III KK 305/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-01-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt III KK 305/13
POSTANOWIENIE
Dnia 13 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 13 grudnia 2013 r.
sprawy S. K.,
skazanej z art. 233 § 4 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego
od wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 4 kwietnia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w A. z dnia 18 grudnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć kosztami postępowania kasacyjnego oskarżyciela
posiłkowego T. Z.
UZASADNIENIE
Kasacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazała się być
bezzasadna w stopniu oczywistym.
W kasacji zarzucono rażące naruszenie:
1. prawa materialnego, a mianowicie art. 233 § 4 k.k., poprzez jego
bezzasadne niezastosowanie, w sytuacji, gdy materiał dowodowy jednoznacznie
wskazuje, że oskarżona popełniła zarzucany jej czyn, w szczególności sporządziła
fałszywą opinię godząc się na to, tj. z zamiarem ewentualnym;
2. prawa procesowego, polegające na obrazie przepisu art. 4 w zw. z art. 7 w
zw. z art. 457 § 3 k.p.k., poprzez uprzywilejowane traktowanie przez Sąd I instancji
oskarżonej, które przejawiało się bezzasadnym usprawiedliwianiem sporządzenia
2
fałszywej opinii takimi czynnikami jak zaawansowany wiek, osłabiona percepcja,
wolne procesy myślowe.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu
Rejonowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temuż Sądowi.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej. Ze stanowiskiem prokuratora polemizuje pełnomocnik
oskarżyciela posiłkowego w złożonej w sprawie replice.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty kasacji okazały się być bezzasadne w stopniu oczywistym.
Pierwszy z zarzutów kasacji tylko pozornie dotyczy naruszenia prawa
materialnego. Skarżący nie ukrywa, że w istocie zarzuca błędnie, jego zdaniem,
przyjęcie, że oskarżonej nie można przypisać zamiaru wydania fałszywej opinii, co
wykluczało zastosowanie art. 233 § 4 k.k., statuującego występek umyślny. Sąd
Najwyższy pragnie zwrócić uwagę skarżącego, że ustalenia dotyczące strony
podmiotowej czynu zabronionego, w tym przyjęcie zamiaru czy też jego postaci,
należą do sfery ustaleń faktycznych, które z mocy art. 523 § 1 k.p.k. nie mogą być
przedmiotem zarzutu kasacyjnego. Zarzut obrazy prawa materialnego mógłby być
zaś rozważany jedynie wówczas, gdyby dotyczył wykładni bądź zastosowania tego
prawa w niekwestionowanym stanie faktycznym.
Co do drugiego zarzutu trzeba zauważyć, że nie jest on sformułowany w
sposób jasny. Zarzut niezasadnego usprawiedliwiania zachowania oskarżonej
takimi czynnikami jak zaawansowany wiek, osłabiona percepcja, wolne procesy
myślowe, dotyczy postępowania Sądu I instancji i był podniesiony w apelacji.
Wskazanie w treści omawianego zarzutu normy art. 457 § 3 k.p.k., sugeruje, że
skarżący zarzuca nienależyte rozpoznanie tego zarzutu przez Sąd odwoławczy.
Tak rozumiany zarzut z pkt 2 kasacji jawi się jednak jako bezzasadny. Sąd
odwoławczy poświęcił tej kwestii dość obszerne i wnikliwe rozważania (s. 3
uzasadnienia wyroku SO), a jego stanowisko w przedmiocie omawianego zarzutu
jest zdaniem Sądu Najwyższego poprawne. Argument użyty przez Sąd Rejonowy
był niefortunny w tym znaczeniu, że mógł być opacznie rozumiany, niemniej nie
można mieć wątpliwości, że w pełni zasadne jest branie pod uwagę przy ustalaniu
3
zamiaru popełnienia przestępstwa, tego rodzaju okoliczności podmiotowych, jak
wiek oskarżonej, czy jej sprawność intelektualna.
