V KO 1/14
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Izby:
-
Jednostka obsługująca sprawę:
-
Forma orzeczenia:
-
Typ składu:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Informacje o źródle orzeczenia:
- Link do źródła orzeczenia
-
Data publikacji:20-02-2014
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
Sygn. akt V KO 1/14
POSTANOWIENIE
Dnia 12 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)
SSN Dorota Rysińska
SSN Andrzej Stępka (sprawozdawca)
w sprawie W. L.
oskarżonego o przestępstwo z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art.
11 § 2 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 12 lutego 2014 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w S., o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu
równorzędnemu sądowi w trybie art. 37 k.p.k
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w K.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 2 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy w S. wystąpił do
Sądu Najwyższego z wnioskiem o przekazanie sprawy W. L. do rozpoznania
innemu równorzędnemu sądowi w trybie art. 37 k.p.k. Na uzasadnienie podniesiono,
że W. L. został oskarżony o przestępstwo z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k., popełnione na szkodę sędziego tego Sądu – M. M. Z kolei
oskarżony wniósł o przesłuchanie w charakterze świadków trzech innych sędziów
przedmiotowego Sądu Rejonowego, w tym jego prezesa. W przekonaniu
wnioskującego Sądu, dobro wymiaru sprawiedliwości przemawia za przekazaniem
sprawy do rozpoznania innemu sądowi, by uniknąć podejrzeń o brak warunków do
2
obiektywnego rozpoznania sprawy w dotychczasowym sądzie, właściwym
rzeczowo i miejscowo do jej rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek Sądu Rejonowego zasługuje na uwzględnienie i jest zasadny.
Należy oczywiście zaznaczyć, że instytucja określona w art. 37 k.p.k. ma charakter
wyjątkowy, zaś odstąpienie od zasady rozpoznania sprawy przez sąd miejscowo
właściwy może nastąpić tylko w razie zaistnienia sytuacji jednoznacznie
świadczącej o tym, iż pozostawienie sprawy w gestii tego sądu sprzeciwiałoby się
dobru wymiaru sprawiedliwości. Przekazanie sprawy w omawianym trybie może
nastąpić tylko wtedy, gdy w sposób realny występują okoliczności, które mogą
stwarzać uzasadnione przekonanie o braku warunków do obiektywnego i
bezstronnego rozpoznania sprawy w danym sądzie. Taka sytuacja wystąpiła w
niniejszej sprawie.
Do Sądu Rejonowego w S. wpłynął akt oskarżenia przeciwko W. L.,
oskarżonemu o popełnienie przestępstwa z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k., na szkodę sędziego tego Sądu. Zawiadomienie o
popełnieniu w/w przestępstwa złożył w Prokuraturze wiceprezes tego Sądu, sędzia
R. B., który aktualnie jest prezesem Sądu Rejonowego w S. Nadto oskarżony w
pisemnej odpowiedzi na akt oskarżenia wniósł o przesłuchanie w charakterze
świadka zarówno sędziego R. B., jak i dwóch innych sędziów tego Sądu. To może
prowadzić do niezasadnych komentarzy i ocen podważających bezstronność tych
sędziów. Skoro osobą pokrzywdzoną jest sędzia orzekający stale w sądzie
właściwym miejscowo do rozpoznania niniejszej sprawy, który zapewne będzie
przesłuchany w charakterze świadka, zaś oskarżony W. L. żąda przesłuchania
kolejnych sędziów przedmiotowego Sądu, to okoliczności te mogą powodować
przekonanie o braku warunków do obiektywnego rozpoznania sprawy. Tym bardziej,
że w charakterze świadka miałby wystąpić również prezes tego Sądu – a więc
administracyjny zwierzchnik wszystkich sędziów Sądu Rejonowego w S., który
wcześniej skierował zawiadomienie o popełnieniu przez W. L. przedmiotowego
przestępstwa. Sąd Najwyższy w swoim orzecznictwie konsekwentnie wyraża tego
rodzaju stanowisko, że „dobro wymiaru sprawiedliwości” w ujęciu art. 37 k.p.k.,
uzasadniające przekazanie sprawy do rozpoznania innemu równorzędnemu sądowi,
3
zachodzi także wtedy, gdy osobą pokrzywdzoną w postępowaniu karnym jest
sędzia orzekający w sądzie właściwym miejscowo (por. postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 30 stycznia 2013 r., IV KO 102/12, Lex Nr 1254724; z dnia 25
listopada 2010 r., V KO 93/10, R – OSNKW 2010/Nr 1, poz. 2372; z dnia 25
listopada 2010 r., V KO 96/10, R – OSNKW 2010/Nr 1, poz. 2374). W tej sytuacji
troska o to, aby rozstrzygnięciom sądowym towarzyszyła społeczna świadomość,
że są one niezależne od relacji zawodowych istniejących między pracownikami
organów wymiaru sprawiedliwości, uzasadnia przekazanie niniejszej sprawy
innemu równorzędnemu sądowi rejonowemu. Należy też podnieść, że fakt
przekazania sprawy nie oznacza bynajmniej swoistej "dyskwalifikacji" sądu
właściwego ze względu na miejsce popełnienia przestępstwa, lecz jest jedynie
potwierdzeniem przez Sąd Najwyższy trafnej inicjatywy tegoż sądu, że przekazanie
sprawy innemu sądowi równorzędnemu stworzy lepsze warunki dla właściwego jej
rozstrzygnięcia.
Z tych przyczyn przekazano niniejszą sprawę do rozpoznania Sądowi
Rejonowemu w K., a więc tym samym także poza obszar właściwości miejscowej
Sądu Okręgowego w S.
