Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt V KK 220/13
POSTANOWIENIE
Dnia 27 listopada 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 27 listopada 2013 r.
sprawy M. P.
skazanego z art. 177 § 2 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej
od wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 14 grudnia 2012 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w G. z dnia 7 lutego 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć kosztami postępowania kasacyjnego
oskarżycielkę posiłkową K. U.
UZASADNIENIE
Kasacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej okazała się być bezzasadna
w stopniu oczywistym.
W kasacji zarzucono rażące naruszenie prawa procesowego, polegające na
obrazie przepisu art. 2, art. 4, art. 7, art. 433 § 2 w zw. z art. 457 § 3 k.p.k.,
polegającą na:
1. całkowitym nieustosunkowaniu się do niektórych zarzutów apelacji:
2. braku ustosunkowania się w sposób merytorycznie wyczerpujący do
niektórych zarzutów apelacyjnych, co skutkowało ich nienależytym
rozpoznaniem.
2
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do
ponownego rozpoznania temuż Sądowi.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty kasacji okazały się być bezzasadne w stopniu oczywistym.
Przede wszystkim zauważyć należy, że autor kasacji zdaje się nie do końca
poprawnie postrzegać rolę nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim jest kasacja,
w szczególności przypomnieć wypada, że kasacja jest środkiem zaskarżenia
służącym kontroli poprawności postępowania odwoławczego i zasadniczo
niedopuszczalne jest podnoszenie w kasacji uchybień, które miały miejsce w
postępowaniu przed sądem I instancji. Skarga wniesiona w przedmiotowej sprawie
pozornie tylko odnosi się do wad postępowania odwoławczego, w istocie zaś
zmierza do ponownego zakwestionowania prawidłowości dokonanej przez Sąd
meriti – a przy tym w pełni zaakceptowanej w wyniku kontroli odwoławczej przez
Sąd Okręgowy – oceny materiału dowodowego oraz ustaleń faktycznych. Zważyć
jednak należy, że postępowanie kasacyjne nie może stanowić powtórzenia
postępowania odwoławczego i nie jest swego rodzaju „trzecią instancją”, która
służyć ma kolejnemu weryfikowaniu poprawności zapadłych orzeczeń. Skarżącemu
przypomnieć należy nadto, że podstawą kasacji winno być naruszenie prawa przez
sąd odwoławczy, a nie samo nieuwzględnienie zarzutów apelacji.
Co do zarzutu całkowitego nieustosunkowania się do zarzutów apelacji,
skarżący zdaje się precyzować ten zarzut w pkt 5 i 8 uzasadnienia kasacji, tj. w
tych dwóch fragmentach kasacji wskazano okoliczności, które rzekomo całkowicie
pominął sąd odwoławczy. Wbrew twierdzeniom autora kasacji, kwestie te były
jednak przedmiotem rozważań sądu odwoławczego. I tak, co do zarzutu
sprzeczności opinii biegłych odnośnie ustalenia prędkości pojazdu, sąd
odwoławczy sprawę rozważył na s. 5-6 uzasadnienia, zaś jeśli chodzi o kwestię
dostrzeżenia pokrzywdzonego przez oskarżonego omówiono ją na s. 8
uzasadnienia. Rozważania te są rzeczowe i rzetelne, dostatecznie szczegółowe i
przekonujące, co każe omawiany zarzut kasacji uznać za bezzasadny.
3
Niezasadny jest też zarzut pkt 2 kasacji, tj. nieustosunkowania się
merytorycznego w sposób wyczerpujący do zarzutów apelacji. Przeciwnie Sąd
Najwyższy uznał, że zarzuty są rozważone starannie, z rzeczową i przekonującą
argumentacją, odnoszącą się konkretnie do realiów sprawy. Skarżącemu chodzi w
istocie o to, że argumentacja ta jest dla niego niekorzystna i odmawia zasadności
zarzutom odwoławczym. Kasacja jest jedynie dość dowolną polemiką ze
stanowiskiem sądu odwoławczego, zmierzającą de facto do powtórzenia kontroli
instancyjnej dokonanej prawidłowo. Przechodząc do szczegółowych kwestii
podniesionych w uzasadnieniu kasacji, zacząć należy od stwierdzenia, że zarzut w
pkt 1 uzasadnienia kasacji jest zupełnie dowolny i ogólnikowy. Pisząc w treści
uzasadnienia, że opinie biegłych uwolniły oskarżonego od odpowiedzialności, sąd I
instancji posłużył się jedynie pewnym skrótem myślowym – analiza uzasadnienia
nie wskazuje, by sąd zaniechał samodzielnego rozważenia kwestii sprawstwa i
winy oskarżonego. Kwestie podniesione w pkt 3-4 uzasadnienia kasacji zostały
rozważone na s. 5-7 uzasadnienia wyroku II instancji, zaś kwestie podniesione w
pkt 6-7 uzasadnienia kasacji – na s. 8-9 uzasadnienia wyroku sądu odwoławczego.
Zarzut z pkt 9 uzasadnienia kasacji nie może być skuteczny w postępowaniu
kasacyjnym, gdyż odnosi się bezpośrednio do ustaleń faktycznych dokonanych w
sądzie I instancji.
Z wszystkich tych powodów, Sąd Najwyższy uznał, że zarzuty kasacji nie
znajdują potwierdzenia w realiach sprawy. W powyższych względów orzeczono jak
w sentencji.