Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt IV KK 4/14
POSTANOWIENIE
Dnia 25 lutego 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Wiesław Kozielewicz
na posiedzeniu
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 25 lutego 2014 r.,
w sprawie P. P.
skazanego z art. 158 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., i inne
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w G.
z dnia 10 września 2013 r.,
zmieniającego wyrok Sądu Rejonowego w G.
z dnia 20 grudnia 2012 r.
I. oddala kasację jako oczywiście bezzasadną;
II. zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. Z. P. - Kancelaria
Adwokacka w G. kwotę 442 zł i 80 gr. (czterysta czterdzieści dwa
złote i osiemdziesiąt groszy), w tym 23 % podatku VAT, tytułem
wynagrodzenia za sporządzenie i wniesienie kasacji na rzecz
skazanego P. P.;
III. obciąża skazanego P. P. kosztami sądowymi postępowania
kasacyjnego.
UZASADNIENIE
W kasacji obrońcy skazanego P. P. podniesiono zarzuty:
1. rażącego naruszenia prawa procesowego, w szczególności zaś dyspozycji art.
7 k.p.k. w stosunku do ustaleń stanowiących podstawę uznania oskarżonego P.
2
P. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1
k.k. opisanego w punkcie III aktu oskarżenia,
2. naruszenia prawa procesowego, poprzez niezastosowanie przez Sąd
Rejonowy w G. dyspozycji art. 397 § 1 k.p.k. odnośnie zarzutu opisanego w pkt.
III aktu oskarżenia, wobec braku przedstawienia przez oskarżyciela
jakichkolwiek dowodów potwierdzających zaistnienie przestępstwa opisanego
w powyższym punkcie,
3. naruszenia przez Sąd Okręgowy w G. zasady swobodnej oceny dowodów
poprzez przyjęcie w ślad za Sądem Rejonowym w G. domniemań co do
zaistnienia przestępstwa opisanego w pkt III aktu oskarżenia oraz winy
oskarżonego P. P. co do powyższego zarzutu,
4. obrazy przepisu art. 91 § 1 k.k. poprzez nieuzasadnione przyjęcie instytucji
ciągu przestępstw, w sytuacji braku wystarczających dowodów do uznania
oskarżonego za winnego jednego z czynów objętych powyższą instytucją
(zarzutu z pkt. III aktu oskarżenia).
Prokurator Prokuratury Okręgowej w G. w pisemnej odpowiedzi na kasację
wniósł o uznanie kasacji za oczywiście bezzasadną i jej oddalenie.
Kasacja jest oczywiście bezzasadna.
Odnosząc się do poszczególnych zarzutów kasacyjnych Sąd Najwyższy
zważył, co następuje;
Ad. 1. Pierwszy zarzut kasacji tylko pozornie dotyczy naruszenia przepisów
prawa procesowego, gdyż z jego treści wynika, że skarżący kwestionuje „ustalenia
stanowiące podstawę uznania oskarżonego P. P. za winnego”, a zatem zarzut
dotyczy ustaleń faktycznych, co nie jest dopuszczalne w postępowaniu kasacyjnym.
Jeśli zaś chodzi o podnoszone naruszenie przepisu art. 7 k.p.k., to trzeba też
zauważyć, że Sąd I instancji (por. s. 9 – 10 uzasadnienia wyroku) poddał dowód z
wyjaśnień i zeznań M. S. starannej ocenie, nie przekraczając dyrektyw zawartych w
art. 7 k.p.k. Poprawność ustaleń faktycznych, co do popełnienia przestępstwa
rozboju w nieustalonym sklepie w K. (zarzut z pkt III aktu oskarżenia), oraz ocena
dowodów w tym zakresie, były przedmiotem zarzutu apelacyjnego i zostały
poddane ocenie przez Sąd Okręgowy w G., z zachowaniem wymogów art. 433 § 2
k.p.k. i art. 457 § 3 k.p.k. (s. 8 – 10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku).
3
Ad. 2. Zarzut dotyczy postępowania przed Sądem Rejonowym w G., a nie
postępowania przed Sądem odwoławczym. Ponadto, jak wynika z treści
uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w G., brak było podstaw do zastosowania
art. 397 k.p.k. W uzasadnieniu aktu oskarżenia wskazano dowody, na podstawie
których postanowiono zarzut z pkt. III aktu oskarżenia (k. 428), zatem niezasadne
jest twierdzenie, że istniały w tym zakresie istotne braki.
Ad. 3. Zarzut ten w realiach sprawy jest zupełnie dowolny. Lektura
uzasadnienia zaskarżonego wyroku wskazuje jednoznacznie, że Sąd Okręgowy w
G. zaakceptował ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji w zakresie czynu
z pkt. III aktu oskarżenia. Na stronach 8 – 10 uzasadnienia zaskarżonego wyroku
przedstawione zostały argumenty, dla których wyjaśnienia i zeznania M. S. uznano
za wiarygodne. Nie można zatem skutecznie zarzucać Sądowi II instancji, że
opierał się na „domniemaniach” przyjętych w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.
Ad. 4. Istotę tego zarzutu ustalić można tylko dzięki uwagom na stronie 5
kasacji – gdzie jej autor stwierdza, że niedopuszczalne było zastosowanie
konstrukcji ciągu przestępstw, wobec braku ustaleń co do miejsca i okoliczności
popełnienia czynu zarzucanego w pkt. III aktu oskarżenia. Zarzut ten jest
niezasadny, gdyż Sąd Rejonowy w G. ustalił w oparciu o wyjaśnienia M. S. sposób
popełnienia tego czynu zabronionego, jak i jego przybliżony czas (zob. s. 9
uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego w G.), a ustalenia te uzasadniały przyjęcie
ciągu przestępstw. Kwestia ta dotyczy prawidłowości wyroku Sądu Rejonowego w
G. i była badana przez Sąd II instancji (zob. s. 13 uzasadnienia zaskarżonego
wyroku).
Przedstawione wyższej względy zdecydowały, że Sąd Najwyższy, z mocy art.
537 § 1 k.p.k. i art. 535 § 3 k.p.k., rozstrzygnął jak w postanowieniu.