POSTANOWIENIE
Dnia 12 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Andrzej Siuchniński (przewodniczący)
SSN Dorota Rysińska
SSN Andrzej Stępka (sprawozdawca)
w sprawie W. L.
oskarżonego o przestępstwo z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k. w zw. z art.
11 § 2 k.k.,
po rozpoznaniu w Izbie Karnej na posiedzeniu w dniu 12 lutego 2014 r.,
wniosku Sądu Rejonowego w S., o przekazanie sprawy do rozpoznania innemu
równorzędnemu sądowi w trybie art. 37 k.p.k
na podstawie art. 37 k.p.k.
p o s t a n o w i ł
przekazać sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w K.
UZASADNIENIE
Postanowieniem z dnia 2 stycznia 2014 r. Sąd Rejonowy w S. wystąpił do
Sądu Najwyższego z wnioskiem o przekazanie sprawy W. L. do rozpoznania
innemu równorzędnemu sądowi w trybie art. 37 k.p.k. Na uzasadnienie podniesiono,
że W. L. został oskarżony o przestępstwo z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k., popełnione na szkodę sędziego tego Sądu – M. M. Z kolei
oskarżony wniósł o przesłuchanie w charakterze świadków trzech innych sędziów
przedmiotowego Sądu Rejonowego, w tym jego prezesa. W przekonaniu
wnioskującego Sądu, dobro wymiaru sprawiedliwości przemawia za przekazaniem
sprawy do rozpoznania innemu sądowi, by uniknąć podejrzeń o brak warunków do
2
obiektywnego rozpoznania sprawy w dotychczasowym sądzie, właściwym
rzeczowo i miejscowo do jej rozpoznania.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Wniosek Sądu Rejonowego zasługuje na uwzględnienie i jest zasadny.
Należy oczywiście zaznaczyć, że instytucja określona w art. 37 k.p.k. ma charakter
wyjątkowy, zaś odstąpienie od zasady rozpoznania sprawy przez sąd miejscowo
właściwy może nastąpić tylko w razie zaistnienia sytuacji jednoznacznie
świadczącej o tym, iż pozostawienie sprawy w gestii tego sądu sprzeciwiałoby się
dobru wymiaru sprawiedliwości. Przekazanie sprawy w omawianym trybie może
nastąpić tylko wtedy, gdy w sposób realny występują okoliczności, które mogą
stwarzać uzasadnione przekonanie o braku warunków do obiektywnego i
bezstronnego rozpoznania sprawy w danym sądzie. Taka sytuacja wystąpiła w
niniejszej sprawie.
Do Sądu Rejonowego w S. wpłynął akt oskarżenia przeciwko W. L.,
oskarżonemu o popełnienie przestępstwa z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 212 § 1 k.k.
w zw. z art. 11 § 2 k.k., na szkodę sędziego tego Sądu. Zawiadomienie o
popełnieniu w/w przestępstwa złożył w Prokuraturze wiceprezes tego Sądu, sędzia
R. B., który aktualnie jest prezesem Sądu Rejonowego w S. Nadto oskarżony w
pisemnej odpowiedzi na akt oskarżenia wniósł o przesłuchanie w charakterze
świadka zarówno sędziego R. B., jak i dwóch innych sędziów tego Sądu. To może
prowadzić do niezasadnych komentarzy i ocen podważających bezstronność tych
sędziów. Skoro osobą pokrzywdzoną jest sędzia orzekający stale w sądzie
właściwym miejscowo do rozpoznania niniejszej sprawy, który zapewne będzie
przesłuchany w charakterze świadka, zaś oskarżony W. L. żąda przesłuchania
kolejnych sędziów przedmiotowego Sądu, to okoliczności te mogą powodować
przekonanie o braku warunków do obiektywnego rozpoznania sprawy. Tym bardziej,
że w charakterze świadka miałby wystąpić również prezes tego Sądu – a więc
administracyjny zwierzchnik wszystkich sędziów Sądu Rejonowego w S., który
wcześniej skierował zawiadomienie o popełnieniu przez W. L. przedmiotowego
przestępstwa. Sąd Najwyższy w swoim orzecznictwie konsekwentnie wyraża tego
rodzaju stanowisko, że „dobro wymiaru sprawiedliwości” w ujęciu art. 37 k.p.k.,
uzasadniające przekazanie sprawy do rozpoznania innemu równorzędnemu sądowi,
3
zachodzi także wtedy, gdy osobą pokrzywdzoną w postępowaniu karnym jest
sędzia orzekający w sądzie właściwym miejscowo (por. postanowienia Sądu
Najwyższego: z dnia 30 stycznia 2013 r., IV KO 102/12, Lex Nr 1254724; z dnia 25
listopada 2010 r., V KO 93/10, R – OSNKW 2010/Nr 1, poz. 2372; z dnia 25
listopada 2010 r., V KO 96/10, R – OSNKW 2010/Nr 1, poz. 2374). W tej sytuacji
troska o to, aby rozstrzygnięciom sądowym towarzyszyła społeczna świadomość,
że są one niezależne od relacji zawodowych istniejących między pracownikami
organów wymiaru sprawiedliwości, uzasadnia przekazanie niniejszej sprawy
innemu równorzędnemu sądowi rejonowemu. Należy też podnieść, że fakt
przekazania sprawy nie oznacza bynajmniej swoistej "dyskwalifikacji" sądu
właściwego ze względu na miejsce popełnienia przestępstwa, lecz jest jedynie
potwierdzeniem przez Sąd Najwyższy trafnej inicjatywy tegoż sądu, że przekazanie
sprawy innemu sądowi równorzędnemu stworzy lepsze warunki dla właściwego jej
rozstrzygnięcia.
Z tych przyczyn przekazano niniejszą sprawę do rozpoznania Sądowi
Rejonowemu w K., a więc tym samym także poza obszar właściwości miejscowej
Sądu Okręgowego w S.