Pełny tekst orzeczenia

Sygn. akt II KK 35/14
POSTANOWIENIE
Dnia 12 marca 2014 r.
Sąd Najwyższy w składzie:
SSN Piotr Hofmański
na posiedzeniu w trybie art. 535 § 3 kpk
po rozpoznaniu w Izbie Karnej w dniu 12 marca 2014 r.,
sprawy T. S.
z powodu kasacji wniesionej przez obrońcę skazanego
od wyroku Sądu Okręgowego w Ł.
z dnia 16 lipca 2013 r.,
utrzymującego w mocy wyrok Sądu Rejonowego w Ł.
z dnia 14 stycznia 2013 r.,
p o s t a n o w i ł
1. w zakresie zarzutu w pkt. 2 pozostawić kasację bez
rozpoznania,
2. w pozostałym zakresie oddalić kasację jako oczywiście
bezzasadną,
3. zasądzić od Skarbu Państwa na rzecz adwokat E.
S., Kancelaria Adwokacka, kwotę
442,80 zł (słownie czterysta czterdzieści dwa złote
osiemdziesiąt groszy), w tym 23 % podatku VAT,
4. zwolnić skazanego T. S. od ponoszenia
kosztów postępowania kasacyjnego.
UZASADNIENIE
Kasacja pełnomocnika obrońcy okazała się być bezzasadna w stopniu
oczywistym.
2
W kasacji zarzucono:
1. rażącą obrazę przepisów prawa procesowego mającą wpływ na treść
orzeczenia, to jest:
a) art. 4 k.p.k. polegającą na uwzględnieniu przez Sąd tylko i wyłącznie
okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego i nieuwzględnienie
okoliczności przemawiających na jego korzyść, w szczególności podnoszenia
przez G. K., że jego wyjaśnienia złożone na etapie postępowania
przygotowawczego były mu narzucone przez prokuratora oraz, że znajdował się w
tym czasie pod wpływem dopalaczy;
b) art. 5 k.p.k. polegającą na rozstrzygnięciu przez Sąd nie dających się usunąć
wątpliwości na niekorzyść oskarżonego, w szczególności znacznych rozbieżności
pomiędzy wyjaśnieniami G. K. oraz zeznaniami K. K.;
c) art. 7 k.p.k. polegającą na przekroczeniu zasad swobodnej oceny dowodów,
przejawiającą się w dowolnej analizie wyjaśnień G. K. oraz zeznań K. K., z których
szczegółowej analizy wynika szereg niespójności w zakresie okoliczności
dotyczących rzekomego współudziału T. S. w czynie z art. 279 § 1 k.k.;
d) art. 9 § 1 k.p.k. polegającą na nieprzesłuchaniu funkcjonariuszy obecnych przy
przesłuchaniu G. K. na okoliczność pozostawania przez niego pod wpływem
dopalaczy oraz narzucenia przez prokuratora treści składanych zeznań,
2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na
treść orzeczenia, a polegający na niewłaściwej ocenie stanu faktycznego i uznaniu,
że oskarżony dokonał włamania podczas gdy właściwa, to jest wnikliwa analiza
całości zebranego materiału dowodowego, z uwzględnieniem zasad prawidłowego
rozumowania w kontekście wyjaśnień T. S. i G. K. oraz zeznań K. K. prowadzi do
wniosku, że oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu czynu.
Podnosząc powyższe zarzuty obrońca wniósł o uchylenie orzeczeń Sądów I
i II instancji oraz zwrot do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.
W pisemnej odpowiedzi na kasację prokurator wniósł o oddalenie kasacji
jako oczywiście bezzasadnej.
Sąd Najwyższy zważył, co następuje.
Przede wszystkim zauważyć należy, że autor kasacji zdaje się nie do końca
poprawnie postrzegać rolę nadzwyczajnego środka zaskarżenia, jakim jest kasacja.
3
W szczególności przypomnieć wypada, że kasacja jest środkiem zaskarżenia
służącym kontroli poprawności postępowania odwoławczego i zasadniczo
niedopuszczalne jest podnoszenie w kasacji uchybień, które miały miejsce w
postępowaniu przed sądem I instancji. Skarga wniesiona w przedmiotowej sprawie
w niewielkim zakresie odnosi się do wad postępowania odwoławczego, przede
wszystkim zaś zmierza do ponownego zakwestionowania prawidłowości dokonanej
przez Sąd meriti – a przy tym w pełni zaakceptowanej w wyniku kontroli
odwoławczej przez Sąd Okręgowy – oceny materiału dowodowego oraz ustaleń
faktycznych. Zważyć jednak należy, że postępowanie kasacyjne nie może stanowić
powtórzenia postępowania odwoławczego i nie jest swego rodzaju „trzecią
instancją”, która służyć ma kolejnemu weryfikowaniu poprawności zapadłych
orzeczeń. Wszystkie bez wyjątku zarzuty podniesione w pkt 1 kasacji są
dosłownym powtórzeniem zarzutów apelacji. Wszystkie one zostały należycie
rozważone przez Sąd odwoławczy, o czym świadczy treść uzasadnienia wyroku
Sądu Okręgowego. W tej sytuacji zarzuty z pkt 1 kasacji nie mogły być skuteczne.
Jeśli zaś chodzi o zarzut z pkt 2 kasacji, zarzut ten wprost odnosi się do
ustaleń faktycznych, co czyni go niedopuszczalnym w postepowaniu kasacyjnym –
wszak z art. 523 § 1 k.p.k. wynika jednoznacznie, że w kasacji podnosić można
jedynie błędy polegające na naruszeniu prawa. W zakresie zarzutu z pkt 2
konieczne było więc pozostawienie kasacji bez rozpoznania.
Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji.