V CSK 171/13
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:28-03-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V CSK 171/13
POSTANOWIENIE
Dnia 20 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Kocon
w sprawie ze skargi K. M.
przeciwko I. Bankowi S.A. w K.
o uchylenie wyroku sądu polubownego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 grudnia 2013 r.,
na skutek skargi kasacyjnej skarżącego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 października 2012 r.
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania; zasądza
od skarżącego na rzecz przeciwnika skargi kwotę 600 zł (
sześćset ) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Określone w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący
wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które będą
mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do
rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Skarżący we wniesionej skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 30 października 2012 r. wniosek o jej przyjęcie do rozpoznania oparł na
przesłance wskazanej w art. 3989
§ 1 pkt 1,2 i 4 k.p.c. Szczegółowa analiza
uzasadnienia tego wniosku nie pozwala na stwierdzenie, że w sprawie występuje
istotne zagadnienie prawne, potrzeba wykładni powołanych w skardze przepisów
prawa oraz aby skarga była oczywiście uzasadniona.
Skarżący pomija, że zadaniem sądu powszechnego rozpoznającego skargę
o uchylenie wyroku sądu polubownego jest wyjaśnienie, czy w sprawie nie
wystąpiła określona w ustawie podstawa uchylenia tego wyroku. Nie mieści się tu,
co do zasady, kontrola zgodności wyroku sądu polubownego z prawem
materialnym ani badanie, czy znajduje on oparcie w faktach przytoczonych w jego
uzasadnieniu i czy fakty te zostały prawidłowo ustalone (por. orzeczenia Sądu
Najwyższego: z dnia 6 maja 1936 r., I C 1914/35, Zb. Orz. 1937, nr 2, poz. 56,
z dnia 18 marca 1938 r., II C 2989/37, Zb. Orz. 1939, nr 2, poz. 59, z dnia
21 grudnia 2004 r., I CK 405/04, LEX nr 500191, z dnia 8 grudnia 2006 r., V CSK
321/06, LEX nr 322023, z dnia 11 maja 2007 r., I CSK 82/07, OSNC 2008, nr 6,
poz. 64).
3
Podstawy uchylenia wyroku sądu polubownego wymienia wyczerpująco art.
1206 k.p.c. Sąd rozpoznający skargę jest związany przytoczonymi przez
skarżącego podstawami, może więc uchylić wyrok sądu polubownego ze względu
na zaistnienie podstawy wymienionej w art. 1206 w zasadzie o tyle tylko, o ile
została ona powołana skardze. Z urzędu, a zatem nawet bez przytoczenia
w skardze, uwzględnia jedynie dwie z wymienionych w art. 1206 k.p.c. podstaw
uchylenia wyroku sądu arbitrażowego: wynikającą z ustawy niemożność
rozstrzygnięcia sporu przez ten sąd (art. 1206 § 2 pkt 1 k.p.c.) i sprzeczność
wyroku sądu arbitrażowego z podstawowymi zasadami porządku prawnego
Rzeczypospolitej Polskiej (art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c.).
W podstawach skargi znalazły się zarzuty dotyczące uchybienia przez wyrok
sądu polubownego praworządności, zasad współżycia społecznego, a także
konkretne zarzuty dotyczące sposobu procesowania i dokonywania ustaleń
faktycznych, a także ocen. Zarzuty te uznane zostały przez orzekające w sprawie
Sądy za niezasadne. Wbrew stanowisku skarżącego przy ich ocenie Sąd
Apelacyjny nie dopuścił się naruszenia powołanych w skardze kasacyjnej
przepisów.
Z tych przyczyn orzeczono, jak w postanowieniu.
POSTANOWIENIE
Dnia 20 grudnia 2013 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Marian Kocon
w sprawie ze skargi K. M.
przeciwko I. Bankowi S.A. w K.
o uchylenie wyroku sądu polubownego,
na posiedzeniu niejawnym w Izbie Cywilnej w dniu 20 grudnia 2013 r.,
na skutek skargi kasacyjnej skarżącego od wyroku Sądu Apelacyjnego
z dnia 30 października 2012 r.
odmawia przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania; zasądza
od skarżącego na rzecz przeciwnika skargi kwotę 600 zł (
sześćset ) tytułem kosztów postępowania kasacyjnego.
