IV KO 104/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:03-01-2014
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt IV KO 104/13
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Tomasz Artymiuk
SSN Przemysław Kalinowski
w sprawie R.K.
oskarżonego z art. 190 a § 1 k.k.
po rozpoznaniu wniosku zawartego w postanowieniu
Sądu Rejonowego w K.
z dnia 6 grudnia 2013 r.,
o przekazanie sprawy w trybie art. 37 k.p.k. innemu sądowi równorzędnemu
postanowił:
wniosku nie uwzględnić.
UZASADNIENIE
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Poza dyskusją jest, że przepis art. 37 k.p.k. jako wyjątkowy nie podlega
interpretacji rozszerzającej (por. OSNKW 1995, z. 9-10, poz. 67). Podnosi się, że
jego nadmierne wykorzystywanie może w praktyce podważyć zaufanie do
niezależności sądów i niezawisłości sędziów (por. T. Grzegorczyk, Kodeks
postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2008, s. 170-172). Ten przepis,
stanowiący wyjątek od orzekania przez sąd miejscowo właściwy, ma na względzie
w zasadzie tylko takie sytuacje, które mogą wywierać wpływ na swobodę orzekania
lub stwarzać przekonanie o braku warunków do rozpoznania sprawy w sposób
obiektywny (por. OSNKW 1995, z. 9-10, poz. 68). W żadnym zaś wypadku
powodem przekazania sprawy nie mogą stać się względy natury technicznej,
2
utrudniające rozpoczęcie rozprawy i prowadzenie postępowania (por. OSNKW
2000, z. 5-6, poz. 48).
Sąd Najwyższy, nie może w świetle przedstawionej wyżej wykładni
zaaprobować poglądu o konieczności zastosowania, w sytuacji istniejącej w
niniejszej sprawie, instytucji z art. 37 k.p.k. Wprawdzie nie można wykluczyć
zastosowania art. 37 k.p.k. w przypadku konieczności doprowadzenia do
przeprowadzenia procesu karnego, który okazuje się mało realny, z uwagi na stan
zdrowia oskarżonego, bez odejścia od zasady właściwości miejscowej sądu.
Jednakże tego rodzaju konieczność nie zachodzi w niniejszej sprawie. Otóż, w
realiach sprawy nie istnieją przeszkody do sprawnego przeprowadzenia
postępowania wobec oskarżonego R. K. Z opinii prof. dr hab. St. Z., dr hab. P. K.,
lek. J. B. nie wynika przecież, że oskarżony nie jest zdolny do udziału w rozprawie
przed Sądem Rejonowym w K. Kwestia ta była też przedmiotem rozważań Sądu
Okręgowego w K., który postanowieniem z dnia 29 listopada 2013 r., nie uwzględnił
wniosku Sądu Rejonowego w K. o przekazanie niniejszej sprawy do rozpoznania
innemu sądowi równorzędnemu w trybie art. 36 k.p.k.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy postanowił, jak na wstępie.
POSTANOWIENIE
Dnia 18 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz (przewodniczący, sprawozdawca)
SSN Tomasz Artymiuk
SSN Przemysław Kalinowski
w sprawie R.K.
oskarżonego z art. 190 a § 1 k.k.
po rozpoznaniu wniosku zawartego w postanowieniu
Sądu Rejonowego w K.
z dnia 6 grudnia 2013 r.,
o przekazanie sprawy w trybie art. 37 k.p.k. innemu sądowi równorzędnemu
postanowił:
wniosku nie uwzględnić.
UZASADNIENIE
Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.
Poza dyskusją jest, że przepis art. 37 k.p.k. jako wyjątkowy nie podlega
interpretacji rozszerzającej (por. OSNKW 1995, z. 9-10, poz. 67). Podnosi się, że
jego nadmierne wykorzystywanie może w praktyce podważyć zaufanie do
niezależności sądów i niezawisłości sędziów (por. T. Grzegorczyk, Kodeks
postępowania karnego. Komentarz, Warszawa 2008, s. 170-172). Ten przepis,
stanowiący wyjątek od orzekania przez sąd miejscowo właściwy, ma na względzie
w zasadzie tylko takie sytuacje, które mogą wywierać wpływ na swobodę orzekania
lub stwarzać przekonanie o braku warunków do rozpoznania sprawy w sposób
obiektywny (por. OSNKW 1995, z. 9-10, poz. 68). W żadnym zaś wypadku
powodem przekazania sprawy nie mogą stać się względy natury technicznej,
2
utrudniające rozpoczęcie rozprawy i prowadzenie postępowania (por. OSNKW
2000, z. 5-6, poz. 48).
Sąd Najwyższy, nie może w świetle przedstawionej wyżej wykładni
zaaprobować poglądu o konieczności zastosowania, w sytuacji istniejącej w
niniejszej sprawie, instytucji z art. 37 k.p.k. Wprawdzie nie można wykluczyć
zastosowania art. 37 k.p.k. w przypadku konieczności doprowadzenia do
przeprowadzenia procesu karnego, który okazuje się mało realny, z uwagi na stan
zdrowia oskarżonego, bez odejścia od zasady właściwości miejscowej sądu.
Jednakże tego rodzaju konieczność nie zachodzi w niniejszej sprawie. Otóż, w
realiach sprawy nie istnieją przeszkody do sprawnego przeprowadzenia
postępowania wobec oskarżonego R. K. Z opinii prof. dr hab. St. Z., dr hab. P. K.,
lek. J. B. nie wynika przecież, że oskarżony nie jest zdolny do udziału w rozprawie
przed Sądem Rejonowym w K. Kwestia ta była też przedmiotem rozważań Sądu
Okręgowego w K., który postanowieniem z dnia 29 listopada 2013 r., nie uwzględnił
wniosku Sądu Rejonowego w K. o przekazanie niniejszej sprawy do rozpoznania
innemu sądowi równorzędnemu w trybie art. 36 k.p.k.
Kierując się powyższym Sąd Najwyższy postanowił, jak na wstępie.