Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 287/13
POSTANOWIENIE
Dnia 11 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Eugeniusz Wildowicz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 11 grudnia 2013 r.
sprawy R. L.
skazanego z art. 197 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w K.
z dnia 11 kwietnia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w K.
z dnia 9 listopada 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1. oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adw. T. Ż. –
Kancelaria Adwokacka – kwotę 442,80 zł (czterysta czterdzieści
dwa złote i osiemdziesiąt groszy), w tym 23 % podatku VAT,
tytułem wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji,
2. obciążyć skazanego kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
2
Kasacja jest bezzasadna w stopniu oczywistym, stąd jej oddalenie na
posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
Podniesione w kasacji zarzuty rażącego naruszenia art. 433 § 2 k.p.k. i art.
457 § 3 k.p.k. są chybione, gdyż Sąd Odwoławczy w sposób właściwy wywiązał się
z obowiązków kontrolnych, jakie nakładają na niego powyższe przepisy. Rzetelnie
rozważył bowiem wszystkie zarzuty zgłoszone w obu apelacjach i przekonująco
wykazał w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku ich niezasadność.
I tak, do zarzutu odbycia przez oskarżonego w bardzo krótkim odstępie
czasu dwóch stosunków seksualnych i wiążącej się z tym oceny wiarygodności
zeznań pokrzywdzonej G. M., Sąd odwoławczy odniósł się na s. 9 - 10
uzasadnienia. Rozważając ten zarzut zgodził się z sądem pierwszej instancji, że
opinia biegłego stwierdzająca, iż oskarżony, będący młodym mężczyzną w dodatku
pod wpływem alkoholu, był zdolny do obycia obu stosunków seksualnych w tak
krótkim czasie, jest pełna, jasna i nie zawiera sprzeczności. Sąd Odwoławczy
podzielił również ocenę zeznań pokrzywdzonej przeprowadzoną przez Sąd
Rejonowy. Skarżący w kasacji nie tylko nie podważył dokonanej przez ten Sąd
oceny powyższego zarzutu, ale również nie wskazał, jakie jeszcze inne, istotne dla
oceny tego zarzutu, okoliczności zostały przez Sąd odwoławczy pominięte.
Analogicznie, Sąd Okręgowy ustosunkował się do zgłoszonego w apelacji
obrońcy zarzutu dotyczącego oceny zachowania skazanego, który bezpośrednio po
całym zdarzeniu podał swój numer telefonu komórkowego pokrzywdzonej i zażądał
wykonania przez nią połączenia, by uzyskać w ten sposób numer jej telefonu
komórkowego. Przekonuje stanowisko Sądów obu instancji, że zachowanie
oskarżonego w tym zakresie, stanowiło próbę zatuszowania naganności jego
zachowania.
Również zarzut zdawkowej oceny przez Sąd ad quem przyjętej przez Sąd
Rejonowy oceny zeznań świadka M. A. uznać należy za nietrafny. Sąd Okręgowy
na s. 11 uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia uznał za w pełni przekonującą
ocenę zeznań tego świadka dokonaną przez Sąd I instancji, nie dopatrując się w
niej żadnych nieprawidłowości.
Odnosząc się do kwestii braku rozważenia przez Sąd odwoławczy zarzutu
dotyczącego stanu odzieży oskarżonego po odbyciu przez niego stosunku
3
dopochwowego z pokrzywdzoną będącą w okresie menstruacji, stwierdzić należy,
iż jest on chybiony. Po pierwsze, zarzut ten nie został wskazany w petitum skargi
(podniesiono tam zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, naruszenia art. 410 k.p.k.
i art. 424 § 1 k.p.k. oraz rażącej niewspółmierności kary). Kwestia ta była
przytaczana (w dwóch zdaniach) w jej uzasadnieniu, jedynie jako omówienie
zarzutów apelacyjnych. Nie można zaś wymagać od Sądu drugiej instancji, aby
odnosił się do każdego argumentu przytaczanego w uzasadnieniu skargi. Po drugie,
gdyby nawet uznać, że doszło w ten sposób do uchybienia w procedowaniu Sądu
Okręgowego, to nie mogło ono mieć istotnego wpływu na treść orzeczenia.
Przekonują o tym uwagi prokuratora, który w pisemnej odpowiedzi na kasację
wskazał, że Sąd Okręgowy słusznie zaakceptował postępowanie Sądu pierwszej
instancji, który z kolei oparł swoje rozstrzygnięcie na konsekwentnych i
stanowczych zeznaniach pokrzywdzonej G. M. Podkreślić przy tym należy, że Sąd I
instancji ustalił, iż zabrudzeniu krwią menstruacyjną uległa wyłącznie bielizna
oskarżonego. Sposób ustalenia powyższych okoliczności faktycznych Sąd
Rejonowy szczegółowo uzasadnił i zostało to zaakceptowane przez Sąd
Odwoławczy.
Wszystko to prowadzi do wniosku, że podniesione w kasacji zarzuty
naruszenia przepisów prawa procesowego są oczywiście bezzasadne.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy orzekł, jak w postanowieniu. O
kosztach sądowych postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto na podstawie
art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 518 k.p.k.