433 § 2
k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k., poprzez nienależyte rozważenie zarzutów podniesionych
w apelacji. Jednakże w dalszej części tego zarzutu wskazał na szereg wątpliwości
dotyczących oceny dowodów i ustalonego w sprawie stanu faktycznego, podnosząc
również naruszenie art. 7 kpk. Co ważne, większość spośród wskazanych w pkt I
tiret 1-9 wątpliwości co do oceny dowodów i ustaleń faktycznych (a konkretnie
opisane pkt I w tiret 2-8), nie została podniesiona w apelacji ani jej uzasadnieniu.
Oczywiście, zarzut naruszenia art. 433 § 2 i art. 457 § 3 k.p.k. może być w sposób
sensowny podniesiony tylko w odniesieniu do tych kwestii, które zostały uprzednio
podniesione w apelacji. Prowadzi to do wniosku, że zarzut nienależytej kontroli
odwoławczej z pkt I kasacji może być rozważany tylko w zakresie okoliczności
wskazanych w tiret 1 i 9, bowiem spośród wątpliwości wskazanych w treści tego
zarzutu, tylko te dwie zostały zarzucone w apelacji. W pozostałym zaś zakresie,
zarzut ujęty w pkt I kasacji, nie zmierza do kontroli przestrzegania art. 433 § 2 i art.
457 § 3 k.p.k. przez Sąd Apelacyjny, lecz do ponownego przeprowadzenia kontroli
odwoławczej wyroku Sądu pierwszej instancji i to w zakresie szerszym niż
3
domagała się tego apelacja. Taki zarzut nie może być uznany z dopuszczalny w
postępowaniu kasacyjnym.
Przechodząc do analizy tak zawężonego zarzutu z pkt I kasacji, Sąd
Najwyższy stwierdza, że jest on bezzasadny w stopniu oczywistym. Sąd Apelacyjny
odniósł się do zgłaszanych przez obronę wątpliwości dotyczących oceny
wiarygodności zeznań pokrzywdzonego K. B. Trafnie podkreślono, że Sąd I
instancji podszedł do nich bardzo krytycznie i zeznania te zostały uznane za
wiarygodne tylko o tyle, o ile znalazły potwierdzenie w innych dowodach.
Rozważania Sądu Apelacyjnego na s. 9 uzasadnienia wyroku są rzeczowe i
przekonujące. Podobnie rzecz ma się, jeśli chodzi o zarzut z pkt I tiret 9 kasacji,
dotyczący nienależytego rozważenia zarzutu błędnych ustaleń faktycznych w
zakresie przypisania skazanemu sprawstwa włamania do mieszkania
pokrzywdzonego. W swych rozważaniach na s. 10 uzasadnienia wyroku Sąd
Apelacyjny wskazał, że akceptuje ustalenia dokonane w tym zakresie przez Sąd
pierwszej instancji, jako oparte na wiarygodnych zeznaniach świadków C. C. i Z. H.,
a ponadto najbardziej zbieżne z doświadczeniem życiowym. Zarzut ten został więc
rozważony z podaniem przekonującej argumentacji, co czyni zadość wymogom art.
433 § 2 i art. 457 § 3 k.p.k.
Zarzut zawarty w pkt II kasacji, dotyczy naruszenia prawa materialnego,
mianowicie przepisów dotyczących wymiaru kar, zarówno jednostkowych, jak i
kary łącznej. Jak już powiedziano, kasacja jest środkiem zaskarżenia, który służy
korygowaniu errores iuris pojawiających się w postępowaniu odwoławczym.
Tymczasem wymiar kar jednostkowych, jak i kary łącznej wymierzonej skazanemu
nastąpił w postępowaniu przed sądem I instancji i nie był przez II instancję w żaden
sposób korygowany. Zarzut naruszenia art. 53 § 1 i 2, art. 58 i 85 k.k. może być w
niniejszej sprawie sensownie stawiany jedynie orzeczeniu Sądu pierwszej instancji,
nie zaś orzeczeniu Sądu odwoławczego. Gdyby zaś zarzut z pkt II kasacji
potraktować – stosownie do dyrektywy art. 118 § 1 k.p.k. – jako zarzut nienależytej
kontroli odwoławczej Sadu Apelacyjnego w zakresie wymiaru kary, to i tak
rozumiany nie może być skuteczny. Po pierwsze, apelacja nie zawierała żadnego
zarzutu dotyczącego wymiaru kary. Po drugie, Sąd Apelacyjny z urzędu – wobec
zaskarżenia wyroku I instancji w całości – poddał kontroli także i tę część
4
rozstrzygnięcia, i na s. 16-17 uzasadnienia wyroku wskazał, dlaczego zarówno
wymiar kar jednostkowych, jak i kary łącznej, jest w sprawie poprawny. W tym
stanie rzeczy zarzut z pkt II kasacji jawi się jako oczywiście bezzasadny.
W końcu w kasacji zawarto zarzut rażącej niewspółmierności kary, który w
postepowaniu kasacyjnym jest niedopuszczalny (art. 523 § 1 in fine k.p.k.).
W powyższych względów orzeczono jak w sentencji.