Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 388/13
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Krzysztof Cesarz
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 k.p.k.
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 25 lutego 2014 r.,
sprawy A. G.
uniewinnionego od czynu z art. 190 § 1 k.k.
z powodu kasacji wniesionej przez pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej
od wyroku Sądu Okręgowego w R.
z dnia 29 stycznia 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w R.
z dnia 3 października 2012 r.,
p o s t a n o w i ł
1) oddalić kasację jako oczywiście bezzasadną,
2) obciążyć oskarżycielkę posiłkową T. C. kosztami sądowymi
postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Sąd Rejonowy wyrokiem z dnia 3 października 2012 r., uniewinnił A. G. od
zarzutu dokonania czynu z art. 190 § 1 k.k. opisanego w ten sposób, że oskarżony
„groził T. C. pozbawieniem życia, które to groźby wzbudziły u pokrzywdzonej
uzasadnioną obawę, że będą spełnione”.
Wyrokiem z dnia 29 stycznia 2013 r., Sąd Okręgowy po rozpoznaniu apelacji
oskarżycielki posiłkowej T. C., utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając
apelację za oczywiście bezzasadną.
2
W kasacji od wyroku Sądu odwoławczego pełnomocnik oskarżycielki
posiłkowej zarzucił „rażące naruszenie prawa procesowego, które miało istotny
wpływ na treść orzeczenia a to:
1. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., polegające na nie rozważeniu
wszystkich wniosków i zarzutów wskazanych w środku odwoławczym,
ograniczającym się de facto do stwierdzenia trafności wniosków Sądu pierwszej
instancji oraz niedostatecznym wskazaniu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku
Sądu Okręgowego podstaw dla uznania za niezasadne zarzutów apelacyjnych, a
mianowicie:
- bezkrytycznego obdarzenia walorem wiarygodności wyjaśnień oskarżonego A.
G. w tej części, w której zaprzeczył on, by miał kierować w stosunku do
oskarżycielki posiłkowej groźby pozbawienia życia, podczas gdy zeznania T. C.,
M. Ł. oraz A. Ł. są zgodne co do okoliczności, że oskarżony groził T. C., że ją
zabije, jak również, jakimi słowami oskarżony wyrażał tę groźbę,
- nadania cech wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w powołanym powyżej
zakresie, podczas gdy te same względy, które przemawiały za odmową nadania
waloru wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego w zakresie, by miał uderzyć T.
C., przemawiają za odmową nadania waloru wiarygodności wyjaśnieniom
oskarżonego, w których zaprzeczył on, by miał grozić T. C.,
- nie dokonanie rzetelnej i pełnej kontroli instancyjnej w zakresie odnoszącym się
do zarzutu apelacji wskazującego na naruszenie przez Sąd Rejonowy art. 7
k.p.k., art. 92 kpk, art. 410 kpk, art. 424 § 1 pkt 1 kpk, art. 4 oraz art. 2 § 2 k.p.k.
poprzez błędną ocenę, że brak informacji o groźbach oskarżonego w zeznaniach
T. C. z dnia 27.08.2011 r. godz. 17-17.25 (k. 3-4), M. Ł. z dnia 27.08.2011 r.
godz. 17.35 (k. 6) oraz A. Ł. z dnia 27.08.2011 r. (k. 7) świadczy o tym, że gróźb
tych nie było, podczas gdy oskarżycielka posiłkowa bezpośrednio po zdarzeniu
udała się na Policję, gdzie poinformowała funkcjonariusza Policji o groźbach, a
fakt, iż w pierwszych zeznaniach T. C. nie wspomniała o kierowanych wobec niej
groźbach, świadczy o tym, że wzbudziły one u niej obawę spełnienia, z kolei z
protokołów zeznań świadków M. Ł. oraz A. Ł. złożonych dnia 27.08.2011 r.,
wynika, że prowadzący przesłuchanie nie zadali świadkom pytań, czy posiadają
3
wiedzę na temat gróźb kierowanych wobec T. C., co potwierdza logiczny ciąg
wydarzeń,
- przejawiającej się w zignorowaniu zarzutu wskazującego na bezzasadną
odmowę nadania waloru wiarygodności zeznaniom oskarżycielki posiłkowej T. C.
oraz zeznaniom świadków M. Ł. oraz A. Ł., mając na uwadze że oskarżycielka
posiłkowa oraz świadkowie zgodnie zeznali, że oskarżony groził T. C.