2
UZASADNIENIE
Określone w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. wymaganie uzasadnienia w skardze
kasacyjnej wniosku o przyjęcie jej do rozpoznania zostaje spełnione, jeśli skarżący
wykaże, że w sprawie występuje istotne zagadnienie prawne, istnieje potrzeba
wykładni przepisów prawnych budzących poważne wątpliwości lub wywołujących
rozbieżności w orzecznictwie sądów, zachodzi nieważność postępowania lub
skarga kasacyjna jest oczywiście uzasadniona. Cel wymagania przewidzianego
w art. 3984
§ 1 pkt 3 k.p.c. może być zatem osiągnięty jedynie przez powołanie
i uzasadnienie istnienia przesłanek o charakterze publicznoprawnym, które będą
mogły stanowić podstawę oceny skargi kasacyjnej pod kątem przyjęcia jej do
rozpoznania. Na tych jedynie przesłankach Sąd Najwyższy może oprzeć
rozstrzygnięcie w kwestii przyjęcia bądź odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do
rozpoznania.
Skarżący we wniesionej skardze kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego z
dnia 30 października 2012 r. wniosek o jej przyjęcie do rozpoznania oparł na
przesłance wskazanej w art. 3989
§ 1 pkt 1,2 i 4 k.p.c. Szczegółowa analiza
uzasadnienia tego wniosku nie pozwala na stwierdzenie, że w sprawie występuje
istotne zagadnienie prawne, potrzeba wykładni powołanych w skardze przepisów
prawa oraz aby skarga była oczywiście uzasadniona.
Skarżący pomija, że zadaniem sądu powszechnego rozpoznającego skargę
o uchylenie wyroku sądu polubownego jest wyjaśnienie, czy w sprawie nie
wystąpiła określona w ustawie podstawa uchylenia tego wyroku. Nie mieści się tu,
co do zasady, kontrola zgodności wyroku sądu polubownego z prawem
materialnym ani badanie, czy znajduje on oparcie w faktach przytoczonych w jego
uzasadnieniu i czy fakty te zostały prawidłowo ustalone (por. orzeczenia Sądu
Najwyższego: z dnia 6 maja 1936 r., I C 1914/35, Zb. Orz. 1937, nr 2, poz. 56,
z dnia 18 marca 1938 r., II C 2989/37, Zb. Orz. 1939, nr 2, poz. 59, z dnia
21 grudnia 2004 r., I CK 405/04, LEX nr 500191, z dnia 8 grudnia 2006 r., V CSK
321/06, LEX nr 322023, z dnia 11 maja 2007 r., I CSK 82/07, OSNC 2008, nr 6,
poz. 64).
3
Podstawy uchylenia wyroku sądu polubownego wymienia wyczerpująco art.
1206 k.p.c. Sąd rozpoznający skargę jest związany przytoczonymi przez
skarżącego podstawami, może więc uchylić wyrok sądu polubownego ze względu
na zaistnienie podstawy wymienionej w art. 1206 w zasadzie o tyle tylko, o ile
została ona powołana skardze. Z urzędu, a zatem nawet bez przytoczenia
w skardze, uwzględnia jedynie dwie z wymienionych w art. 1206 k.p.c. podstaw
uchylenia wyroku sądu arbitrażowego: wynikającą z ustawy niemożność
rozstrzygnięcia sporu przez ten sąd (art. 1206 § 2 pkt 1 k.p.c.) i sprzeczność
wyroku sądu arbitrażowego z podstawowymi zasadami porządku prawnego
Rzeczypospolitej Polskiej (art. 1206 § 2 pkt 2 k.p.c.).
W podstawach skargi znalazły się zarzuty dotyczące uchybienia przez wyrok
sądu polubownego praworządności, zasad współżycia społecznego, a także
konkretne zarzuty dotyczące sposobu procesowania i dokonywania ustaleń
faktycznych, a także ocen. Zarzuty te uznane zostały przez orzekające w sprawie
Sądy za niezasadne. Wbrew stanowisku skarżącego przy ich ocenie Sąd
Apelacyjny nie dopuścił się naruszenia powołanych w skardze kasacyjnej
przepisów.
Z tych przyczyn orzeczono, jak w postanowieniu.