Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 269/13
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Dariusz Świecki
na posiedzeniu w trybie art.535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w dniu 27 listopada 2013 r.
sprawy J. S.
skazanego za przestępstwo z art. 148 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę
od wyroku Sądu Apelacyjnego w […]
z dnia 28 marca 2013 r., zmieniającego wyrok Sądu Okręgowego w K.
z dnia 17 października 2012 r.
p o s t a n o w i ł:
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. Ł. J. –
Kancelaria Adwokacka kwotę 738,00 zł, w tym 23% podatku
VAT,
3. zwolnić skazanego od kosztów sądowych postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
W kasacji podniesiono następujące zarzuty:
1. rażącą obrazę art. 148 § 1 k.k. poprzez niewłaściwe jego zastosowanie,
polegające na błędnym przyjęciu, że zachowanie skazanego wyczerpuje
dyspozycję normy wyrażonej tym przepisem;
2. rażącą obrazę prawa procesowego, a to art. 5 § 2 w zw. z art. 7 w zw. z art.
2
366 § 1 k.p.k. poprzez rozstrzygnięcie nie dających usunąć się wątpliwości
na niekorzyść skazanego, co doprowadziło do przyjęcia, że działał on z
zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego, podczas gdy
materiał dowodowy w niniejszej sprawie nie pozwalał na przyjęcie takiego
ustalenia;
3. rażącą obrazę prawa procesowego, a to art. 7 i art. 410 k.p.k. poprzez
dopuszczenie w toku prowadzonej kontroli odwoławczej naruszenia zasady
swobodnej oceny dowodów poprzez przyjęcie, że skazany działał z
zamiarem ewentualnym pozbawienia życia pokrzywdzonego, podczas gdy
okoliczności sprawy i brak motywu wskazuje na brak możliwości
jednoznacznego przypisania mu sprawstwa.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym i znajduje się na granicy
dopuszczalności. W pierwszej kolejności należy zauważyć, że treść oraz rodzaj
podniesionych w skardze zarzutów w zestawieniu z wnoszoną pierwotnie apelacją
wyraźnie dowodzi, że skarżący w żadnej mierze nie respektuje podstawowego
wymogu postępowania kasacyjnego, który nakłada na wnoszącego obowiązek
zaskarżania wyroku sądu odwoławczego (art. 519 k.p.k.). Zgodnie z regułami
obowiązującej procedury karnej, orzeczenie sądu pierwszej instancji może być
przedmiotem zarzutów kasacyjnych jedynie pośrednio. Skarżący powinien więc
wykazać jakie uchybienia o charakterze rażącym i mającym istotny wpływ na treść
wyroku (art. 523 § 1 k.p.k.) zapadły na etapie postępowania odwoławczego, czego
skutkiem było przeniesienie ewentualnych uchybień tej rangi na ten etap procesu
karnego z fazy rozpoznawczej postępowania judykacyjnego. Jednakże tych
wymogów wniesiona kasacja w żadnej mierze nie spełnia. Skarżący bowiem
bezpośrednio odwołuje się do wyroku sądu pierwszej instancji, jedynie w
niewielkim zakresie modyfikując treść zarzutów podnoszonych uprzednio w
apelacji, celem spełnienia warunków do wniesienia kasacji.
Oczywiście bezzasadny jest zarzut określony w skardze jako obraza prawa
materialnego (art. 148 § 1 k.k.). Stylizacja tego zarzutu wyraźnie dowodzi, że
skarżący w istocie kwestionuje poczynione w sprawie ustalenia faktyczne. Z obrazą
prawa materialnego mamy do czynienia w sytuacji błędnej wykładni przepisu prawa
3
materialnego lub jego wadliwym zastosowaniem. Skarżący zarzucił w kasacji, że
ustalony w sprawie stan faktyczny nie pozwalał na zakwalifikowanie zachowania
oskarżonego jako przestępstwa zabójstwa i przedstawił rozważania dotyczące
kwestii zamiaru sprawcy, elementów motywacyjnych oraz okoliczności
przedmiotowych związanych z popełnionym czynem. Jednak w takiej sytuacji
skarżący de facto sformułował zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, a nie
obrazy prawa materialnego ujmowanej jako błąd subsumcji. Jednak taki zarzut jest
niedopuszczalny w kasacji. Niezależnie od tego skarżący pomija rozważania Sądu
odwoławczego, który odniósł się do ustaleń poczynionych w tym zakresie przez
Sąd pierwszej instancji. W uzasadnieniu kasacji skarżący ponownie przeprowadza
rozważania o możliwości zakwalifikowania działania oskarżonego w warunkach
zamiaru ewentualnego, jednak pomija kwestię odpowiedzialności oskarżonego w
ramach współsprawstwa. Trzeba bowiem zaznaczyć, że w mieszkaniu
oskarżonego odnaleziono liczne ślady biologiczne (krwi) pokrzywdzonego. Obaj
oskarżeni przyznali się do pobicia A. Z. Ujawniona zaś rana kłuta szyi o głębokości
8 cm na ciele pokrzywdzonego została w pełni zgodnie z dyrektywą wyrażoną w
art. 7 k.p.k. przyjęta jako podstawa wnioskowania o zamiarze pozbawienia życia
pokrzywdzonego. Kwalifikacja pobicia ze skutkiem śmiertelnym, co w trakcie
postępowania usiłowała wywieść obrona, nie mogła więc zostać przyjęta w realiach
niniejszej sprawy, gdyż - niewątpliwie - charakter obrażeń, których A. Z. doznał od
oskarżonych, w/w rana kłuta oraz pozostawienie jeszcze żyjącego
pokrzywdzonego bez udzielenia mu pomocy, pozwalało na przyjęcie zamiaru
ewentualnego przestępstwa z art. 148 § 1 k.k. Ustalenia i wnioskowanie Sądów
obu instancji pozostają więc pod ochroną zasady swobodnej oceny dowodów, a
wobec faktu, że to jedynie strona zgłasza w dalszym ciągu wątpliwości w zakresie
przeprowadzonych ustaleń faktycznych, w sprawie nie zaszła też obraza zasady z
art. 5 § 2 k.p.k. Niniejsza gwarancja procesowa dotyczy sytuacji, w której to organ
procesowy ujawnia określone wątpliwości i nie rozstrzyga ich na korzyść
oskarżonego. Podnoszenie zaś zarzutu obrazy art. 366 § 1 k.p.k., który stanowi, że
przewodniczący kieruje rozprawą i czuwa nad jej prawidłowym przebiegiem,
bacząc, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, a w miarę
możności także okoliczności sprzyjające popełnieniu przestępstwa, jawi się jako
4
zupełnie niecelowe i niezrozumiałe.
Bezzasadny jest również zarzut obrazy art. 7 i art. 410 k.p.k. Nie został on
powiązany z obrazą art. 433 § 1 i 2 w zw. z art. 457 § 3 k.p.k. W realiach
rozpoznawanej sprawy, gdy Sąd drugiej instancji nie wydał wyroku
reformatoryjnego w zakresie winy (sprawstwa) oskarżonego, lecz jedynie w
zakresie wymiaru kary, formułowanie samoistnego zarzutu obrazy art. 7 i art.
410 w kasacji jest nieuprawnione. Ponieważ skarżący powiela w nim rozważania
dotyczące przyjętej w sprawie postaci zamiaru, jego rozpoznanie i ocena są
tożsame jak dotyczące zarzutu obrazy art. 148 § 1 k.k.
Z tych wszystkich względów, Sąd Najwyższy oddalił kasację jako oczywiście
bezzasadną.