pozbawieniem życia, dokładnie podali jakimi słowami zwrócił się do oskarżycielki
posiłkowej „Ty ruda (...) zabiję cię", jak również brak dokładnego miejsca
wypowiedzenia groźby oraz ilość powtórzeń nie podważa wiarygodności zeznań
T. C., M. Ł. oraz A. Ł.,
2. art. 433 § 2 k.p.k. w zw. z art. 457 § 3 k.p.k., poprzez nieuprawnione
ograniczenie zakresu kontroli odwoławczej (niepełne rozpoznanie) potwierdzone
treścią uzasadnienia zaskarżonego wyroku wyrażające się w:
- braku wskazania powodów uznania przez Sąd Odwoławczy niezasadności
zarzutu apelacyjnego (zarzut apelacji pełnomocnika określony w pkt 1.3. in fine)
dotyczącego zeznań W. S. i G. W., które to zeznania nie rozstrzygają
wiarygodności wyjaśnień oskarżonego A. G.,
- braku wskazania powodów, dlaczego wyjaśnienia oskarżonego w części, w
której zaprzeczył on, by miał kierować w stosunku do oskarżycielki posiłkowej
groźby pozbawienia życia, zasługują na walor wiarygodności, natomiast w
części, w której zaprzecza, iż miał uderzyć T. C., już nie zasługują na przyznanie
im cech wiarygodności,
- braku uzasadnienia wniosków i wywodów poczynionych przez Sąd Okręgowy
odnośnie zarzutów apelacyjnych w postaci zakwestionowanej oceny wyjaśnień
A. G., jak również obawy oskarżycielki posiłkowej przed zemstą oskarżonego,
posługiwanie się jedynie ogólnikowymi stwierdzeniami odnoszącymi się do
nielogicznego i sprzecznego z zasadami doświadczenia życiowego
postępowania T. C”.
Skarżący w konkluzji wniósł o uchylenie obu wyroków i przekazanie sprawy
Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.
Prokurator w pisemnej odpowiedzi na kasację wnosił o jej oddalenie jako
oczywiście bezzasadnej.
4
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Skarga kasacyjna jest oczywiście bezzasadna z powodów już wskazanych w
pisemnej odpowiedzi prokuratora, której odpisy otrzymali m.in. oskarżycielka
posiłkowa i jej pełnomocnik.
Powtórzyć więc tylko można, że Sąd odwoławczy nie uchybił dyspozycjom
art. 433 § 2 k.p.k. i 457 § 3 k.p.k., ponieważ rozważył wszystkie zarzuty apelacyjne
oraz podał, czym się kierował, uznając je za niezasadne. Wniosek taki wynika już z
porównania zarzutów apelacyjnych i ich uzasadnienia z motywami wyroku Sądu
odwoławczego. Ponadto, zarzuty kasacyjne są powtórzeniem i rozwinięciem
podniesionych w apelacji. Zabieg ten miał na celu wywołanie kolejnej kontroli, tym
razem przez Sąd Najwyższy, prawidłowości ustaleń faktycznych, co oznacza
wysuwanie w postępowaniu kasacyjnym niedopuszczalnego zarzutu błędu w
ustaleniach faktycznych, i to popełnionego przez Sąd I instancji, mimo, że Sąd
odwoławczy nie czynił żadnych nowych ani odmiennych ustaleń, a kasacja
przysługuje stronie jedynie od wyroku tego ostatniego Sądu. Nieskuteczne jest
zatem faktyczne domaganie się tej skargi, aby ponownie podać, dlaczego
wyjaśnienia oskarżonego w części mogły być uznane za wiarygodne, z jakiego
powodu i którym z zeznań świadków, w tym pokrzywdzonej, należało odmówić
wiarygodności i jakie znaczenie dla ustaleń faktycznych miały wypowiedzi św. W. S.
i G. W. – osób postronnych i dlatego uznanych za obiektywnie relacjonujących to,
co się rzeczywiście wydarzyło. Lektura całości kasacji, a więc zarzutów i jej
uzasadnienia, świadczy o tym, że skarżący dokonał odmiennej od Sądu
Rejonowego oceny materiału dowodowego, nie akceptuje powodów uznania tej
oceny jako mieszczącej się w granicach art. 7 k.p.k. i nie naruszającej dyspozycji
art. 410 k.p.k., a obecnie oczekuje, że Sąd kasacyjny kolejny raz zweryfikuje
materiał dowodowy i wyciągnie wnioski zbieżne z prezentowanymi w kasacji, po
czym uwzględni jej żądanie uchylenia obu wyroków i przekazania sprawy Sądowi I
instancji, oczywiście ze wskazaniem, aby tym razem ocena Sądu była taka sama,
jaka została wyrażona w środkach zaskarżenia.
Taka jest bowiem wymowa kasacji, pomijającej, że warunkiem jej
uwzględnienia jest wykazanie, iż Sąd odwoławczy dopuścił się rażącego
5
naruszenia prawa, które to naruszenie mogło mieć istotny wpływ za treść wyroku
(zob. art. 523 § 1 k.p.k.).
Z powodu ewidentnego niespełnienia tych wymogów oddalono kasację jako
oczywiście bezzasadną.