Z tych powodów, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
Dnia 13 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 13 grudnia 2013 r.
sprawy S. K.,
skazanej z art. 233 § 4 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego
od wyroku Sądu Okręgowego w S. z dnia 4 kwietnia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w A. z dnia 18 grudnia 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. obciążyć kosztami postępowania kasacyjnego oskarżyciela
posiłkowego T. Z.
UZASADNIENIE
Kasacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazała się być
bezzasadna w stopniu oczywistym.
W kasacji zarzucono rażące naruszenie:
1. prawa materialnego, a mianowicie art. 233 § 4 k.k., poprzez jego
bezzasadne niezastosowanie, w sytuacji, gdy materiał dowodowy jednoznacznie
wskazuje, że oskarżona popełniła zarzucany jej czyn, w szczególności sporządziła
fałszywą opinię godząc się na to, tj. z zamiarem ewentualnym;
2. prawa procesowego, polegające na obrazie przepisu art. 4 w zw. z art. 7 w
zw. z art. 457 § 3 k.p.k., poprzez uprzywilejowane traktowanie przez Sąd I instancji
oskarżonej, które przejawiało się bezzasadnym usprawiedliwianiem sporządzenia
2
fałszywej opinii takimi czynnikami jak zaawansowany wiek, osłabiona percepcja,
wolne procesy myślowe.
Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku oraz wyroku Sądu
Rejonowego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania temuż Sądowi.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wniósł o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej. Ze stanowiskiem prokuratora polemizuje pełnomocnik
oskarżyciela posiłkowego w złożonej w sprawie replice.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Zarzuty kasacji okazały się być bezzasadne w stopniu oczywistym.
Pierwszy z zarzutów kasacji tylko pozornie dotyczy naruszenia prawa
materialnego. Skarżący nie ukrywa, że w istocie zarzuca błędnie, jego zdaniem,
przyjęcie, że oskarżonej nie można przypisać zamiaru wydania fałszywej opinii, co
wykluczało zastosowanie art. 233 § 4 k.k., statuującego występek umyślny. Sąd
Najwyższy pragnie zwrócić uwagę skarżącego, że ustalenia dotyczące strony
podmiotowej czynu zabronionego, w tym przyjęcie zamiaru czy też jego postaci,
należą do sfery ustaleń faktycznych, które z mocy art. 523 § 1 k.p.k. nie mogą być
przedmiotem zarzutu kasacyjnego. Zarzut obrazy prawa materialnego mógłby być
zaś rozważany jedynie wówczas, gdyby dotyczył wykładni bądź zastosowania tego
prawa w niekwestionowanym stanie faktycznym.
Co do drugiego zarzutu trzeba zauważyć, że nie jest on sformułowany w
sposób jasny. Zarzut niezasadnego usprawiedliwiania zachowania oskarżonej
takimi czynnikami jak zaawansowany wiek, osłabiona percepcja, wolne procesy
myślowe, dotyczy postępowania Sądu I instancji i był podniesiony w apelacji.
Wskazanie w treści omawianego zarzutu normy art. 457 § 3 k.p.k., sugeruje, że
skarżący zarzuca nienależyte rozpoznanie tego zarzutu przez Sąd odwoławczy.
Tak rozumiany zarzut z pkt 2 kasacji jawi się jednak jako bezzasadny. Sąd
odwoławczy poświęcił tej kwestii dość obszerne i wnikliwe rozważania (s. 3
uzasadnienia wyroku SO), a jego stanowisko w przedmiocie omawianego zarzutu
jest zdaniem Sądu Najwyższego poprawne. Argument użyty przez Sąd Rejonowy
był niefortunny w tym znaczeniu, że mógł być opacznie rozumiany, niemniej nie
można mieć wątpliwości, że w pełni zasadne jest branie pod uwagę przy ustalaniu
3
zamiaru popełnienia przestępstwa, tego rodzaju okoliczności podmiotowych, jak
wiek oskarżonej, czy jej sprawność intelektualna.
Z tych powodów, Sąd Najwyższy orzekł jak w sentencji.